O. Matko. Nawet nie wiedziałam, że tyle się tego narobiło :D

uwierz mi, ja też :D

No i nieźle to nasze opowiadanie wyewoluowało :D Na początku było dziwne :D

na początku to była zwykła głupawka :D dobra zabieram sie za odpowiedź :d

A teraz pełnowymiarowe opowiadanie :D
A właśnie! Jeśli ktoś wytrzymał z naszym opowiadaniem i przeczytał je całe, to czekamy na opinie ^^

Ja przeczytałam jeszcze w poprzednim temacie. Naprawdę świetne opowiadanie. Dla mnie najlepszy był fragment z Colinem (tzn. najśmieszniejszy) :D Widzę, że Merlin pomaga w ujawnianiu pisarskich talentów. Piszcie dalej:)

Zapoznam się z tym, jak tylko skończę pisać swoje. Robicie mi konkurencję, dziewczyny? ;DDDD

nigdy w życiu nawet byśmy nie próbowały! :D

Opowiadanie jest genialne :D Więcej więcej !

- Nie! nie rozumiem, bo mówię ci, że wszystko w porządku. facet pytał tylko czy nie widziałem Emmy, ponieważ dość brutalnie go zbyła wczoraj - wredny głosik zabrzmiał w jego głowie "tak, wierz w to to może stanie się to prawdą" . Otrząsnął się i postarał się przywołać swój najbardziej czarujący uśmiech. - Kochanie, jakby było czym się martwić to powiedziałbym ci o tym. - Dziewczyna spojrzała na niego wielkimi oczyma.
-Na pewno?
-Na pewno, skarbie. - Nachylił się i ją pocałował, starając się nie myśleć o Emmie

Następnego ranka, gdy Colin smażył jajecznicę w kuchni, skacowana Emma weszła do kuchni.
-Co tak głośno syczy? - Zapytała, z jednym okiem zamkniętym, wykrzywionymi ustami i jedną ręką masując głowę.
- Robię jajecznicę! - odpowiedział głośniej niż powinien, czym przyprawił przyjaciółkę o większy ból głowy.
Emma siadła przy stole i obserwowała jak Morgan nakładał jajka na talerze. Gdy stawiał śniadanie na stole, dziewczyna zauważyła na jego żuchwie duży siniak.
- Co ci się stało? - Palcem wskazała na swojej twarzy obszar o który jej chodziło.
- Chodzi ci o to?
- Yhym.
-Och pewna pijana brunetka przywaliła mi, gdy przytaszczyłem ją kompletnie pijaną z lotniska, wtargałem do mieszkania., NA CZWARTE PIĘTRO, gdzie nawiasem mówiąc nie ma windy, i położylem do łóżka. - Colin spojrzał się znacząco na Emmę.
-Co za su*a. - odpowiedziała sięgając po grzankę.
- Żebyś wiedziała
-Ej! - zaprotestowała i rzuciła w niego kawałkiem chleba.

Ten fragment jest świetny:P

dzięki :)

- Bardzo bolało? - spytała Emma.
- Nie było tak źle. Ale jak na kompletnie pijaną, to miałaś dużo siły.
- Powiedz mi, czy wczoraj mówiłam coś o... no czy mówiłam coś dziwnego?
- Oprócz wyzywania Paryża i czyichś oczu i nazywania mnie zboczeńcem? Zrobiłaś małą scenę na lotnisku.
Emma schowała twarz w dłoniach. Czy na prawdę aż tak się wczoraj upiła?
- Zawsze powtarzałam, że alkohol to czyste zło.
- Dlatego tym bardziej zdziwił mnie wczoraj twój stan. Powiesz mi co się stało?

Po spędzeniu kolejnej nocy w Paryżu, Alex postanowił, że ma dość. W jego głowie cały czas kotłowało się tysiące pytań, a pobyt w mieście, w którym przeżył tyle cudownych chwil z Emmą wcale mu nie pomagał w odpowiedzi na nie. Około południa stwierdził, że ma dość i jak najszybciej chce wrócić do domu. Może tam odzyska jasność umysłu? Kiedy powiedział Kajsie, że wracają do anglii ta nawet nie protestowała. Ona również chciała wracać już do domu i pobytu we francji nie zaliczała do udanych. Alex cały czas był nieobecny. Może to przez atmosferę tego miejsca? Wychodząc z hotelu Alex uświadomił sobie, że zostawił coś w pokoju, więc Kajsa czekała na niego przed budynkiem. Nagle podszedł do niej ten sam blondyn, który dzień wcześniej rozmawiał z Alexem. Normalnie nie wdawała się w rozmowy z takimi typami, ale tym razem chciała na własną rękę wybadać o czym jej chłopak jej nie mówi.
- Piękny mamy dzisiaj dzień, prawda? - zapytał mężczyzna przysiadając obok niej na ławce.
- Nie powiedziałabym. To pan rozmawiał wczoraj z moim chłopakiem, prawda?
- Tak.
- A co było tematem waszej rozmowy? Alex wydawał się być po niej zdenerwowany.
Ezrę bardzo ucieszył taki obrót sprawy. To była idealna okazja, żeby uprzykrzyć życie temu dupkowi. Dokładnie tak, jak on uprzykrzył je Emmie.

-Ach... chodziło o ci o naszą mała rozmówkę na temat naszej wspólnej koleżanki. Sądzę, że to nie ja powinienem być tym który ci o tym mówi. Zapytaj swojego chłopaka. Mam nadzieję, że już nigdy więcej się nie spotkamy. - wstał i odszedł, zostawiając Kasję w wielkiej zadumie.

Emma jednym tchem opowiedziała Colinowi o tym co się stało w Paryżu. O tym jak spędziła magiczny tydzień z Alexem, o kolacjach, oglądaniu wierzy eiffla wieczorem pod kocykiem, pocałunkach, o tym jak dowiedziała się o jego dziewczynie, jak jadła lunch z nim i jego dziewczyną, jak została zaatakowana prze dwóch dryblasów, i o Ezrze, o jej własnym bohaterze, i o rozmowie jej i Alexa w hotelu. Colin ani razu jej nie przerwał, tylko od czasu do czasu podawał chusteczkę. Gdy skończyłam siadł koło niej i przytulił ją ramieniem, i starał się uspokoić, siedzieli tak przez jakiś czas, aż w końcu Emma znów zasnęła, Colin przykrył ją kocem. Brunet był strasznie zdziwiony zachowaniem Vlahosa, nie spodziewał się, że kiedykolwiek mógłby skrzywdzić jakąkolwiek kobietę, szczególnie Emmę. Stracił wiele w jego oczach. Wziął swój telefon i napisał do Alexa. "Jesteś już w kraju? Musimy sobie porozmawiać. Colin". Spojrzał na śpiąca brunetkę, która była dla niego jak siostra, nie mógł patrzeć jak cierpiała.

