Mnie ujął ten minimalistyczny, duński dramat o zabarwieniu horroru. Mamy tutaj wzruszającą historię niepełnosprawnej matki, trudy końcowego etapu dojrzewania (Marie ma 19 lat, więc można powiedzieć, że końcowej przemiany w kobietę), zawiłe relacje między członkami rodziny, i wreszcie osnutą zimnym i surowym urokiem Skandynawii tajemnicę, którą powoli próbuje rozwikłać Marie. Film mnie przede wszystkim ujął pięknymi ujęciami, idealnym wpasowaniem fabuły w małomiasteczkową aurę i wreszcie wysublimowanym ukazaniem wilkołaka, który nie wygląda komicznie i karykaturalnie, a wręcz "naturalnie". Pod względem horroru jasne, że nie jest to wybitne kino- nie leje się zanadto krew, chociaż końcówka jest nią okraszona, nie mamy wielu jumpscaresów, ale mimo to "Wilkołacze sny" są ujmujące i ja szczerze polecam tę produkcję.