Crumb to legenda amerykańskiego undergroundu, w Polsce znany głównie za sprawą animowanej adaptacji "Kota Fritza", zrealizowanej przez Ralpha Bakshiego (jak się okazuje, Crumb zdecydowanie za nią nie przepada). Obraz Zwigoffa koncentruje się jednak nie tylko na jego życiu i karierze, ale wprowadza również bohaterów w postaci rodziny rysownika. Dzięki temu zabiegowi film staje się czymś więcej, niż tylko kolejnym dokumentem o artyście niepokornym. Bardzo dużo miejsca poświęca się tutaj relacjom Crumba z braćmi, często cofa się do okresu dorastania, który przypadł na lata 50-te: nie znajdziemy tutaj jednak sielanki Ameryki czasów dobrobytu i niewinności, a jedynie wątłą fasadę skrywającą rzeczywistość wręcz koszmarną. Ów motyw fałszu i obłudy będzie powracał później w twórczosci bohatera dokumentu wielokrotnie, stając się wręcz jej najbardziej istotnym elementem (istotniejszym w moim odczuciu niż również przytaczane tutaj obsesje erotyczne czy stosunek do kobiet). Wraz z sugestią, że z pomocą sztuki można zapanować nad swoimi demonami i znaleźć dla siebie miejsce na świecie pojawia się także nuta nadziei, choć cięzko by mi było raczej okreslić tę pozycję, jako nastrajającą optymistycznie.
"Crumb" w opinii wielu uchodzi za jeden z najlepszych filmów dokumentalnych w ogóle i nie jest to twierdzenie pozbawione podstaw: mówi nam więcej o kondycji współczesnego człowieka, niż wszystkie spośród fabuł nominowanych w tym roku do Oscara (a, takie tam porównanie). I pomyśleć, że to film o autorze zbereźnych komiksów...