Kiedy Alex wyszedł z hotelu zobaczył tego cholernego blondasa, który oddalał się od jego dziewczyny. Trochę go to zaniepokoiło, zwłaszcza po ostatniej rozmowie, którą z nim odbył.
- Kajsa?
Słysząc głos Alexa Kajsa gwałtownie się odwróciła.
- Coś się stało? - Alex widząc zdezorientowany wzrok dziewczyny zaczął podejrzewać o czym mógł powiedzieć jej blondas.
- Czy coś się stało? Może lepiej ty mi powiesz? O czym rozmawiałeś z tym mężczyzną w parku?
- Czy to takie ważne...
- Alex! Przez ostatnie dni cały czas coś przede mną ukrywasz! Nie zbywaj mnie kolejnymi bzdurnymi historyjkami!
- Kajsa, już ci mówiłem. Pytał o Emmę...
- Nie wierzę ci. Już ci nie wierzę. Przez ostatnie dni, zachowujesz się dziwnie. Za każdym razem, kiedy cię o to pytam, zapewniasz mnie, że to nic takiego. Alex, co ty przede mną ukrywasz?
- Już ci mówiłem. Nic przed tobą nie ukrywam.
- Kiedy my się tak od siebie oddaliliśmy? Kiedyś nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic. Co się z tobą stało? Zmieniłeś się. Dlaczego mi po prostu nie powiesz prawdy?!
- Możesz mi dać wreszcie święty spokój?! Nie chcesz mi wierzyć, to nie wierz. Ja swoje powiedziałem.
Alex już miał dość. Co chwilę te same pytania, podejrzenia. Kajsa coraz bardziej go denerwowała, ale czy to był jedeny powód jego wybuchu? Zżerały go wyrzuty sumienia. Kajsa miała rację, bardzo się zmienił. Kiedyś nie przyszłoby mu nawet do głowy tak perfidnie okłamywać swoją dziewczynę. Wiedział, że wkrótce będzie musiał o wszystkim jej powiedzieć, a strasznie bał się jej reakcji. Kolejna kobieta, którą skrzywdził.
- Chodźmy, taksówka przyjechała.

Przez cały lot, nie odezwali sie do siebie nawet słowem, Alex tylko słyszał jak Kasja co chwilę pociąga nosem. Wiedział, że w tej chwili miał jej dosłownie nadskakiwać, i nie wiedział czemu, ale miał jej w tej chwili serdecznie dość. Gdy wysiedli z samolotu, Alex zabrał wszystkie bagaże i wpakował się do pierwszej taksówki. Gdy Kasja podawała kierowcy adres gdzie ma ich zawieźć, Vlahos włączył swój telefon i przeczytał wiadomość od Colina, trochę się zaniepokoił.
"Właśnie wylądowałem. O co chodzi? Alex"
"Nie jest to rozmowa na smsy. Kiedy możesz się spotkać?"
- Z kim piszesz? - Kasja łypała podejrzliwie na chłopaka.
-Z Colinem. Chce się spotkać.
-Dlaczego?!
-Nie wiem Kasja. Prawdopodobnie dowiem się jak się spotkamy.
-Czy to będzie to dotyczyło Emmy?! - zrobiła się cała czerwona na twarzy. Alex popatrzył na nią przez chwilę, po czym odpisał Colinowi.
"Jak najszybciej. Za godzinę na Trafalgar Square?"
"Dobra."

Colin był na Trafalgar Square pół godziny przed czasem. W głowie już układał sobie, co powie Alexowi. Nadal nie mógł uwierzyć, że chłopak posunął się do czegoś takiego. Takie zachowanie nie pasowało mu do wiecznie miłego dla wszystkich Alexa, który właśnie wyłonił się zza rogu.
- Colin, miło cię widzieć.
- No nie wiem, czy tak miło.
Widząc zdezorientowane spojrzenie chłopaka dodał:
- Wiem co wydarzyło się między tobą, a Emmą.
- Powiedziała ci?
- Niechętnie. Możesz mi to wytłumaczyć? Alex, to do ciebie takie niepodobne.
Chłopak w końcu nie wytrzymał. Musiał się z kimś podzielić swoimi przemyśleniami i wątpliwościami. Nie mógł tego dalej w sobie dusić, bo inaczej by oszalał.
- Wiem, ja sam nie rozumiem, co się ze mną dzieje...
- Więc może spróbuj zrozumieć. Im szybciej, tym lepiej.
- To nie jest takie łatwe...
- To jest takie łatwe. Alex, opamiętaj się. Zachowałeś się jak pieprzony casanova, który zmienia dziewczyny jak rękawiczki i nie przejmuje się ich uczuciami.
- Nie chciałem, żeby tak to wyszło.
- Ale jednak wyszło. Dlaczego to jej zrobiłeś? Przecież nie zapomniałeś nagle w magiczny sposób o tym, że masz dziewczynę!
- Ja... To się wydarzyło tak szybko, ja totalnie się zatraciłem. Emma była taka... cudowna. Zupełne przeciwieństwo Kajsy. Później nagle wszystko się posypało. Jeden telefon Kajsy, taki gwałtowny powrót do rzeczywistości... Nie wiem co mam zrobić. Pogubiłem się we wszystkim. Nie chcę stracić Emmy na zawszę, ale z drugiej strony Kajsa... Co ja mam zrobić?
- Może powinieneś na samym początku zastanowić się czego tak na prawdę chcesz? Nie możesz dalej w to brnąć.
- Wiem, ale to nie jest takie łatwe. - po chwili ciszy Alex zadał pytanie, które dręczyło go odkąd wyszedł z pokoju Emmy po kłótni. - Jak... jak się czuje Emma? W trakcie naszej ostatniej rozmowy zachowałem się... jak skończony dupek.
- Strasznie to przeżywa. Jeszcze nigdy nie widziałem jej w takim stanie. Skrzywdziłeś ją i to bardzo.
- Pewnie mi nie uwierzysz, ale mi na prawdę na niej zależało. I dalej zależy. Nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek zdoła mi wybaczyć.
- Lubię cię, więc dam ci radę. Napraw swoje błędy. Jeszcze nie wszystko stracone, Emma ci kiedyś wybaczy. To nie jest dziewczyna, która długo chowa w sobie urazę. Musisz tylko podjąć męską decyzję.
To powiedziawszy Colin odwrócił się i odszedł w stronę mieszkania Emmy. Nie chciał, żeby przyjaciółka zauważyła jego nieobecność. Na pewno domyśliłaby się z kim rozmawiał.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :)
Dziewczyny uwielbiam Was, za kontynuowanie tej historii!!! :D. Piszcie! :)

