Niezłe, choć akcja zbyt szybko się zagęszcza. No i znów biedny Kowalski!
Ładniej piszesz od annqi i RaptorRed (nie chodzi mi o treść, tylko ich pisanie), ale mam jedno ale:
- ohyda pisze się przez h;
- nie i możliwe piszemy razem.
Po za tym to gites.

dzięki za te uwagi ortograficzne, już poprawiam ;p

Są błędy.Jestem perfekcjonistką,więc nie mogę nie zauważyć,że Doris nie mieszka w zoo.Ale nie licząc tego:przez ciebie znów zwątpiłam w swoje możliwości pisarskie...Ale...Ona naprawdę nie żyje?O_o
Podoba mi się bardzo bardzo razy sto!

wiem, że nie mieszka ale chciałam ją na chwilę umieścić ;p
czy nie żyje? tego nie wiem, na razie właściwie nikt nie widział jak umierała, więc nic nie wiadomo (nie mam zaplanowanego całego opowiadania w szczegółach, być może ona żyje ;) )

Kanon jest ważny, ale odstępstwo takie jak Doris mieszkająca w zoo nie jest błędem. I nie ma to nic wspólnego z perfekcją.

trzyma w napięciu :) a to że Doris mieszka w zoo powiedzmy że wydarzyło się gdzieś tam wcześniej :D i mam nadzieję że ona jednak przeżyje.

Jeśli chodzi o błędy ortograficzne to już napisali na górze, a oprócz tego to jest bardzo fajnie. Mimo, iż to dopiero początek to niesamowicie mnie wciągnęło Twoje opowiadanie. :> Mam nadzieję, że szybko będziesz wrzucać kolejne części

P.S. Strasznie maltretujecie tego biednego Kowalskiego w waszych opowiadaniach.

tak, faktycznie Kowalski jest dość biedny, ale myślę, że żal smutek i niezrozumienie właśnie najłatwiej przekazać przez jego postać. Zdecydowanie trudniej byłoby (mi przynajmniej) opisać załamanego Skippera, ponieważ w serialu zazwyczaj zachowywał zimną krew. Natomiast Kowalski jest (wg mnie) uczuciowy i bardzo wrażliwy. W następnym opowiadaniu jednak postaram się dać mu trochę emocjonalnego spokoju ;p

A no właśnie.Wszelkie emocje szefa strasznie trudno opisać...

dokładnie, bo niby mogę napisać coś w stylu: "Skipper usiadł i zaczął płakać, ponieważ nie miał pojęcia jak pomóc swoim żołnierzom", ale ciężko mi to wyobrazić i kłóci mi się to z moim wyobrażeniem. Kilka razy mi się udało opisać jego emocje, ale to jak pisałam jeszcze opowiadania w narracji pierwszoosobowej i wtedy np. zaznaczałam, że teraz opowiada Skipper no i niby wtedy było łatwiej, ale i tak ciężko ;/

