Na twórczość Feliksa Falka patrzy się trochę przez pryzmat sukcesu „Wodzireja”. O ile jest to film najgłośniejszy, to nie powiem, że najlepszy. Wystarczy zajrzeć do filmowego życiorysu reżysera, aby odnaleźć równie dobre (lub trochę mniej): „Szansę”, „Obok” (!), „Był jazz”. Niestety „Nieproszony” gość mimo, iż ma ogromny potencjał, to jednak nie jest filmem udanym. Na pierwszym planie psycholog, zakamuflowany oportunista. Obok niego żona zdominowana, usunięta w cień medialnego blasku męża. Jest pogodzona ze swoim losem, celu życia szuka w dziecku. Karierę schowała do półki. Ich spetryfikowane relacje rozbija nagłe wtargnięcie nieproszonego gościa. U małżonków budzą się przez lata tłumione emocje, odżywają skamieniałe urazy. Sytuacja bezpośredniego zagrożenia ujawnia prawdę o nich samych. Mąż okazuje się słabym, przestraszonym obłudnikiem, który w telewizji karmi ludzi pustymi frazesami, zaś w rzeczywistości nie potrafi zdobyć się na odwagę. Nawet kiedy bandyta popełnia kardynalne błędy, które można by wykorzystać, aby uwolnić się z uwięzienia (nożyczki, drugie wyjście z domu). Psycholog wybiera drogę porozumienia z bandytą, próbuje iść na konformistyczny układ. Żona patrzy i widzi jak obraz męża z telewizji mija się z jego prawdziwym obliczem. Wzbiera w niej prawda. Zaskakujące jest to, że większe obrzydzenie wzbudza u mnie słaby i wewnętrznie zakłamany mąż, niż bandyta. Ten drugi okazuje się drobnym opryszkiem, który ani nie jest przygotowany do roli terrorysty, a najchętniej to by napił się herbaty. Żona natomiast ma „więcej jaj”, niż oni razem wzięci.

Film słaby, drażni bezpłciowością.