3 TYGODNIE PÓŹNIEJ
Była to sobota wieczorem, a Emma dopiero co wróciła do domu ze zdjęć, do jej nowego filmu i była kompletnie wykończona, rzuciła swoją torebkę na kanapę i podeszła do kuchenki by postawić wodę na herbatę, w czasie gdy woda się gotowała dziewczyna włączyła BBC1 by obejrzeć najnowszy odcinek Merlina, ten w którym grała. Usiadła z kubkiem w rękach, i razem z Johnem Hurtem mówiła czołówkę.
-"in the land of myths, and the time of magic, the destiny of the great kingdom rest on the shoulders of the young man. his name... MERLIN" - Jej uwielbienie do tego serialu było większe niż nienawiść do Vlahosa. Oglądając ten odcinek postanowiła się całkowicie odciąć, i zapomnieć, że facet grający Mordreda złamał jej serce, a dziewczyną którą będzie namiętnie całował w tym odcinku będzie ona sama . Dobra był to głupi plan, ale zawsze jakiś!
Gdy po odcinku kiedy jeszcze przeklinała głupotę wszystkich postaci serialu, włączając w to jej własną, a właściwie jej najbardziej, usłyszała pukanie do drzwi. Głośno westchnęła i podeszła drzwi, jednak ich nie otwarła tylko się o nie oparła.
-Alex daj mi w końcu spokój! Ostatnim razem jak sprawdzałam, wciąż cię nienawidziłam i nie chciałam znać! - Codziennie od powrotu z Francji, Vloahos przychodził wieczorami pod jej mieszkanie i próbował z nią porozmawiać, przez pierwsze parę dni Emma nawet starała się coś wyjaśnić, ale zawsze utykali w ślepym punkcie. W końcu dziewczyna przestała otwierać drzwi, i chłopak pukał przez jakaś godzinę, a następnie siadał na wycieraczce i czekał tam całą noc, aż brunetka wyjdzie z domu, co było całkiem śmieszne, ponieważ przez pierwsze 3 dni zasypiał na klatce schodowej i Emma przemykała koło niego cichaczem, lecz gdy wracała on wciąż tam był. Potem gdy wychodziła on już nie spał. Shepard była skłonna wierzyć, że chłopak ustawiał sobie budzik by nie przespać jej wyjścia. Wtedy gdy wychodziła szedł za nią od mieszkania, aż po auto i prosił o wybaczenie, jednak z czasem po prostu nawijał bez sensu, byle tylko gadać. Kilka razy się zdarzyło, że nawet wsiadł z nią do samochodu i wszelki próby Emmy by wykopać go z auta, skończyły się tym, że przyjeżdżali razem na plan zdjęciowy jej nowego filmu, gdzie się rozstawali, ponieważ ochrona zawsze wywalała Alexa ze zdjęć, nie żeby była to sprawka Emmy...
Lecz tym razem odezwał się inny głos.
- Może jednak chciałabyś ze mną porozmawiać, zanim mnie spławisz? - Brunetka natychmiast otworzyła drzwi a za nimi ujrzała wysokiego, blond francuza...
-EZRA! - ... któremu rzuciła się na szyję.

dobra walnęłam parę błedów w czołówce. Poprawna wersja: "In a land of myth, and a time of magic, the destiny of a great kingdom rests on the shoulders of a young boy. His name... MERLIN"
Musze tak bo mi się, cholera post nie chce edtyować ;(

Alex po rozmowie z Colinem nabrał nowych sił i nadziei. Długo myślał o tym, co powiedział mu Morgan. "Czyli jednak mam szansę? Nie wszystko stracone?" Jeszcze tego samego dnia pod wieczór udał się z kwiatami pod mieszkanie Emmy. Kiedy dziewczyna mu otworzyła, zobaczył tylko przerażenie malujące się w jej oczach. Chciała natychmiast zamknąć drzwi, ale on jej nie pozwolił. Jakimś cudem udało mu się przekonać Emmę, by go wysłuchała, ale rozmowa, którą później odbyli zakończyła się ponowną kłótnią. Pomimo tego nie zrażał się i dalej próbował. Odbyli ze sobą jeszcze kilka rozmów, ale wszystkie kończyły się tym samym.
- Po raz kolejny mówiłam ci, żebyś mnie zostawił!
- Emma, ja z ciebie nie zrezygnuję.
- Zastanów się co ty mówisz! Powtarzasz, że to co się wydarzyło wiele dla ciebie znaczyło, że nie możesz beze mnie żyć, podczas gdy w ogóle tego nie okazujesz! Znowu wrócisz do domu, do swojej dziewczyny. Zawsze do niej wracasz. I na pewno nie zamierzasz tego zmieniać.
- Ja...
- Nie! Zostaw mnie wreszcie w spokoju! Pozwól mi zapomnieć!
Później zazwyczaj udawał się do pubu i zdarzało mu się wrócić do domu mocno podpitym.
Tak wyglądały ostatnie tygodnie jego życia. Alex sam nie wiedział skąd w nim tyle determinacji, żeby pomimo tylu porażek kontynuować próby.
Tego dnia jak zawsze udał się do Emmy błagać o wybaczenie. Było ciemno kiedy zbliżył się do bloku ukochanej i zobaczył coś, co sprawiło, że zatrzymał się w pół kroku. W oknie na najwyższym piętrze bloku dostrzegł śliczną brunetkę o włosach do ramion w jednoznacznej sytuacji z pewnym blond francuzem. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w scenę, która rozgrywała się na jego oczach. Ten cholerny picuś-glancuś całował Emmę. W dodatku JAK całował. Przyssał się do niej jak odkurzacz! Żeby było jeszcze gorzej, to Emma była w samej piżamie i szlafroku, który był właśnie zsuwany z jej ramion. Tego było już za wiele. Alex gwałtownie odwrócił się i postanowił, że dzisiaj wróci do domu pijany jak świnia. Mężczyzna zrozumiał, że był na straconej pozycji. Nie był na tyle odważny, by dokonać wyboru, więc Emma wybrała za niego. Jak to zwykle bywa w takich sytuacjach, Alex odwrócił się za wcześnie i nie widział jak dziewczyna odpycha od siebie Ezrę i poprawia szlafrok.

Ale szalejesz z tym opowiadaniem. Jesteś geniuszem ;D

Za chwilę skończę swoje i wkleję na Colinomanię. Znów będzie dość szokująco ;P

Kurczę, pochwała od ciebie to coś jakby pochwała od znanego i szanowanego pisarza ^^ Serio :D Bo ty zaczęłaś na tym forum przygodę z pisaniem opowiadań.

E tam, nie przesadzajmy. Nie jestem tutaj jakąś super pisarką, by aż tak się ze mną liczyć. Chociaż przyznam, że to było miłe :)

Superowe opowiadania czytam chyba gdzież 2 godz.

ekhem... "szalejecie"...

