Czekał ten film na obejrzenie ponad pół roku. Ładnych kilka lat temu powieść Hamsuna była dla mnie jednym z największych olśnień literackich i nie łatwo było mi teraz skonfrontować moje wyobrażenie o tej książce z wizją Carlsena. Tym bardziej, że Hamsun to nie Sienkiewicz. W jednym z esejów tak pisał o tym czym powinna zajmować się literatura: "Sekretnymi poruszeniami duszy, dziejącymi się w najbardziej oddalonych głębinach podświadomości, analizować nieogarnięty chaos wrażeń, oglądać przez szkło powiększające wykwintne życie wyobraźni, potok myśli i uczuć". Powieść "Głód" to zapowiedź nowej literatury, którą w XX wieku znalazła swoich przedstawicieli w takich postaciach jak Gide, Kafka, Lagerkvist czy Camus i nie łatwo jej bogactwo przełożyć na język filmu, ale trzeba szczerze przyznać, że Carlsen dokonał jeden z najtrudniejszych i zarazem najlepszych ekranizacji w historii związku kina z literaturą. Udało mu się to dzięki wiernemu, ale nie kurczowemu trzymaniu się fabuły, arcygenialnemu odtwórcy głównej roli i niemniej wielkiej muzyce Krzysztofa Komedy.
Par Oscarsson ani na moment nie schodzi z ekranu. Jego Pontus to postać jak z Dostojewskiego z kafkowskimi naleciałościami, odrobiną kabotynizmu i szczyptą uroku chaplinowskiego trampa; popadający w lekkie szaleństwo wywołane głodem artysta z klasą i poczuciem godności. Gdyby nie ta odrobina dystansu i ironii (której w książce w takim stopniu nie dostrzegłem) z jaką Oscarsson odegrał swoją rolę to prawdopodobnie film nie byłby aż tak znakomity, stałby się zbyt ciężki i tym samym odpychający.
ARCYDZIEŁO!