Kubrick to nie Bay. Jego filmy specyficznie się ogląda, bo jest mistrzem wskazówek. To jest pewnego rodzaju gra z widzem: "im więcej wiesz o świecie i o filmie tym lepiej mnie zrozumiesz".

"Oczy szeroko zamknięte" to wizualne arcydzieło. Barwy w nim wykorzystane sa przemyślane do najdrobniejszego szczegółu.Lekceważenie kolorów to nie jest mądry pomysł, bo to barwy właśnie w dużej mierze wpływaja na nasz odbiór filmu. Ale w tym filmie mają jeszcze jedno zastosowanie: świadomość ich znaczenie pomaga w rozumieniu tego skomplikowanego i, co tu kryć, po prostu trudnego filmu.

Już same napisy początkowe o tym świadczą. Mamy kremowy napis na czarnym tle. Nieby nic specjalnego. A jednak - napis jest kremowy, a nie biały. Ten film nie jest taki prosty, jak nam się wydaje.

To dzieło definiują 2 kolory: czerwony i błękitno-fioletowy. Ważną rolę odgrywa też kremowo, złoty i zielony, ale o tym za chwilę.

Tytuł; i już widzimy ciemną ulicę spowitą złotym światłem, kolorem zapomnienia, i kolorem pamięci. A także kolorem raju.
Dom Billa i Alice jest na razie złoto-czerwony. Luksus, ale jaksrawo - czerwone zaslony są jakby zapowiedzią. Już na tym etapie dostajemy wskazówkę. Wychodzą, Bill gasi światło. Widac tylko okno, podświetlone na błękit, na tym etapie mógłby być bez znaczenia, ale że tak nie jest, o tym sie wkrótce przekonamy.

Idą do sali balowej, w której złote światełka są wszędzie. Ludzie tańczą w złotej poświacie. Bezpieczeństowo. Bill i Alice są tam akceptowani, znają gospodarzy. Nic nie powinno zakłócić sielanki.

Bill ma czarny garnitur, Nick - biały. Lekarz i pianista. Kontrast. Oni się nie mogą do końca porozumieć.

Bill idzie do gabinetu Zieglera i znajduje tę dziewczynę, Mandy. Pokój jest cały zielony. Mandy jest przykryta zielonym kocem. Ale to nie jest zdrowa, żywa zieleń. Wrócimy do niej później. Mandy leży na czerwonym fotelu. Ten odcień czerwieni to odcień Zieglera. Nasycony, erotyczny, prowokujący, ale bez ładunku energii, jaką niesie czerwień Billa.

Bill i Alice leżą na czerwonym łóżku. Czerwień określa Billa, jest kolorem energii, działania, jest prostolinijna. Jest taka jak Bill. Z kolei błękitno- filoteowy to kolor tajemnicy. W pierwszej połowie filmu prawie unika Billa (oprócz sceny w sypialni, kiedy okłamuje żonę, że nie przystawiał się do 2 modelek). Ale teraz Alice zaczyna cofać się w stronę błękitu. W każdym ujeciu jest pokazana z księżycowym błekitem (tak sobie go nazwałam, mam nadzieję, ze wiecie o co mi chodzi) w tle. Kolor tajemnicy. Ona coś ukrywa.
Kiedy Marian wyznaje mu miłość także jest pokazana z błękitem w tle. .

Kiedy widzimy pierwszy raz Domino, szyld obok niej i Billa jarzy się błękitem i czerwienią. Wchodzą w czerwone drzwi, to znak: coś ciekawego, mocnego, erotycznego. Obok jaśnnije błekitna szyba sklepu.

Dziewczyna zdejmuje kurtkę. Fioletowa suknienka. Fiolet to kolor zmysłowy, ale aseksualny. Kojarzy się z tajmeniczymi rytuałami, z religiami, tu działa jak ostrzeżenie. Bill nie śpi z nią. Później dowiadujemy się, że jest nosicielką HIV. Dzwoni do niego żona. Ubrana jest w najbardziej zwyczajny odcień niebieskiego, jaki jest możliwy. Sygnalizuje coś prozaicznego, banalnego, ale koniecznego.

Bill idzie do Sonaty i spotyka Nicka. I znowu czerwień i błękit. Prostollinijny, uczciwy Bill jest na tle czerwieni, Nick siedzi na złamaniu błękitu i bladej czerwieni. On też coś ukrywa,

Kiedy Bill rozmawia z właścicielem sklepu z kostiumami, obok niego jarzy się błękitny neon. Millich wchodzi do 2. części sklepu, błękitnej. Córka właściciela i Bill także filmowani są w błękitnym świetle.

Bill jedzie czerwonym samochodem. Ale to nie jest jego czerwień, to kolor zgaszony i miałki. Pałac też jest podświetlony na czerwono, ale to jest ciężka, erotyczna czewień, która spowija pokoje jak mgła.

Bill wchodzi w czerwony krąg. To jest jego czerwień, ale jakby przytłoczona przez otaczajacą go czerń. Zwróćcie uwagę na zabarwienie jego płaszcza, kiedy wchodzi w krąg światła. Czerń zastępuje nasz księżycowy błękit. W księżycowym błękicie stoi Mandy, kiedy się za niego ofiarowuje.

Wraca do domu, ale teraz cały dom ma kolor tajemnicy. Ich łóżko nie jest już krwisto czerwone, ale przygaszone, jakby kolru starego wina.

Krata, przez którą patrzy Bill na dom masonów też jest w kolorze księżycowego błękitu.

Jeszcze tylko dwie sceny:

Bill idzie przez spowite błękitem (już nie złotem) miasto. W pewnym momencie błękit przobraża sie w jego czerwień, a lekarza zaczyna śledzić czlowiek. Daje mu spokój, dopiero, kiedy Bill przystaje przy jasnobłękitnym kiosku. On go nie obserwuje. On żąda od niego złożenia przysięgi milczenia, co Bill robi, chociaż nie wypowiada ani jednego słowa.

Scena rozmowy u Zieglera.

Czerwony stół bilardowy. Nie znam się na tym, ale wydaje mi się, że takie stoły zazwyczaj sa zielone. Zielona jest za to lampa nad stołem. Ale, jeśli przyjrzymy się uważnie, możemy zobaczyć, że świato, które pada na twarz Harforda jest czerwone (powinnoo być lekko zielonkawe, skoro takie są lampy). Wszystko jest na odwrót. Stąd wiemy, że Ziegler tak naprawdę kłamie. W penym momencie Billa zaczyna otaczać zieleń, ale niezdrowa, zepsuta zieleń, kolor pleśni. W tym domu wszystko jest zepsute i tylko lekarz to dostrzega.

Kończę teraz. A, jeszcze jedno: to nie sa głupoty. Magia kolorów jest udokumentowana i przeprowadzono na jej temat liczne badania.