Jednym z ostatnich wielkich kastratów. Tytuł jest taki, jaki jest, bo to bardziej działa na ludzi.
Ostatni kastrat, taki faktyczny, był już nagrany. Jakoś przed pierwszą wojną bodajże, pewna nie jestem do końca.

Ja widziałam kiedyś kastrata na żywo....

To nie była miłość do śpiewu, tylko miłość do pieniędzy. A jeżeli nawet miłość do śpiewu, to u tych, co słuchali, nie u tych, co śpiewali. Kastraci to byli przeważnie chłopcy z biednych rodzin, dla których kastracja i dalsza kariera śpiewacza była przeważnie jedynym widokiem na poprawę swojego marnego losu. Nie zawsze się zresztą udawało. Znaczna część wykastrowanych chłopców nie miała tak cudownego głosu; dla nich papież dał dyspensę na otrzymanie święceń kapłańskich mimo "uszczerbku na ciele".
Rzeczywiście Farinelli nie był ostatnim kastratem. Tytuł jest mylący i żle przetłumaczony (dosłownie znaczy "Farinelli: kastrat"). Po Farinellim byli jeszcze kastraci przez wiele lat. Ostatnim wielkim kastratem operowym był Giovanni Battista Velluti, zmarły w 1861 r. Potem działali już tylko kastraci-śpiewacy kościelni w chórze Kaplicy Sykstyńskiej. W 1870 r. król Włoch zakazał kastrowania chłopców, aczkolwiek od dawna już tego z racji małego zapotrzebowania nie czyniono. Do XX wieku dożyło czterech kastratów: Alessandro Moreschi, Domenico Mustafà (najstarszy z nich, już nie śpiewał), Giovanni Cesari i Domenico Salvatori. W 1904 r. ich głosy zostały zapisane na fonografie, z tym, że tylko Moreschi wykonywał partie solowe. Jako ostatni z nich odszedł w 1922 r. Alessandro Moreschi.