Po krótkiej analizie doszedłem do wniosku, że film można interpretować spójnie na kilka zgoła odmiennych sposobów. <OCZYWISTE SPOILERY>

1) Michał gorączkuje po karmieniu wszy i wszystko włącznie ze wstaniem o własnych siłach we dworku na samym początku filmu jest jego delirium tremens
2) Michał ma wyrzuty sumienia po śmierci swej żony i dziecka, w związku z czym z czasem zaczyna tracić zmysły i widzieć wszędzie twarze swoich zmarłych bliskich, nawet w nowej, potencjalnej małżonce czy jej dziecku. Końcówka oznacza metaforyczne zamknięcie kręgu, „odnalezienie tych, których kochał w innych”, nigdy nie próbował odbić męża nowej kobiety, zaczyna po prostu z nią żyć, zakłada nową rodzinę.
3) Michał co prawda miał wyrzuty sumienia, ale po rozmowie z ojcem zracjonalizował sobie odkupienie poprzez bardzo rachityczne akcje, które podejmuje wobec okupanta. Śmierć na końcu jest śmiercią duszy, a więc on sam tak naprawdę nie ginie. Dopada go po prostu własne sumienie. Michał cały film ucieka od odpowiedzialności w ten czy inny sposób, nie reaguje na zabójstwo żony, nie reaguje na kocioł na konspirację, nie jest gotowy na dziecko. W końcu mechanizm wyparcia zaczyna puszczać.
4) Piekło / czyściec. Michał nie żyje, ale jest skazany na swoisty dzień świstaka jako karę za swoje grzechy, na powtarzanie w kółko swoich własnych błędów bez możliwości ich odkupienia. Zatem bliżej piekła.
5) Oczywista alegoria postaw ludzkich podczas okupacji. Niejaki przejaw wyrzutów sumienia pokolenia, które wojnę przeżyło dzięki załatwieniu sobie prac, które gwarantowały im nietykalność (hodowla wszy). Nie bez kozery scenariusz współtworzył ojciec Żuławskiego, który tym się podczas wojny parał. Inni umierali, a oni mieli żyć. Tu mamy perfekcyjną metaforę – byli pożywką dla wszy.
6) Najprostsza – Michał gorączkuje cały film przez hodowanie wszy, ma halucynacje, na końcu faktycznie chce odbić męża ukochanej, ale mu się nie udaje, ginie z rąk hitlerowców.
7) Michał zmyśla sobie całą konspirację oraz akcję z mężem kobiety, bo ta kobieta nie ma męża, jest konkubiną Michała, z którą ma on dziecko. Wszystko wynika głównie z tego, że sam podczas okupacji stracił żonę i dziecko, czuje się winny wobec nich, dlatego że on ma prawo być szczęśliwym, a oni nie żyją. Tym samym, kiedy na końcu metaforycznie umiera, próbując odbić męża kobiety (mąż nie istnieje), chce spełnić swój obowiązek wobec swojej zmarłej rodziny. Ostatecznie zostaje rozgrzeszony przez własne sumienie i samych zmarłych i zakłada nową rodzinę, w której widzi pierwiastek kobiety, która nie żyje (tutaj miałem skojarzenia z tym, o czym pisał Kundera w Nieznośnej Lekkości Bytu)