(kursywa)
Ocean, plaża, zachód słońca… Kowalski wszedł na molo i rozmyślał o obliczaniu prawdopodobieństwa warunkowego. Jego dumanie przerwał plusk. Spojrzał w dół i oto jego oczom ukazała się najpiękniejsza delifinica, jaką kiedykolwiek widział.
- Doris jestem – przedstawiła się przyjaźnie.
- K-k-k-kowalski – odpowiedział zmieszany pingwin.
- Przypływam tutaj codziennie, a mimo to ciebie widzę tu pierwszy raz. Jak to możliwe? – pytała nieznajoma.
- No, ja, ten.. no… - jąkał się, ale w końcu wytłumaczył, że ma dużo obowiązków i bardzo rzadko może pozwolić sobie na oglądanie zachodu słońca. Doris uśmiechnęła się.
- Mogę sobie koło ciebie posiedzieć? – zapytała.
- Oczywiście!
Słońce już zaszło za horyzont i zdawało się, że niebawem pojawi się księżyc. Kowalskiemu jednak to zupełnie nie przeszkadzało. Mógłby tak siedzieć całe wieki.
(brak kursywy xd)
Dzień, w którym poznał Doris, był jednym z najszczęśliwszych dni w jego życiu. Uwielbiał do niego wracać i pewnie dlatego właśnie ten dzień mu się przyśnił.
(kursywa)
W tym samym czasie…
(brak kursywy)
Skipper postanowił, że powinni wrócić w okolice wybiegu Doris, żeby je dokładniej zbadać i poszukać jakichś wskazówek, jak znaleźć Parkera. Uważnie przyglądali się, czy nigdzie nie ma żadnych śladów. Jednak dziobak nie zostawił nawet odcisków łap.
- Musimy chyba pojechać z powrotem do Las Vegas – powiedział Rico – Może tam coś się znajdzie.
- Nie sądzę, Rico. Ludzie na pewno już zniszczyli wszystkie dowody. Myślę, że jedynym dobrym rozwiązaniem będzie zakraść się do bazy Bulgota – oznajmił szef i mimo, że początkowo spotkał się z niezrozumieniem to z upływem czasu jego pomysł dojrzewał i stawał się coraz bardziej doskonały. „Parker musi mieć coś wspólnego z Bulgotem. Zawsze ma, więc teraz też musi” – Skipper powtarzał te zdania w myślach, żeby się upewnić o słuszności jego decyzji. Bez Kowalskiego nie był na 100% pewny, czy nie było więcej opcji.

Błe!!! Za krótkie i bez polotu.
No i ten tekst Rico... TO NIE W JEGO STYLU!!!
Po za tym to spoko

Wszystko,oprócz tekstu Rico było bardzo dobre!

właśnie nie wiedziałam kogo tam dać, po Szeregowy bvył ostatnio, a Kowalski od tekstów został w bazie...
wiem, że bardzo krótkie, ale tak jak pisałam, ledwo wróciłam do domu za 15min musiałam znowu jechać

Aż mnie natchnęłaś do napisania własnej wersji ich poznania się...!:D

Tak? to się cieszę ;) ja tylko taki krótki fragment wprowadziła, ale może kiedyś to rozwinę ;p

