Powolne kroki bohaterów poprzez stare i usłane wspomnieniami pokoje, pokazują jak wypieszczony i ukochany ten dom BYŁ. Na każdym kroku wije się jakaś historia z przeszłości, która jednak ma wspólny mianownik: MIŁOŚĆ.

Dziś tej miłości nie czujemy, ale czujemy NAPIĘCIE, które po niej pozostało. Widzimy jak miłość naznaczyła tych dwoje i jak głębokie rysy pozostawiła na ich osobowości i sposobie bycia.
Wspólny dach nad głową jest jedynym, co jest wspólne - wydaje się. Zobojętnieli i dzielą się już tylko zgorzknieniem, choć te rysy pomiłosne nie pozwalają im odseparować się od siebie i zapomnieć. Padają pytania o nienawiść, złośliwe komentarze, odseparowanie na wielu poziomach. A jednocześnie nie mogą żyć bez widoku osoby, z którą dzielili życie. Zależy im żeby zajmowała to miejsce, do którego byli przyzwyczajoni, że zajmuje. Stare poczciwe łacińskie powiedzenie "odi et amo", nie jest wynalazkiem współczesności. Żyjemy w napięciu, żyjemy uczuciami lub wspomnieniami o nich, przetkani rozczarowaniem, upływającym czasem, poczuciem wypadania z historii. Lecz gdy te wszystkie momenty przestają być istotne, i stajesz wobec prawdy - nie umiesz wyrzec się miłości. Była i właściwie JEST wszystkim, co masz.