Chory na raka chłopiec i jego dorosły przyjaciel, służący radą w każdej sprawie. Uh, brzmi ciężko? No właśnie. I gdyby nie fakt, że w rolę mentora wcielił się David Bowie, zapewne nigdy nie zabrałbym się za podobny temat. Zresztą jego udział to wabik dość "podstępny", albowiem odtwarzana przez niego postać jest wprawdzie kluczowa dla fabuły, pojawia się jednak jedynie w krótkich retrospekcjach, których bynajmniej nie ma zbyt wiele. Film sam w sobie to łzawa historyjka o dorastaniu z morałem, w dodatku nakręcona w manierze właściwej telewizyjnym melodramatom. Właściwie, z wyjątkiem szlachetnej twarzy idola, nie ma tu na czym zawiesić oka, obraz polecam więc jedynie zagorzałym fanom muzyka. Z jego też powodu ocena nieco "na siłę".