Nie no, jakaś taka... porażka kurna mać. Przykurcz płci pięknej (jedynie z nazwy) z nalaną twarzą i kartoflanym kinolem lata po ekranie z mieczykiem i próbuje wykończyć wampiropodobne stworki. Ja zdaję sobie sprawę, że z takim wyglądem nie ma co liczyć na randki i dziewczynie może się trochę nudzić, ale żeby z tego powodu od razu zabawiać się w Buffy to lekka przesada. Buffy przynajmniej miała wdzięk i podchodziła do swej roboty z humorem i ironią, a ta to ma minę jakby właśnie w srakę wdepnęła.

Film króciutki, a fabuły to nawet na tyle nie starcza. Jedyny atut to animacja, a i to nie do końca. Jeśli chodzi o tło to mamy do czynienia z prawdziwym majstersztykiem, paszcza sama się z wrażenia otwiera. Niestety otwiera się też gdy patrzymy na animacje postaci, ale już z całkiem innego powodu. Kontrast między jakością w tych dwóch elementach jest niewyobrażalny. Postacie bardzo mało szczegółowe, co rysownicy próbują trochę tuszować cieniami, choć z marnym skutkiem. Niektórzy bohaterowie mają nienaturalnie wybauszone oczy co wskazuje na to, że albo rysownicy tworzyli po pijaku, albo co druga osoba w Japonii cierpi na wytrzeszcz. Ruch postaci to jakaś parodia i trzeba by to włożyć do jednej szuflady z Ministerstwem Dziwnych Kroków Monty Pythona. Tragiczny obraz całości dopełniany jest przez najokropniejszy dubbing z jakim kiedykolwiek miałem przyjemność (nieprzyjemność) się zetknąć. Wyglądało to tak jakby ktoś przeprowadzał na ulicy sondę i kazał przypadkowo napotkanym ludziom recytować tekst z kartki.

Jednym słowem, można sobie darować to anime, bo choć początek w metrze zapowiadał znakomitą historię, to metro się wykoleiło i na zapowiedziach się skończyło.