Po około 1,5h trzech przyjaciół chowało się w pobliskich krzakach przy olbrzymich, stalowych drzwiach, które były wejściem główny do bazy Dr. Bulgota. Strzegł ich olbrzymi megakrab.
- Kowalski, raport taktyczny.
- Yy, Szefie…
- A racja… W takim razie – Skipper zastanowił się chwilę – Rico, kamuflaż! – i na te słowa z brzucha Rico na świat trafiły trzy kostiumy kraba. Pingwiny natychmiast je włożyły i pewnym krokiem podeszły do megakraba.
- My z obchodu wracamy – powiedział Skipper, a naiwne stworzenie wpuściło ich od razu. Drzwi zatrzasnęły się zaraz za nimi i znaleźli się w długim ciemnym korytarzu.
- Środkiem i pewnie panowie, jakbyśmy byli w domu – mówił dowódca lecz zaraz po tych słowach zaświeciło się ostre światło, a z przodu pojawił się delfin na segway’u. Szeregowemu przeszły ciarki, myślał, że na pewno ich rozpozna i zniszczy, że to wszystko to była pułapka. W niektórych kwestiach miał niestety rację…
- Co wy tu robicie?! – zapytał Dr. Bulgot.
- Wracamy z obchodu - odpowiedział Skipper.
- Tak? Dziwne, bo nie kazałem nikomu robić obchodu…
Jako doskonały przywódca Skipper wiedział, że za chwilę wszystko się wyda, dlatego postanowił, że on pierwszy się ujawni i postawi na moment zaskoczenia.
- Broń się Bulgot! – i po tych słowach dowódca zrzucił swoje przebranie, a oddział poszedł w jego ślady.
- A, piiingwiiinki. Ciekawe jak sobie poradzicie skoro nie macie gościa od analiz, hm? – Bulgot włączył jeden ze swoich guzików na segway’u i można było usłyszeć znajomy dźwięk „PRZETYKACZKA”.
- Niech to! Znowu to samo… - zdenerwował się delfin, ale natychmiast poprawił swój błąd wciskając odpowiedni przycisk – „SUCHE PUDŁO”. Zanim pingwiny zdążyły zrobić jakikolwiek unik, spadło na nim olbrzymie, żelazne pudło.
- Co się dzieje? – pytał przerażony Szeregowy.
- Światło, światło, światło! – krzyczał Rico.
- Żołnierzu, nie mówcie, że macie klaustrofobie…
- Yyy, tak trochę.
Nagle ich uszom dobiegł dźwięk jakiegoś dziwnie głośnego szumu, a pudło jakby się przemieszczało.
- Co teraz?! – dramatyzował najmłodszy z oddziału – Robi się coraz bardziej gorąco, uschniemy tu!
- Rico – zwrócił się szef do kolegi, a ten od razu zrozumiał o co chodzi i wymierzył plaskacza w Szeregowego.
- Auć – wydobyło się z dzioba poszkodowanego w momencie, kiedy akurat pudło się zatrzymało.
10 minut później…
Upał stawał się nie do zniesienia. Już wszyscy rozumieli, dlaczego Bulgot nazwał ten projekt „SUCHE PUDŁO”. Czuli się jak na ogromnej pustyni. W pewnym momencie usłyszeli kobiece westchnięcie.
- Słyszeliście to? – spytał szeptem Szeregowy.
- Aha – potwierdził Rico.
- Halo, jest tam kto?! – krzyknął Skipper w celu sprawdzenia czy mu się nie przesłyszało.
- Skipper?! – usłyszał w odpowiedzi i doskonale wiedział już, kto był jego sąsiadem z pudła obok.
***
Kowalski obudził się.
- Ach, jaka szkoda, że był to tylko sen – mówił do siebie – Sprawdzę, co u chłopaków – poszedł i włączył radio. Jednak nie mógł nawiązać połączenia.
- Co jest, czyżby nie mieli zasięgu? W Nowym Jorku wszędzie jest zasięg… Dziwne – stwierdził naukowiec, ale nie zwrócił na to zbyt większej uwagi. Wspiął się po drabince i jak się okazało była noc. Tak bardzo chciał choć jeszcze raz zobaczyć Doris, że w pogoni za marzeniami udał się w okolice jej wybiegu. Stał i patrzył. Z żalu spuścił głowę i gdy tak spoglądał nie ziemię zaczął się zastanawiać.
- Dlaczego wszystko wygląda tak normalnie, jak zawsze? Przecież Doris na pewno się broniła, przecież Parker musiał zostawić jakiekolwiek ślady – pingwin wciąż się rozglądał lecz nic, zupełnie nic nie mógł znaleźć.
- Coś tu jest nie tak...
- Pewnie, że jest – usłyszał za sobą niski głos.
- Parker – wyszeptał Kowalski i odwrócił się.
- Masz złe informacje kochany, wiesz? Źle rozwiązałeś zagadkę. Śpiesz się kochać Doris, bo tak szybko odchodzi. Dosłownie. Sama stąd odeszła – mówił dziobak.
- Nie wierzę! – protestował Kowalski – Nigdy by tego nie zrobiła!
- A jednak nie ma jej tutaj, prawda? – Kowalski zaczął wątpić w słuszność swoich stwierdzeń, a dziobak kontynuował – Upozorowaliśmy z Bulgotem śmierć Doris, żeby twój oddział poszedł szukać mordercy. Ty natomiast zostałeś sam, a sam nic nie możesz.
- Gdzie ona jest?! Gdzie Doris?! – pytał mocno już zdenerwowany pingwin.
- U Bulgota, tam gdzie twoi koledzy. Suszą się w zamkniętym pudle, który jest imitacją pustyni. W dzień mają niemiłosierny skwar, a w nocy chłód. Ale nie po to tu przyszedłem. Chcę raz na zawsze zakończyć nasz konflikt – Kowalski uniósł pytająco brew, a dziobak wykorzystał tę chwilę i skoczył wprost na pingwina. