Naprawdę dawno nie widziałem tak słabego filmu. Momentami miałem wrażenie, jakby filmowcy
założyli się, który element uda im się bardziej zepsuć. Z tej rywalizacji wyłamał się tylko facet
odpowiedzialny za kostiumy - choć zadanie miał ułatwione, skoro istnieje tak wiele zdjęć
tejże pary, to jednak tylko on się postarał. A reszta... nie wiem, czym kierowali się producenci,
wybierając Lohan i Bowlera. Ani nie są wielkimi gwiazdami, ani nie są podobni z wyglądu, ani
nawet jakoś szczególnie utalentowani. W żadnym momencie nie odnosiłem wrażenia, że widzę
panią Taylor albo pana Burtona. Scenarzysta w teledyskowym skrócie przedstawił wydarzenia z
życia aktorskiej pary, często upychając je obok siebie bez związku przyczynowo-skutkowego albo
rozwinięcia. Przykład? Motyw podejrzenia raka u Elizabeth. Wszystko to okraszone jest
komentarzami z offu, kojarzącymi się jednoznacznie z programami typu "Dlaczego ja?" czy
"Trudne sprawy" - nawet aktorstwo i dialogi są na podobnym poziomie. Zaś wizażysta powinien
dostać zakaz wykonywania zawodu. Dożywotnio. Za to, że płaczący Richard nie ma
zaczerwienionych oczu, że makijaż Lizzie nijak nie pokrywa się z tym, jak malowała się gwiazda
(kto wpadł na pomysł ze sztucznymi rzęsami!), że po aktorach nijak nie widać upływu czasu, (no
błagam, Lohan w peruce i okularach na pogrzebie wygląda komicznie, jak na przedstawieniu
szkolnym), że kompletnie zignorowano wahania wagi u Elizabeth (pod koniec filmu nadal jest tak
chuda, jak na początku, choć w tamtym okresie aktorka w żadnym momencie nie była tak
szczupła). Najgorsze jednak, że całość była potwornie powierzchowna. Ani przez moment nie
czuć siły uczuć żywionych przez tę parę. Akcja przeskakuje bezmyślnie ze sceny na scenę i
jedyne uczucie, jakie wzbudza, to (pomijając "facepalmy" i okrzyki w stylu "matko, co to ma być?")
silny niesmak. Zdecydowanie polecam trzymać się z daleka.