Przepraszamy i obiecujemy poprawę ;DDDDDDDDDDDDDD

wybaczam :D, a teraz wracam do odpisywania na post Agi :D

A co sądzisz o moim malutkim fragmenciku o pijanym Alexie, który ci wysłałam? :>

Gdy Emma robiła gorącą czekoladę, Ezra usadowił się na krześle przy stole i uważnie przyglądał się, jak dziewczyna krząta się w kuchni.
-Jejku, ale niespodzianka! Jak? Po co? Dlaczego? - Uśmiech na jej twarzy był tak wielki, że zaczęły ją boleć wszystkie mięśnie, ale nie mogła się powstrzymać. Tak sie cieszyła z przyjazdu francuza, że była w stanie tyle wycierpieć.
- hue hue hue... Pomyślałem, że powinniśmy spędzić więcej niż jeden dzień razem, a akurat miałem troche wolnego, więc przyjechałem. I oto jestem! - W tym momencie rozłożył ręce, a chwilę później wskazał palcem na dziewczynę. - Po za tym, wciąż wisisz mi śniadanie!
- Rzeczywiście. No cóż, ale już nie będzie śniadanie na wzgórzu Montmartre. - Blondyn wstał od stołu i podszedł do Emmy, kładąc jej rękę na policzku.
- Nie ważne gdzie, ważne że ty tam będziesz. - Delikatny pocałunek jakim obdarzył dziewczynę, został przerwany, przez gwizdek gotującej się wody.
Rozmawiali do 3 w nocy, a rozmawiali o wszystkim. Emma opowiedziała mu o sytuacji z Alexem, o jej nowym filmie, o tym jak od niedawna bardzo dobrze dogaduje się z Colinem, ze bardzo jej pomógł po powrocie z Paryża, następnie żartowali sobie, śmiali się, aż w końcu Emma spojrzała na zegrek.
-Matko już 3 w nocy!?
-W dobrym towarzystwie, czas szybko leci. - I dal jej buziaka w policzek.
-Tak, ale ja jutro muszę iść na plan! Nie mogę być nie wyspana!
- Na plan? Jutro? W NIEDZIELE?!
- No tak. Poczekaj przyniosę ci pościel, i zaraz ci tu pościelimy. - Wstając wskazała na kanapę, Ezra złapał ją od tyłu i mocno tuląc wyszeptał zmysłowo do ucha:
- Po co ścielić dwa łóżka? - Emma niezręcznie wyrwała się z objęć Ezry i uśmiechnęła niepewnie, po czym poszła do swojej sypialni, skąd przyniosła mężczyźnie czystą pościel i pożegnała się z nim. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo swoim zachowaniem zdenerwowała Ezrę.

Coś czuję, że ta znajomość źle się dla niej skończy...

Alex ledwo dotarł do domu. Później jak się nad tym zastanawiał, to sam nie był pewien jak tego dokonał. Zachował resztki świadomości, dokładnie na tyle, żeby wiedzieć iż musi po cichu przemknąć do sypialni by nie obudzić Kajsy. Wszystko szło idealnie, jednak do czasu. Mężczyzna był tak wstawiony, że nie zauważył szafki z zastawą stołową. Co z tego, że szafka była ogromna i stała w tym miejscu od lat? Alex i tak był w stanie przysiąc, że mebel po prostu się na niego zaczaił i wyskoczył zza ściany. W mieszkaniu rozległ się huk zdolny obudzić zmarłego. Nie musiał jednak budzić żadnych zmarłych, wystarczy, że obudził pewną bardzo wkurzoną blondynkę, która z rozczochranymi włosami i groźną miną wkroczyła do salonu. Chociaż z drugiej strony w papilotach i maseczce na twarzy Kajsa dosyć bardzo przypominała wspomnianego wcześniej zmarłego... Albo raczej upiora.
- Osz ty! Ja przepraszam, ja chyba pomyliłem mieszkania - Alex zaczął powoli wycofywać się w stronę wyjścia, jednak zatrzymał go krzyk dziewczyny.
- Co ty do cholery jasnej wyprawiasz! O której wracasz do domu?! I w jakim stanie?!
- W sensie, że późno jest?
- Późno?! Dochodzi piąta rano!
- Eeeee to przecież jest jeszsze wcześnie.
- Ty jesteś kompletnie pijany! I zniszczyłeś moją nową zastawę stołową!
- O przepraszam bardzo. Sama tego chciała. Jakby nie wlazła mi pod nogi to nic by jej się nie stało.
- Co ty do cholery wygadujesz?!
- Oj Kajjja...
- Kaja?! Jaka Kaja?! O kim ty mówisz, masz mi natychmiast wszystko wytłumaczyć!
- Ale w sensie, że co?
- Nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię!
- Ja nie wiem o czym mówię?
- To nie ja wygaduję jakieś bzdury o chodzącej zastawie stołowej!
- Jaka chodząca zastawa? Kajsa, co za bsssdury! Ty piłaś coś może?
- Dość! Śpisz na kanapie! A rano sobie z tobą poważnie porozmawiam!
To powiedziawszy Kajsa wróciła do sypialni i z trzaskiem zamknęła za sobą drzwi.
- Boszsz, gorzej niż z matką...
Alexowi nie pozostało nic innego jak tylko położyć się na kanapie i zapaść w głęboki sen.
Tymczasem Kajsa chodziła wściekła po pokoju. Ostatnio coraz częściej rozważała odejście od Alexa. Od powrotu z Francji zachowywał się coraz gorzej. Konkretnie zaczęło się to od rozmowy z Colinem. Zaczął coraz częściej znikać, czasami nie było go całe noce. Zdarzało mu się pić, robił się wtedy dla niej bardzo oschły, ale jeszcze nigdy nie wrócił do domu aż w takim stanie.
Kilka godzin później, tuląc się do Watsona Kajsa podjęła decyzję. Będzie musiała spotkać się z Colinem Morganem i porozmawiać o jej chłopaku. Doskonale wiedziała, że nie ma sensu wypytywać o całą tą sytuację Alexa, bo on i tak znowu nic by jej nie powiedział.

Colin siedział i od 15 minut w Starbucksie koło teatru gdzie czekał na Alexa który rano poprosił go o spotkanie. Udało mu się wyrwać między próbami, ale jego przerwa powoli się kończyła, już miał napisać chłopakowi, że nie może dłużej czekać i musi wracać do pracy gdy drzwi się otworzyły a do kawiarni weszła Kasja która od razu podeszła do Morgana.
-Kasja? Co ty tu robisz?
-Przyszłam z tobą porozmawiać.
-Ale...
-Och Colin! - usiadła na krześle i spojrzała na niego twardo. - To ja poprosiłam cie o spotkanie.
-Skoro chciałaś się spotkać to czemu sama o to nie poprosiłaś, tylko podszywałaś się pod Alexa?
-Obawiałam, że nie będziesz chciał się ze mną spotkać. - Brunet ze zrozumieniem pokiwał głową. - Powiedz mi co się dzieje z Alexem.
- Skąd miałbym to wiedzieć? nie widziałem się z nim od dłuższego czasu.
-No właśnie. Ostatnim razem jak się widzieliście musiałeś mu coś powiedzieć, bo od tego czasu zachowuję się okropnie! Znika na całe noce, wraca podpity albo całkowicie nawalony, jak wczoraj, cały czas mnie ignoruje i unika. To zachowanie nie jest do niego podobne. Więc, proszę cię powiedz mi co się z nim dzieje?! - Morgana dosłownie zatkało. Nie wiedział, ze z jego młodszym kolegą jest tak źle, i obwiniał siebie za to, niepotrzebnie dawał mu wtedy nadzieję. Lecz nie był on tym by rozwalać komuś związek, mimo że jest on już nad przepaścią, więc nie mógł powiedzieć Kasji o czym wtedy rozmawiali.
-Kasja, czy ja wyglądam ci na kogoś z poradni małżeńskiej?! Wyrywasz mnie z prób, spóźniasz się 15 minut! i jeszcze zawracasz mi głowę TAKIMI bzdurami!? Myślisz, że ja nie mam własnych problemów? - dziewczyna wyglądała na speszoną, i zawstydzoną. Morganowi było aż głupio, ze tak się zachowuje, ale nie miał wyboru. Wstał od stolika. - Daj się chłopakowi wyszaleć, nie trzymaj go pod pantoflem. - I wyszedł z kawiarni, dzwoniąc do Vlahosa, po trzech sygnałach usłyszał w słuchawce nieprzytomny głos:
-Słucham?
-Alex tu Colin, musimy się spotkać. Właśnie rozmawiałem z Kasją, jest cholernie zaniepokojona i wypytywała mnie o czym rozmawialiśmy pare tygodni temu. - Chłopak oprzytomniał.
-Powiedziałeś jej coś?!
- Nic jej nie powiedziałem, spokojnie. Ale to nie zmienia faktu, ze musimy pogadać. spotkajmy się dzisiaj u Macklana o 19.
-okej, będę tam. - i rozłączyła się, a Morgan postanowił, że teraz czas pogadać z Emmą.

