Jeszcze dobrze się film nie zaczął, a już zostały poruszone takie tematy:
- 13-latek, który się masturbuje
- fascynacja 17-latki pracodawcą, który mógłby być jej ojcem
- rozwód po ok. 20 latach małżeństwa
- rozmowa przyjaciółek, o tym, kogo by przeleciały

Ale oglądałam dalej, bo zaraz potem nastąpiła całkiem inteligentna i urocza scena podrywu w wykonaniu Ryana i Emmy.
Może gdyby ich wątek (przemiany kobieciarza w mężczyznę, który odkrywa tę jedyną miłość) był pomyślany jako główny, wyszłoby z tego wszystkiego coś godnego polecenia. Niestety tak nie jest.

Przez cały film towarzyszyło mi poczucie zażenowania, wstrętu i niedorzeczności. Dla kilku pozostałych, w miarę zabawnych scen naprawdę szkoda tracić czas.

A już najbardziej odpychający jest fakt, że twórcy chcą mi sprzedać morał o „prawdziwej” miłości i walce o bratnią duszę. I ja mam w to uwierzyć w kontekście całości? Wypaczone niczym śmieszno-straszny klaun w krzywym zwierciadle. Nie wiem po co silić się na bycie „mądrym”, jak się robi taki film. Już lepiej byłoby postawić na jedną konwencję i nakręcić śmieszną, ale głupiutką komedię romantyczną, taką z przymrużeniem oka – nie miałabym zastrzeżeń.

Taka mieszanka, jaką tu dostałam, jest po prostu niezdrowa.