Rok 1967, pustynia w środkowym Iranie. Akcja dzieje się w niewielkiej osadzie. Na jej obrzeżu stoi stara szkoła, w niej pomieszkuje kątem nauczyciel, zresztą jedyny, bo grono uczniów jest niewielkie i wszystkie roczniki odbywają zajęcia wspólnie, w jedynej klasie. Monotonne szkolne życie dezorganizuje pęknięcie tytułowego słoja, który służy jako rezerwuar wody dla szkolnej gawiedzi oraz nauczyciela. Stwarza to spory kłopot, gdyż aby napić się wody, trzeba iść do oddalonego o kilkaset metrów strumienia, co jest zarówno niebezpieczne (dzieciaki psocą i stwarzają zagrożenia) jak i kłopotliwe (trzeba przerywać na dłużej zajęcia). Problem oczywiście spada na głowę młodego nauczyciela. Film ma wszelkie typowe cechy irańskich produkcji tamtego okresu. Akcja bierze początek od błahego z pozoru wydarzenia. Mamy dość wyraźny podział na świat dorosłych (osada) i dzieci (szkoła). Aby rozwiązać swój problem, nauczyciel podejmuje konkretne działania i możemy obserwować szeroką gamę reakcji zarówno ze strony dorosłych jak i dzieci. Tak więc film ma cechy zarówno kina społecznego jak i studium charakterów. Jednak nie jest to studium zbyt głębokie. Najlepiej wyszło autorowi oddanie charakteru zwykłej ludzkiej złośliwości oraz analiza jej przyczyn. Rozczarowały nieco zdjęcia, które pomimo niewątpliwego uroku krajobrazu, wypadły dość blado. Lepiej z muzyką. Tak jak to powinno być, jest jej niewiele i pojawia się tylko w odpowiednich chwilach, a egzotyczne tony miło brzmią dla ucha.