Rok 1623, epoka polowań na czarownice i płonących stosów. Anna, żona pastora Absalona Pedersona, pomaga ukryć się ściganej, oskarżonej o uprawianie czarów, starej wieśniaczce Marcie. Mąż Anny pełni teraz funkcję głównego inkwizytora. Kiedyś, o czym teraz dowiedziała się jego młoda żona, ocalił przed stosem jej matkę, również podejrzaną o konszachty z szatanem, w zamian za przyrzeczenie ręki córki. Martę, niestety, schwytano i spalono żywcem, gdyż przyznała się podczas tortur do czarów. Po latach studiów teologicznych wraca do domu Martin, syn pastora z pierwszego małżeństwa. Szybko pomiędzy nim i aktualną żoną jego ojca wybucha namiętne uczucie. Anna nie potrafi kłamać, szybko przyznaje się do zdrady, co dla jej męża stanowi prawdziwy szok, w wyniku którego umiera. Matka pastora, nigdy niedarząca młodej żony Absalona specjalnym uczuciem, teraz oskarża ją o opętanie wnuka i spowodowanie śmierci syna dzięki ciemnym mocom, które odziedziczyła po swej matce. Opuszczona przez kochanka Anna pod wpływem oskarżeń przyznaje rację inkwizytorom i zostaje posłana na stos. W ten sposób spełnia się rzucona przez Martę klątwa na Absalona. Dreyer nie daje jednoznacznych odpowiedzi na pojawiające się w filmie pytania. Czy Marta była czarownicą? Czy Anna władała mocami nieczystymi? Jednak po filmografii reżysera można stwierdzić, że obie kobiety zostały oskarżone niesłusznie. "Dzień gniewu" to trzeci po ''Kartkach z dziennika szatana'' i ''Męczeństwie Joanny d'Arc'' film Duńczyka o kobiecie skazanej i zamęczonej przez Inkwizycję. Tym razem jest nią grzesznica, ale wydaje się, że odnosi zwycięstwo poddając się woli Boga, u którego znajdzie niemożliwą na ziemi sprawiedliwość. Film jest więc oskarżeniem układu społecznego niewolącego jednostkę, ogarniętego obsesją grzechu, podejrzeniami i nienawiścią.

Technicznie "Dzień gniewu" nie porywa. Scenografia jest typowo skandynawska. Zdjęcia zimne i ascetyczne. Niemalże zawsze ubrani na czarno bohaterowie znajdują się na połaciach czerni lub bieli. Czasem widać tylko ich kontury. Jednak daje to pewien efekt. W finale ubrana na biało Anna nabiera wymiaru symbolicznego, co pomaga zinterpretowaniu jej pozycji w przedstawionym świcie.