Ezra w nocy długo nie mógł zasnąć. Nie było to winą niewygodnej kanapy, ale tego co się wydarzyło, a raczej nie wydarzyło między nim i Emmą. Nie mógł uwierzyć, że dziewczyna tak po prostu go olała. Jeszcze zanim wyjechał do Londynu ułożył sobie w głowie misterny plan, w którym nie uwzględniał możliwości, że dziewczyna mu się nie odda. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej przepełniała go złość. Po prostu musiał ją mieć! Jeszcze nigdy żadna dziewczyna mu nie odmówiła i nie zamierzał pozwalać na to, bo stało się tak po raz pierwszy. Jeśli trzeba będzie, może być zmuszony użyć siły.
"Ale jeszcze nie teraz. Dam jej jeszcze jedną szansę. Szkoda byłoby... uszkodzić taką piękną osóbkę."
Było jeszcze bardzo wcześnie, kiedy Emma obudziła Ezrę.
- Ezra, ja muszę już iść. Ty sobie nie przeszkadzaj, rozgość się. Wrócę najszybciej jak będę mogła.
Głaszcząc Mężczyznę po policzku uśmiechnęła się i wyruszyła na plan zdjęciowy.
Francuz po nieprzespanej nocy był bardzo zmęczony, więc postanowił jeszcze się przespać. Nic więc dziwnego, że bardzo zirytowało go dosyć mocne pukanie do drzwi. Ze złością zerwał się z kanapy i poszedł otworzyć drzwi, za którymi stał jakiś wysoki brunet o niebieskich oczach.
- A pan tu do kogo? - zapytał nie kryjąc niechęci do przybysza.
- Mógłbym zadać panu to samo pytanie. - odparł Colin podejrzliwie patrząc na nieznajomego.
Co robił półnagi mężczyzna w mieszkaniu Emmy?
- Jestem chłopakiem Emmy.
- Dziwne, nie wspominała mi o tym, że ma kogoś.
- A kim pan jest? Jej ojcem? To dorosła kobieta i nie musi się ze wszystkiego spowiadać.
Nagle Colin uświadomił sobie kim jest ten gburowaty osobnik. Rozpoznał go po francuskim akcencie. To musiał być ów słynny Ezra wychwalany przez jego przyjaciółkę.
- Jest może Emma?
- Nie ma, wyszła. Mam jej coś przekazać?
- Nie, nie trzeba. Do widzenia.
Colin odchodząc od drzwi słyszał jak francuz przeklinał za zamkniętymi drzwiami. Zaczął się poważnie zastanawiać nad tym, co takiego Emma widziała w tym podejrzanym typie. Tak bardzo go wychwalała. Ezra z jej opowiadań był wręcz ideałem. Nie można było tego powiedzieć o Ezrze, z którym Colin dopiero co skończył rozmawiać. To krótkie spotkanie bardzo go zaniepokoiło i jeszcze bardziej upewniło w przekonaniu, że musi porozmawiać z przyjaciółką.
- Oh, Emmo. W co ty się znowu wpakowałaś?

-iiii... CIĘCIE! Świetna robota Emmo!
-Dzięki Jan. - Emma podeszła do swojego krzesła i wyciągnęła butelkę z wodą.
- Wow. to rzeczywiście było świetne! - Colin stał za nią oparty o filar.
- Colin? - dziewczyna podeszła do niego i go przytuliła. -Co ty tu robisz?
-Musimy pogadać.
-Nie brzmi to za dobrze. Może lepiej jeśli pójdziemy do mojej przyczepy?
W ciągu całej drogi do przyczepy Colin nie odezwał się ani słowem, Emma nigdy go takiego nie widziała. Nie był ani zły, ani smutny po prostu był jakiś inny. Gdy weszli do przyczepy chłopak usiadł na krześle i wyglądał jakby zaraz mieli go ściąć.
-Chcesz coś do picia?
-Nie, dzięki. - Emma wyjęła sobie puszkę coli i usiadła naprzeciw Colina.
- O co chodzi? O czym chciałbyś porozmawiać?
- Poznałem twojego chłopaka.
-Mojego chłopaka? O czym ty gadasz?Ja nie mam chłopaka, i dobrze o tym wiesz.
- Pewien wysoki blondyn w twoim mieszkaniu twierdzi inaczej...
Dziewczyna musiała przez chwilę cieżko pomyśleć, aż przypomniała sobie, że zostawiła Ezrę samego w domu.
-Ach... - powiedziała z szczerą radością. - Więc poznałeś już Ezrę?
- Niestety tak.
-Niestety? Czemu tak mówisz?
- Och... wiesz, jest on zbyt przyjemnym typkiem. Gdy otworzył drzwi półnagi, miałem wrażenie, że zaraz mi przywali.
-Niee na pewno odniosłeś złe wrażenie. Ezra jest jak do rany przyłóż.Na pewno nie miał nic złego na myśli. - Zapewniała upijając łyk coli. Colin miał wrażenie, że cokolwiek by powiedział skończy sie to źle, ale musiał spróbować. Westchnął ciężko.
- No nie wiem. Z tego co mi Alex mowił...
- Co ci Alex mówił? - tak gwałtownie postawiła puszkę na stole, ze trochę napoju wylądowało na stole. - A od kiedy to Alex jest wiarygodnym źródłem informacji?!
- On się na prawdę stara Emmo...
- Serio? Jakoś nie słyszałam, żeby opuścił Kasję. - Dziewczyna wyprostowała się na krześle i założyła ręce na piersi.
- Fakt tu masz rację, ale on się stara! Jaki facet przez 3 tygodnie spałby na klatce schodowej?! i nie rób takiej miny! Wiesz, ze mam rację.
-Nikt mu nie kazał, dałam mu do zrozumienia, że nie chce mieć z nim nic wspólnego!
- Porozmawiaj z nim chociaż! Daj mu jeszcze jedną szansę! I nie daj się zaślepić temu gogusiowi!
-Gogusiowi?! Ten goguś był przym mnie kiedy go potrzebowałam, i nigdy nie nie zrobił by nic by mnie skrzywdzić, lub starał się mną manipulować. LUB - powiedziała głośniej, bo widziała, że Colin chce jej przerwać. - Lub działać za moimi plecami, jak najwyraźniej ty robisz to z Alexem.
-Tego nie byłbym taki pewny.
-Co masz na myśli?
- Z tego co mi Alex mówił, to ten Ezra nieźle namieszał we Francji zaraz po twoim wylocie. Z całej tej rozmowy można wywnioskować, ze facet kazał Alexowi się od ciebie odczepić bo jesteś już jego. Całkiem zaborczy. - Emma nie mogła uwierzyć, że jej przyjaciel mówi takie rzeczy. Na pewno Alex to wszystko wymyślił, lub oboje zmówili się przeciwko jej i Ezrze.
-Wyjdź.
-Co?
-Wyjdź. - Powtórzyła. - Jeśli masz mówić takie rzeczy o Ezrze, to wyjdź. Nie rozumiem tego, nawet go nie znasz, a opowiadasz o nim niestworzone historie.
- Ale ja mówię prawdę. Powtarzam to co powiedział mi Alex!
-Nie obchodzi mnie to! Vlahos na pewno to wymyślił! Okłamał cię, tak jak okłamał mnie i dalej okłamuje swoją dziewczynę.
-Emmo ty nie myślisz chyba, że...
-WYNOCHA!
- Mam nadzieję, że otrzeźwiejesz zanim będzie za późno. - Gdy wychodził z przyczepy, o malo nie dostał w głowę puszką niedopitej coli, lecz refleks wyćwiczony na palnie Merlina, pozwolił mu uniknąć puszki, która odbiła się od drzwi i spadła na ziemię.

