To chyba najstarszy spośród „strawnych” do dziś klasycznych westernów. Ba – nie tylko strawny, ale i znakomity. Schematy gatunku jeszcze nie zakrzepły, czuje się, że są trampoliną do reżyserskich i aktorskich rozwiązań. Największym atutem filmu jest niezwykle precyzyjna, zarazem bardzo prosta konstrukcja. Reżyser izoluje grupę wyrazistych, niedobranych charakterów i poddaje ją narastającemu zagrożeniu. Ileż potem mieliśmy replik takiego układu!... Z kolei największą ozdobą obrazu jest wielka scena ucieczki dyliżansu. Przyznaję, że nie potrafię odszukać w pamięci równie widowiskowych popisów kaskaderskich.
No i jest jeszcze John Wayne, który stworzył w „Dyliżansie” swoje charakterystyczne emploi – przywiązanego do najprostszych wartości, twardego i niezłomnego kowboja. Szkoda, że dziś jest to już raczej aktor (i reżyser!) bardziej legendarny, niż autentycznie doceniany... Warto pamiętać także o nie ustępujących mu w niczym w tym filmie Claire Trevor i Thomasie Mitchellu.

Prosty, przejrzysty i wciągający film, który dziś nie tylko ekscytuje, ale i bawi (na pewno bardziej, niż zamierzali to autorzy).