Z jednej strony oglądanie go bywa żmudne i osobiście pomijam połowę odcinków przy powrocie do niego.
Rozczarowanie serialem (a w każdym razie jego słabszymi odcinkami) wynika po części z faktu, że jak człowiek przywyknie do animacji na poziomie Shingeki no Kyojin to ciężko potem patrzy się na anime z lat 80tych i 90tych. Poza tym rzeczy które nie bolały w oglądaniu gdy miało się lat 9 (naiwna fabuła, wiele odcinków to fillery w sam raz na jakąś wieczorynkę a niewiele epizodów to coś co można uznać za główny wątek fabularny) ale bolą gdy jest się o ćwierćwiecze starszym.

Dlatego nie wiem jak ocenić ten tytuł. Omijam połowę (tą bardziej fillerową) odcinków a i tak wrażenia oceniłbym na góra 6/10. A jednak gdybym miał ocenić ten odcinek na podstawie miejsca jakie ma w moim sercu i mojej pamięci to dyszka zasłużona. Pomimo wszystkich jego wad. Dałem mu kiedyś 7 na 10, ale myślę, że muszę tą ocenę podnieść bo uczciwiej będzie załatwić to sumując ocenę wrażeń z oglądania i tą dyktowaną przez sentyment i wynik podzielić przez dwa.

Teraz tak troszkę mocno rozpisałem się o wadach tytułu. Tych jest wiele - wiele anime i bajek z tamtych czasów ma wiele problemów w kwestii scenariusza i czysto technicznych.

Więc na koniec zalety.

Kaiketsu Zorro to tytuł do którego miło uciekać od rzeczywistości. Postaci dobre są dobre krystalicznie a złe są zepsute do szpiku kości często. To może niektórym się podobać mi zwykle niezbyt, ale tutaj pasuje. I co najważniejsze są też postacie bardziej wielowymiarowe (w przypadku sierżanta Garcii nawet dosłownie). Kapitan Jekil który usiłuje łączyć wykonywanie rozkazów z pomaganiem niewinnym ludziom - bardzo brakowało mi takiej postaci nim się pojawił. Sierżant Garcia - leniwy żarłok i opój który bywa tchórzliwy, ale potrafi znaleźć w sobie odwagę a serce ma na właściwym miejscu. Mam słabość do postaci które potrafią czynić coś dobrego dla innych pomimo licznych własnych ułomności. Jest chyba najbardziej autentyczną postacią w całej serii.

Co mi się podoba - KZ nie boi się poruszać trudnych tematów i stosować rozwiązań które dziś w żadnej bajce się nie pojawią bo cenzorzy uważają dzieci za niedorozwinięte i próbują je chronić przed rzeczywistością. W bajkach się nie zabija a jeśli już to zwykle potwory jakieś, ludzie giną rzadko. A tym bardziej nie zabijają główni bohaterowie. W anime z tym bywa inaczej, ale większość obecnych mam wrażenie boi się pokazywać śmierci (a wiele z tych które pokazują robią to do przesady by szokować tanim gore jak hellsing ultimate).
Zmierzam do tego, że w Zorro czasami ktoś zostaje zabity. Bandyta przez żołnierza, cywil przez bandytę itp. Nie zabija główny bohater, rozbraja przeciwników i oddaje w ręce sprawiedliwości. Jest w tym wszystkim trochę batmanem. Ale jest jeden odcinek którego nie chcę spoilerować gdzie ginie ktoś bliski naszemu bohaterowi a ten zabija bez żadnych skrupułów mordercę. Bardzo mocna scena jak na oczekiwany wiek odbiorców. Uwielbiam ją.

Serial zaczyna się ciekawie, potem długo długo nic (pojawia się Jekil i poznajemy machlojki kompanii południowo indyjskiej) ja oglądając w zasadzie bez żalu omijam słabsze odcinki poznając na ile mogę świat i bohaterów z tych lepszych. I czekam na finał. Końcówka w której najpierw pojawia się zabójca wysłany przez kompanię południowoindyjską i jest przekozakiem... super. Finałowe odcinki w których Zorro musi zebrać sprzymierzeńców i stanąć do walki z armią... coś pięknego. Dla tych kilku ostatnich odcinków warto obejrzeć ten tytuł. Cała reszta serialu postarzała się dość mocno ale te epizody ani trochę.

Nie polecę nikomu tego tytułu bo obawiam się, że każdy nowy widz byłby nim mocno znudzony i rozczarowany. Ale cieszę się, że tak wielu z Was drogie dzieci lat 90tych nadal pamięta o bajkach z polonii1 z tym tytułem na czele. Wtedy nie był moim ulubionym z nich, ale teraz jest.