Już „Bølgen” przed laty pokazał, że Norwegowie próbują w filmy katastroficzne, ale niezbyt im wychodzi. Tu apokaliptyczna wizja jest bardziej spektakularna, lecz najbardziej podoba mi się to, że ten obraz nie idzie w efekty specjalne, a mimo wszystko mocno przyciąga uwagę. Jest porażająca każdego Norwega wizja zemsty natury, która niejako wyładowuje się na samej sobie, jednak jest też bardzo zręcznie połączony zestaw wszystkich elementów pasujących do takiego kina: osobiste perypetie bohaterów, którzy nie odpuszczają, ktoś stający się heroiczną ofiarą, wstrząsające sceny bez epatowania brutalnością i cały zestaw absurdów do śledzenia. Mój ulubiony? Jak bohaterka kluczem odkręca potężne śruby - jakby otwierała puszkę kukurydzy. Jest tego więcej, dużo więcej. Plus na końcu musi być dydaktyczna mowa, żebyśmy przypadkiem nie zrozumieli inaczej, niż jest pokazane. Widzę postęp norweskiego kina w tym gatunku, więc dla mnie niezły.