Kocham za jego piekno i tyle. Jest tam kilka scen które powodują, że głęboko żaluję tego, iz nie siedzę w piekarni, cały skąpany w tym nieziemskim kremowym świetle i nie obserwuję zachodu słońca. Bo co ma tak na prawdę sens? Im jestem starszy tym coraz bardziej wątpię we wszystko, co było mi dane przeżyć: Bogactwo które posiadłem, piekne kobiety które kochałem i które mnie kochały. I co z tego? Teraz czasem siadam gdzieś "w pieknych okolicznosciach przyrody" i sobie tak myslę, że zmarnowałem życie na uganianie się za czymś co nie daje ukojenia. Za czymś co daje chwilową radość, ale nie stała, przepełniającą duszę. A tam jest ukojenie. Kiedyś zapewne umrę i mam nadzieję, że znajdę się w tym pieknym świecie. Choć za moje uczynki, to raczej będzie trudno....