Dziwi mnie, że aktorzy, po których kompletnie się tego nie spodziewałam, wypadli w tym filmie tak dobrze. Przede wszystkim Andrew Garfield i Justin Timberlake. Garfieldem się nie interesowałam, więc nie mam pojęcia, czy ma na swoim koncie dobre, ciekawe role, ale nigdy nie postrzegałam go jako charyzmatycznego aktora. Tymczasem tu jest naprawdę znakomity.
Zaskoczył mnie tez Timberlake, bo okazuje się, że jego flirt z aktorstwem wcale nie był takim złym pomysłem zwazywszy na to, że na ekranie wypada bardzo dobrze. Widziałam go w kilku innych filmach i szczerze mówiąc, to jeden z wokalistów, który potrafi wybronić się w czyms więcej niz spiewaniem. Co jest bardzo miłym zaskoczeniem. Nie wiem, jak dalej się potoczy jego karieera, ale jego Sean Parker był dobrą rola.
No i Eisenberg. Koleś, którego kojarzyłam z durnymi komediami tu idealnie pasuje ze swoim neurotycznym sposobem mówienia i... w sumie byciu innym.
A podsumowując cały film to zgadzam się, że jest dobry. Zgadzam się, że ma świetny scenariusz. Ale na miłość Boską, jak przez 2 godz. można skupić się na treści dialogów (by pojąć o co chodzi), gdy słowa wyrzucane sa przez aktorów jak z karabinu i w sumie tak dynamiczne, że już po 10 min. czuję zmęczenie? Serio, pod tym wzgledem to strasznie męczący film. Nie dlatego, że oparty na dialogach, ale dlatego, że przez taką ich mnogość ciężko się go ogląda.

Ale i tak polecam. To dobre kino, dobry film Finchera, który zasłużył na pochwały, bo zrobić ciekawa produkcję o informatykach tak, by zaangazowac w historię widza nie jest łatwo.