Muszę przyznać, że nie miałem za wielkich oczekiwań przed obejrzeniem filmu i.... rozumiem, że ludzie go lubią i dają wysokie oceny, bo jest parę elementów, za które da się ten film lubić, jednak nadal dla mnie jest to jeden wielki bałagan. Bardzo sztywne dialogi, niezbyt ciekawe postacie zachowujące się groteskowo, któtkie sceny zabójstw bez emocji, przeplatanie się najróżniejszych scen bez ładu i składu oraz to napięcie wrzucane znikąd, prowadzące do niczego prócz przypomnienia sobie o poprzedniej części oraz przeszłością Normana.

Największą udręką jest niestety właśnie scenariusz, który często skacze po scenach, czasem rzuci okazjonalnie dłuższe momenty, w którym postacie dyskutują między sobą, odkrywając coraz więcej zagadkowych zabójstw oraz tajemnic matki protagonisty, ale nadal wygląda to bardzo sztampowo.
Mimo wszystko trzeba przyznać, że... nie jest aż tak źle, szacunek za próbę rozszerzenia tak zamkniętej historii, no i ujęcia oraz muzyka, stoją na najwyższym poziomie. Bardzo mi się podoba również ten przeskok czasowy oraz zmiana kolorystyki filmu, ale nie mogę przełknąć nadal, że wiele rzeczy dzieje się od tak. Norman wychodzi z aresztu, mimo petycji itd. bo tak, trafia do domu swojej matki bo tak, trochę takim bad guyem w historii Normana staje się siostra głównej bohaterki, która miała większą rolę w poprzedniej części, bo tak.

Nadal nie jest to poziom jedynki, ale jako osobny film (jakbyśmy udawali, że jedynka nie istnieje) daje nawet radę na jeden wieczorny seans. Traktuję ten film jako oczywiste oderwanie kuponu, ale zrobionego z wysiłkiem i włożonym serduchem w projekt.

Można.