To był dla Colina bardzo męczący dzień. Najpierw rozmowa z Kajsą, później konfrontacja z Ezrą jeszcze później rozmowa z Emmą... Nie był szczególnie zadowolony z jej przebiegu. Jego przyjaciółka była zachwycona Ezrą, niezdrowo w niego zapatrzona. Nie przyjmowała do wiadomości tego, że jej idealny francuz mógłby okazać się zupełnie inną osobą niż jej się wydaje. Colin miał przeczucie, że jeszcze będą z tego kłopoty, a rzadko się mylił w takich kwestiach. Sprawę pogarszał fakt, że po tej burzliwej rozmowie Emma na pewno się od niego odetnie, oddali. Kiedyś na pewno jej przejdzie, ale czy nie będzie już wtedy z późno? Morgan bał się, że jeśli jego przypuszczenia co do Ezry okażą się prawdziwe, to przy Emmie nie będzie nikogo, kto mógłby jej pomóc. To był kolejny powód, dla którego uważał spotkanie z Alexem za konieczne. Jeśli ktoś był w stanie przemówić Emmie do rozumu, to tylko on. Mogło to wydawać się dziwne, przecież dziewczyna zarzekała się, że nienawidzi Vlahosa i chce by ten zniknął z jej życia, ale Colin zbyt dobrze znał Emmę by w to uwierzyć. Zbyt dobrze pamiętał te iskierki w oczach przyjaciółki, które pojawiały się tylko kiedy mówiła o Alexie. Doskonale pamiętał, co wydarzyło się podczas kręcenia jednej z ostatnich wspólnych scen Emmy i Vlahosa na planie Merlina. Była to scena pocałunku, wykorzystana później do odcinka. Wszyscy uważali, że aktorzy genialnie ją zagrali, ale czy to aby na pewno była tylko gra? Spojrzenie, którym się obdarzyli po pocałunku nie mogło być grą. Tak patrzą na siebie tylko zakochani. Między innymi dlatego Colin zdecydował się zaufać Alexowi, gdy ten mówił, że na Emmie na prawdę mu zależało. Teraz postanowił zaufać chłopakowi jeszcze bardziej i poprosić o opiekę nad przyjaciółką.
Dochodziła już 19, kiedy Colin dotarł na miejsce spotkania z młodym aktorem, który już na niego czekał.
- Colin, dlaczego Kajsa chciała się z tobą widzieć?
- Spokojnie Alex, najpierw musimy zająć się ważniejszymi sprawami niż twoja dziewczyna.
Vlahosa trochę to zaniepokoiło. Colin powiedział je takim tonem, jakby chodziło o czyjeś życie. Ale przecież to nie mogło być nic tak poważnego... prawda?
- O co chodzi?
- Chodzi o Emmę.
Colin spodziewał się, że Alex zaniepokoi się na wzmiankę o dziewczynie, może ucieszy, ale to jak zareagował totalnie go zaskoczyło. Młody mężczyzna prychnął pogardliwie i powiedział coś, czego najmniej się po nim spodziewał.
- To już nie moja sprawa.
- Słucham? Jeszcze kilka tygodni temu, mówiłeś jak to bardzo ci na niej zależy. Coś musiało się stać, prawda?
- Nic się nie stało. Po prostu wreszcie do mnie dotarło, że nie mam u niej najmniejszych szans. Nie ma sensu dalej próbować.
- Alex, czy ty się w ogóle słyszysz? Gdzie podziała się twoja determinacja? Odsuwasz się od Emmy w momencie, kiedy być może najbardziej cię potrzebuje...
- Ona doskonale radzi sobie beze mnie - Alex wszedł w słowo Colinowi - dokonała wyboru, a ja nie jestem już jej do niczego potrzebny.
- Na jakiej podstawie tak stwierdzasz?
- Wiesz, wystarczyło mi, że zobaczyłem jak obściskuje się z tym swoim pieprzonym francuskim amantem. Nie wyglądała wtedy na taką, która potrzebuje kogokolwiek innego do szczęścia.
- Właśnie on jest powodem, dla którego ona cię potrzebuje.
Widząc zdezorientowanie Alexa Colin opowiedział mu o wydarzeniach dzisiejszego dnia. O zachowaniu Ezry i reakcji Emmy na oskarżenia pod jego adresem. Na końcu opowiedział mu o swoich podejrzeniach w stosunku do francuza. W miarę opowiadania Colina Alex coraz bardziej uświadamiał sobie co ten miał ba myśli, mówiąc, że dziewczyna go potrzebuje.
- Wiedziałem, że z nim jest coś nie w porządku. Od samego początku wydawał się jakiś dziwny. Przy Emmie zgrywa niewiniątko, a swoją prawdziwą twarz pokazuje, jak ona tego nie widzi. Ale dlaczego sądzisz, że ona tylko mnie posłucha? Wystarczająco dała mi do zrozumienia co o mnie sądzi...
- Alex, musisz mi zaufać. Ona na prawdę coś do ciebie czuła i wiem, że ty do niej też. Emma nie jest dziewczyną, która potrafi szybko o kimś zapomnieć. Musisz przemówić jej do rozsądku.
- Ona nie zechce mnie słuchać. Nie dopóki jestem z Kajsą.
- Musisz spróbować. Mnie na pewno nie posłucha, nie po dzisiejszej kłótni.
- Dobrze. To wszystko o czym chciałeś ze mną porozmawiać?
- Nie. Jest jeszcze coś. Zastanów się, czego tak na prawdę chcesz od życia. Kajsa opowiedziała mi o tym, co działo się z tobą przez ostatnie tygodnie. Nie możesz tak dalej funkcjonować. Wiem, że jesteś rozdarty pomiędzy dwoma kobietami, ale musisz się w końcu zdecydować. W ten sposób krzywdzisz nie tylko siebie, ale również Kajsę i Emmę.
- Colin...
- I nie mów mi, że to nie jest take proste. Tą wymówkę już słyszałem.
Colin odwrócił się od Alexa i ruszył w stronę domu. Nareszcie ten okropny dzień dobiegał końca. Miał nadzieję, że dał przyjacielowi nieco do myślenia. Nie chciał za bardzo się wtrącać w życie Alexa, ale prawdę powiedziawszy miał nadzieję, że chłopak wybierze Emmę. Po prostu ona bardziej do niego pasowała. Jednak jeśli Alex wybierze inaczej nie zamierzał mu stać na drodze do szczęścia i przekonywać do zmiany zdania.

