Niestety już sam sposób jej przedstawienia oceniam mniej entuzjastycznie. Być może jest to arcydzieło kina tamtych lat, ale mnie ten film nie ujął.

Przede wszystkim fabuła nie jest ciekawa. Pomiędzy rozterkami starego Rumszy a jego wizjami sennymi widz patrzy ze zniecierpliwieniem na zegarek. Sam moment jego 'nawrócenia' ku synowi także jest niejasny. Oczywiście nie można zaprzeczyć, iż punktem zwrotnym jest ujrzenie przezeń dziecka, ale nie dopatrzyłam się tutaj samego procesu przekonania się do związku syna.

Prawdopodobniej film był ciekawszy, gdyby reżyser ukazał wcześniejsze stosunki młodego Rumszy z Celinką, a tego nie widzieliśmy, bo z postaciami zaznajamiamy się już wtedy, gdy ojciec chłodno wita syna i ciężarną synową na stacji kolejowej, na której jest zawiadowcą.

Film nie jest skomplikowany, lecz wiele mu brakuje. Być może pewnego dnia któryś z młodych ambitnych reżyserów nakręci współczesną wersję tej historii.