Szkoda jednak, że z męża zrobili psychopatę, bo to bardzo schematyczne. Ciekawiej by wyglądało, gdyby mąż był ideałem. Coś nowego by to było w tym temacie.

Mnie przeraziło w tym to, co powiedziała ta córka - że mąż matki, jej ojciec nie był dla niej dobry, a mimo to z jej strony to była taka miłość, że przy nim trwała. Ciężko mi to zrozumieć z perspektywy np. dziecka (mój dom był dobry, moi rodzice się kochają i gdyby okazało się po latach inaczej, to byłabym w głębokim szoku - raczej jesteśmy ze sobą blisko). Z tej perspektywy jestem w stanie zrozumieć, dlaczego nie powiedziała dzieciom.

Jakoś to nie przeszkadzało dorosłym dzieciom tak surowo i bezwzględnie potraktować starą, oddaną im matkę.

Nic dodać, nic ująć. Wspaniałe kino

Jak widać miała przeczucie nie mówiąc dzieciom, gdzieś w głębi czuła jak zareagują, że będzie to dla nich szok i niedowierzanie. Ale żeby od razu: "nie polubiłam" ... Ludzie są różni jedni bardziej odważni i zdeterminowani, a inni chowają się za konwenansami i utartymi schematami marnując się sobie życie.

Oczywiście, masz rację. Na jednym z pierwszych wykładów, mój ulubiony profesor powiedział, że w psychologii jest jedyne prawo psychologii, które sprawdza się w 100%: różni ludzie w różnych sytuacjach zachowują się różnie. Może "nie polubiłam" to faktycznie nie najbardziej trafne oddanie moich odczuć. Wzbudziła moją złość.

Mało o niej wiemy, ale wiemy, że była ofiarą przemocy, co chyba dość spójnie się wiąże z jej nieumiejętnością przeciwstawienia się dzieciom, prawda?