Pierwsze 3-4 odcinki jeszcze coś w sobie miały - coś, co sprawiało, że chciałam zostać do końca, dowiedzieć się, o co tutaj tak naprawdę chodzi. Wydawało się nawet, że serial może zmierzać w nieprzewidywalnym kierunku i wcale nie tak łatwo było przewidzieć, kto będzie „tym złym”, bo podczas wyprawy Andy wszyscy wydawali się być podejrzani, na czele z jej matką. I to działało naprawdę nieźle. Charlie, który praktycznie ją wychował, nagle stał się kimś obcym. Mężczyzna z baru nie znalazł się tam przypadkowo. I mnie bynajmniej jej rola nie denerwowała – irracjonalne zachowanie można zrzucić na karb wychowania, co stopniowo odkrywamy. Na pewno nie pomagało też to, że matka tak po prostu rzuciła ją wilkom na pożarcie, dając zaledwie fragmentaryczne wskazówki i z dnia na dzień stając się obcą osobą. Ale wydaje mi się, że żeby zrozumieć Andy, trzeba dobrnąć do samego końca.

Niestety „dobrnąć”, bo od połowy jest coraz gorzej. Właściwie już wtedy można się domyślić, jaki będzie finał, a twórcy zamiast utrzymywać dynamikę na wysokim poziomie, zostawić sobie jakieś dobre karty, bez sensu przeciągają temat. Retrospekcje są nachalne, coraz rzadziej wynikają faktycznie z tego, co dzieje się na ekranie. Częściej to wygląda tak, jakby twórcy mieli znacznie dłuższy scenariusz, musieli go poszatkować, bo serial wyszedł za długi (i tak wyszedł), ale jednocześnie trochę wątków chcieli na siłę poupychać.

Nie pomaga też sytuacja Collette-Barden, która nie pozwala wczuć się w historię Laury. Czułam się tak, jakbym oglądała losy dwóch różnych bohaterek i przez to trudniej mi było odczuć, dlaczego starsza-Laura jest tak antypatyczną postacią.

Na szczęście sama Toni Collette dźwiga tę rolę i warto odpalić jedynie dla niej. Bardzo wyrazista, trudno ją polubić, ale to wszystko znajduje swoje wytłumaczenie. Więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/6nZP8XXkiaI