Hoffman świetnie gra twarzą - i to są najlepsze ujęcia filmu. Zrobił go dobrze, wykorzystał atuty
(tak własne jak i Ryan, Ortiza i oczywiscie Vegi, która z gorącej lali ala "kochanica dziedzica"
świetnie wykluwa się do roli zamęczonej i rozchwianej żony)
Relacje między parą glównych bohaterow są niesamowite. Dwoje introwertyków,
niepodległych właścicieli swoich światów - jakoś się dogaduje, uzupełnia i uszczęśliwia.
Przekonują. Sobą i do siebie.
Nie brakuje humoru (dobrego, dobrego), przystopowania, wyciszenia, zaskakującego obrotu
sfer niebieskich. Doświadczeni i piękni mistrzowie związku rozpierdzielają się w pył, a (jak
wklepał Skatios) "Grubasek z krótkimi kończynami i prosiaczkowatą twarzą" znajduje do spóły
równie niepiękną na owe czasy "tą" dla której zmienia siebie i swój świat. I w tym porównaniu
pięknych doświadczonych do brzydkich początkujących drzemie urok filmu.
Jeżeli Hoffman jeszcze raz stanie za kamerą - ze względu na "Jack uczy..." z pewnością nie
pominę.