Ło matko! Nie wiedziałam, że tego aż tyle wyszło!

I bardzo dobrze, że tyle! Wasze opowiadanie naprawdę mi się podoba:D

Mi też :P Piszcie dalej ^^

Zaraz po rozmowie z Colinem, Alex postanowił udać się do Emmy nie zważając na to czy znów mu nie otworzy, i czy będzie tam Ezra. Stał teraz przed jej drzwiami i ciężko myślał co jej powiedzieć nie chciał znów się powtarzać i usprawiedliwiać. Zapukał. http://25.media.tumblr.com/9e776360f74a628b72467b15ef877199/tumblr_mf3sgzjlro1r5 t2zso5_250.gif Drzwi otworzyła mu Emma śmiejąc się od ucha do ucha. Dawno jej takiej nie widział. Uśmiech znikł, od razu gdy zobaczyła Alexa.
-Vlahos. Czego ty znów chcesz? - wyszła na klatkę i zamknęła drzwi do mieszkania.
- Tego co zwykle. Twojego przebaczenia. Emmo! - złapał ją za ręce ( http://25.media.tumblr.com/5a5228bd41e2eb88fde7425ec103c91b /tumblr_mf3jm36hD31ql8z5so9_250.gif ) - Proszę wybacz mi! Wiem, że to co zrobiłem sprawiło, że jest ci teraz trudno mi zaufać, ale BŁAGAM cię! daj mi jeszcze jedną szansę! - Dziewczyna odsunęła się od niego, wyciągjąc swoje dłonie z jego.
-Alex... - Nie wiedziała co powiedzieć. Wciąż była zła, przez dzisiejszą rozmowę z Colinem, przez te niestworzone historie o Ezrze. - Ja nie rozumiem twojego postępowania. Prosisz mnie o przebaczenie, bym z tobą była, a jeszcze nawet nie powiedziałeś o nas Kasji.
- Rozumiem - http://25.media.tumblr.com/de83d31fa616628f1953105aa3dc2b5c/tumblr_mesircYGYB1r4 gs08o7_250.gif - Zrobię to natychmiast! Tylko daj mi słowo, że jak wrócę wciąż będziesz na mnie czekała i spróbujemy. -podszedł do niej i objął jej twarz. - Całkiem od nowa. - brunetka odsunęła się od chłopaka.
-Alex zrozum. Ja.. ja nie potrafię, - westchnęła.- Ja nie potrafiłabym ponownie ci zaufać.
-Ale... - http://25.media.tumblr.com/7bcf0a1fee2b2ee4c8cd42d060cc7ce0/tumblr_mf4kp9abvg1qh 33seo5_250.gif - Nie wiesz tego! Pozwól nam spróbować.
- Nie sądzę, żeby to miało jakikolwiek sens. Z resztą... teraz jest ktoś inny w moim życiu... - Alex głośno prychnął.
-Chodzi ci o tego francuzika, którego poznałaś w Paryżu. Tak poznałem go. Ucięliśmy sobie małą pogawędkę, w której dął mi do zrozumienia, że teraz NALEŻYSZ do niego. - Emma zrobiła się czerwona, ze złości, na twarzy.
- TEN "FRANCUZIK" URATOWAŁ MI ŻYCIE! A TY NIE MASZ PRAWA ROZPOWIADAĆ O NIM TAKIE ŻAŁOSNE PLOTKI! Ezra jest wart więcej od ciebie! - Ostatnie słowa wypowiedziała w taki sposob jakby wypluwała truciznę z ust.
- Wszystko co robię i o czym mówię, uważasz od razu za kłamstwo! - http://25.media.tumblr.com/d7dcb085ff40f05a04a6ca8c3b62e7f5/tumblr_mf4te5lncK1qf ofhwo1_r1_500.gif - Ale ja cie kocham! Słyszysz? KOCHAM CIĘ! i wiem, że ty też mnie kochasz. - Emma spojrzała na niego bez wyrazu.
-Nigdy czegoś takiego nie powiedziałam. - Gdy Aleź to uslyszał, jego serce ropadło się na miliony kawałków.
-Nie mówisz poważnie... - W tej chwili otwarły się drzwi od mieszkania, a zza nich wyglądał Ezra.
- Emma? Wszystko w porządku? - Dziewczyna spojrzała na blondyna, i uśmiechnęła się.
- Oczywiście. - odpowiedziała słodkim głosem. - Vlahos właśnie sobie szedł. - Gdy to powiedziała, jej głos był lodowaty i bez uczuć. Zamknęła drzwi, zostawiając zrozpaczonego Alexa na klatce schodowej. http://25.media.tumblr.com/105b90f5d495ce217b4c7dccc0bf9d70/tumblr_mf4spnlbi71re 995yo1_1280.jpg

ooo jednak spodobał ci się pomysł ze wstawianiem tych linków ^^ fajnie :D

o wiele łatwiejsze, niz opisywanie jego emocji xD

świetnie ci wyszło :D

dzieki ;)

drugi link kótry się nie otwiera, gdy Alex łapie Emme za ręce http://25.media.tumblr.com/5a5228bd41e2eb88fde7425ec103c91b/tumblr_mf3jm36hD31ql 8z5so9_250.gif

