Lubię musicale. Lubię ten kicz, te nierealistyczne sceny, przechodzenie od piosenki do piosenki, dzikie choreografie, oderwanie od rzeczywistości, nasycone kolory i pięknych ludzi o wspaniałych głosach. Jeśli jakiś film ma konwencję musicalu, od razu nastawiam się na to, że będę wybaczać pewne rzeczy - o ile inne elementy będą porządnie zrobione.

Tutaj niestety naiwność nie wzrusza, ale nudzi i irytuje. Aktorzy wykonują poprawnie swoją robotę pod względem wokalnym i dramatycznym (a Meryl, oczywiście, wspaniale), piosenki też nie są najgorsze, samo przesłanie oczywiście jak najbardziej słuszne, ale czegoś tu zabrakło. Twórcom przydałoby się popchnięcie w którąś ze stron - albo pójście w totalny kicz, camp, przesadę, klimat jak z Crazy Ex Girlfriend, albo przeciwnie, postarać się o mocniejszy realizm i pójść bardziej w stronę komediodramatu muzycznego. Brawa dla osób odpowiedzialnych za kostiumy, bo to akurat nie zawiodło - boska Meryl była boska, Nicole Kidman pożerało się oczami, Washington miała postać pięknie dookreśloną ubraniami.

Cordena nadal nie lubię, niech sobie idzie daleko stąd.