Ja bym nie był aż tak surowy, choć faktycznie film nie wychodzi poza pewien oczywisty standard kina biograficznego. Akurat Matt Smith dość mi się podobał, był sugestywny i jednak niejednoznaczny - totalną porażką okazała się za to Marianne Rendon jako groteskowo wręcz przesłodzona Patti Smith (grała tak, jakby nie znała ani jednej piosenki artystki - o fenomenalnych "Poniedziałkowych dzieciach" nie wspominając) i totalnie drewniany McKinley Belcher (zresztą w ogóle wątek przebudzenia się rasowej świadomości Miltona był rozegrany fatalnie, absolutnie niewiarygodnie).

Ale tak naprawdę najmocniej uderzyła mnie - na minus - inna rzecz. Film miał być apoteozą artysty łamiącego estetyczno-obyczajowe tabu, a tymczasem nawet w takim obrazie cenzurowano najostrzejsze motywy z jego zdjęć. I wyszło to strasznie żałośnie - tak jakby autorzy i producenci filmu o buntowniku stanęli jednak po stronie drobnomieszczaństwa, filisterstwa i kołtunerii...