To on jest odpowiedzialny za mój pierwszy muzyczny orgazm - wyznała jedna ze słuchaczek, omdlewając podczas jego arii. Carlo Broschi, znany jako Farinelli, był operowym cudem swojej epoki. Anielski głos i delikatna uroda wprawiały kobiety w ekstazę. Szalały, gdy ciskał w publikę jedwabną chusteczką, którą ocierał pot. Potem chciały go uwieść. Nie miał nic przeciw zalotom, niestety - w decydującym momencie jego brat, Riccardo, kompozytor pozbawiony talentu, musiał doprowadzać dzieło do końca. Sławny, bogaty, uwielbiany. Był bodaj pierwszym idolem muzycznym wszech czasów. Czy był szczęśliwy? Poddany władzy brata, sprytnego menadżera jego sukcesów. Ale to mniej ważne. Sława może być niewolą. Dwadzieścia lat spędził na dworze króla Hiszpanii, Filipa V; co wieczór śpiewał mu te same cztery pieśni, za co dostawał astronomiczne honorarium.

Carlo Broschi, zwany Farinellim, istniał naprawdę. Urodził się w 1705 roku niedaleko Neapolu. W wieku 8 lat został poddany kastracji. Dzięki niezwykłemu głosowi osiągnął w Londynie ogromny sukces, zdobywając rozgłos. Mimo to w 1737 roku niespodziewanie opuścił Anglię i wyjechał do Hiszpanii na dwór króla Filipa V Burbona, gdzie przez 20 lat codziennie śpiewał władcy ulubione arie.

Carlo Broschi (Stefano Dionisi) to znakomity śpiewak, bożyszcze tłumów, podczas gdy jego starszy brat Riccardo (Enrico Lo Verso) jest marnym kompozytorem. Carlo zawdzięcza swoją karierę, ale i swój życiowy dramat Riccardo. Obaj są nierozłączni: Riccardo towarzyszy bratu wszędzie, komponuje dla niego i... za niego dopełnia miłosnych aktów.