Ten film formą, powolną akcją, pseudofilozofią czającą się w tle, udaje coś, czym nie jest. Do tego scenarzyści nie odrobili pracy domowej już nie tylko z zakresu fizyki czy wiedzy ogólnej, ale przede wszystkim z logiki. Tu się nic kupy nie trzyma.

Nawet dzieci w podstawówce wiedzą, że na Księżycu grawitacja jest sześciokrotnie mniejsza niż na Ziemi, jakim więc cudem scenarzyści i producenci tego obrazu tej wiedzy nie posiedli albo jej nie zrozumieli? A Luna to dopiero początek, bo potem jest jeszcze dziwniej. Absurd goni nonsens, farsa goni groteskę. Nie ma absolutnie takiej możliwości, by średnio inteligentny odbiorca nie krzywił się z zażenowaniem co kilka minut, oglądając ten film.

Niedorzeczny scenariusz pasowałby do licznie obecnie produkowanych filmów komiksowych o superbohaterach, które też, niestety, zaliczane są do gatunku science-fiction. Ale aby ten film zaliczyć do produkcji dla dzieci i młodzieży musiałby mieć bardziej wartką akcję.

Lubię Pitta, to świetny aktor, podobnie jak Lee Jones, ale być może obaj skrypt tylko przejrzeli, albo zrobili to za nich ich agenci. Trudno uzasadnić zatwierdzenie przez producentów tak nieudanego scenariusza, do filmu, który z założenia nie miał być tani.