Kajsa podjęła bardzo ważną decyzję. Jak tylko Alex wróci, zamierzała postawić sprawę jasno. Albo on się zmieni i wszystko będzie tak jak dawniej, w co wątpiła, albo ona odchodzi. Miała już dość zachowania jej chłopaka. Ostatnimi czasu prawie w ogóle nie poświęcał jej uwagi. Po wielu godzinach rozmyślań Kajsa doszła do wniosku, że Alex musi mieć z kimś romans. No bo co innego mogłoby spowodować takie jego zachowanie? Jakiś czas temu byli szczęśliwi, mieli wiele wspólnych planów. Nie możliwym było, żeby Alex tak nagle przestał ją kochać. Ona pomimo tego wszystkiego, co ostatnio musiała przez niego przejść nie przestała. Siedziała po ciemku na skraju łóżka z Watsonem na kolanach. Łzy spływały jej po policzkach. Chciała się już spakować, żeby później nie musieć tego robić w obecności ukochanego, ale jakoś nie mogła się do tego zabrać. Nie mogła uwierzyć, że za moment zamknie pewien rozdział w swoim życiu. Pewien cudowny rozdział pełen pięknych chwil. Nie chciała pamiętać tych przykrości, które ostatnio ją spotkały. Miała zamiar zachować w pamięci obraz Alexa bez reszty jej oddanego, który nie miał przed nią żadnych tajemnic. Nie pozostała w niej nawet resztka nadziei, że ich związek przetrwa ten wieczór. Podejrzewała, że Alex również będzie chciał się rozstać. Nagle usłyszała zgrzyt klucza w zamku. Chociaż wiele razy wyobrażała sobie tą sytuację, wiele razy układała sobie w głowie to, co mu powie, jak tylko go zobaczyła o wszystkim zapomniała. Dopiero teraz uświadomiła sobie jak bardzo go kocha i jak trudno będzie jej wykonać ten krok. Jednak bardzo dobrze wiedziała, że musi go wykonać.
- Alex, musimy porozmawiać - wyszeptała wstając z łóżka i zrzucając śnieżnobiałego kota z kolan, który wydał przy tym syk niezadowolenia.
- Wiem. - chłopak również szeptał. Oboje nie chcieli zaburzać tej atmosfery i ciszy wokół panującej.
- Więc wiesz, co zamierzam teraz powiedzieć, prawda? Już od jakiegoś czasu rozważałam tą opcję. I myślę, że ty też.
- Tak.
- Alex... Ja muszę to zrobić. Nawet nie wiesz jak mi z tym ciężko i nie wiesz jak trodno mi to przychodzi. Ja... myślę, że czas to zakończyć.
Kajsa rozpłakała się na dobre. Po policzkach Alexa również pociekły łzy. Na początku miał i Kajsę i Emmę. Kiedy wreszcie dokonał wyboru, okazało się, że Emma go nigdy nie kochała, stracił ją. A może nigdy tak na prawdę jej nie miał? Teraz jeszcze Kajsa chciała od niego odejść. Trzeba mu było nie słuchać Colina. On i jego rady. Emma go nie potrzebowała. Alex poczuł się samotny, może trochę zdradzony? W tej właśnie chwili nie miał już żadnych dylematów i wątpliwości. Doskonale wiedział czego chce i tym razem porządnie o to zawalczy. Powoli podszedł do Kajsy i mocno ją przytulił.
- Przepraszam. Nawet nie wiesz, jak bardzo żałuję tego, co ci zrobiłem. Zachowałem się jak skończony idiota. Wiem, że ostatnią rzeczą o jaką mogę cię prosić jest twoje wybaczenie, ale błagam...
Kajsa oddaliła się od Alexa na tyle, żeby móc popatrzeć mu w oczy. Czy to co mówił, było z jego strony szczere? Czy może i tym razem niczego to nie zmieni? Patrząc w hipnotyzujące spojrzenie ukochanego nie potrafiła tego stwierdzić.
- Kajso, czy ty możesz mi jeszcze przebaczyć?
- Nie wiem.
- Obiecuję ci, że wszystko będzie jak dawniej. Wiem, że odsuwając się od ciebie popełniłem niewybaczalny błąd. Pozwól mi go naprawić.
Kajsa ponownie przytuliła się do Alexa. Odezwała się dopiero po dłuższej chwili.
- Wiesz, że dla ciebie zrobiłabym wszystko.
- Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham.
Aktor czule pocałował ukochaną. Po raz pierwszy od dłuższego czasu był z nią szczery. Nie żałował swojej decyzji. Miał tylko nadzieję, że nie wydarzy się nic, co mogłoby sprawić, że zacznie.

2 MIESIĄCE PÓŹNIEJ
Emma obudziła się w jego objęciach, powoli obróciła się tak by spojrzeć na jego twarz. Miał idealne rysy twarzy, mogła na niego patrzeć w nieskończoność, kochała go bezgranicznie, delikatnie pocałowała go w czubek nosa, na jego twarzy zagościł słodki grymas, podrapał się w nos i otworzył oczy, gdy zobaczył, że dziewczyna już nie śpi uśmiechnął się od ucha do ucha, a w jego błękitnych hipnotyzujących oczach pojawił się ognik który tak uwielbiała.
- Witaj kochanie. - Odezwał się jeszcze zaspanym głosem i pocałował ją w czoło.
- Dzień dobry. - Wyszczerzyła się i odwzajemniła pocałunek. - Nie mam ochoty dzisiaj wychodzić z łóżka! - Wtuliła w niego jeszcze bardziej.
-Ani ja! Ale zaczynasz dzisiaj zdjęcia nad nowym filmem! - Emma jęknęła cicho. Chłopak z trudem odciągnął brunetkę na odległość ramion. - Wyjdź z łóżka dobrowolnie albo ja zrobię to siłą! - Dziewczyna rzuciła się na niego tak, że leżała na nim. Odgarnęła jego przydługawe włosy, z oczu by móc w nich utonąć na moment.
-Nie zrobiłbyś tego! - Mężczyzna zaśmiał się, objął Emmę ramionami i zaniósł ja do łazienki, gdy ta piszczała, bardziej by się podrażnić niż, ze złości.
- Jesteś okropny! - Powiedziała z naburmuszoną miną, gdy ten w końcu postawił ją w wannie.
-Ale i tak mnie kochasz.
- To prawda. - Odpowiedziała, i pocałowali się zanim chłopak wyszedł z łazienki
Emma spojrzała do lustra. Ostatnio troszeczkę się jej przytyło, na szczęście jej wspaniały chłopak w ogóle nie zwracał na to uwagi, a nawet mówił, że wygląda lepiej niż wtedy kiedy ją poznał, dziewczyna nie za bardzo była pewna czy przyjąć to jako komplement, lecz wiedziała, że chciał dobrze i miał już dość słuchania o jej zbędnych kilogramach. Po prysznicu, i ogarnięciu samej siebie i wszystkiego dookoła, brunetka weszła do kuchni w której pachniało naleśnikami. Podeszła do jej faceta i pocałowała go w policzek.
- Pachną cudownie. - Powiedziała wyjmując sok pomarańczowy z lodówki, i siadając przy stole, tak by mogła obserwować jak błękitnooki krząta się po kuchni.
-Stwierdziłem, że skoro zaczynasz dzisiaj od tak trudnych zdjęć, to powinnaś zjeść porządne śniadanie. Proszę. - Postawił przed nią talerz z naleśnikami oblanymi syropem klonowym, dziewczyna spojrzała na to ze zdziwieniem..
- Oczekujesz, że ja to wszystko zjem?
- Inaczej nie wypuszczę cię z domu.
-Jesteś szalony!
-Nie dyskutuj tylko jedz, bo się spóźnisz!
Po zjedzeniu połowy porcji i zapewnieniu, że drugą połowę zje na drugie śniadanie, Emma wychodziła już do pracy, i pocałowała chłopaka na pożegnanie.
-Co ja bym bez ciebie zrobiła?
- Prawdopodobnie zginęła - brunetka zaśmiała się cicho i znów pocałowała chłopaka.
-Kocham cię Ezra. - Wyznała i szybko zbiegła po schodach do samochodu.

Udało ci się osiągnąć taki efekt jak chciałaś :D Boskie! Ja napiszę cd dopiero jutro, bo dzisiaj już nic mądrego nie wymyślę :>

Strasznie się namęczyłam, zaczynało mi brakowac epitetów, :D

Wiem, ja też tak wczoraj miałam :D Chwilowy kryzys twórczy :>. Ale przynajmniej teraz wchodzimy w ten moment, gdzie więcej będzie się działo :P No i mamy z grubsza wszystko zaplanowane, no chyba że po drodze przyjdzie nam do głowy jakiś nieoczekiwany zwrot akcji :P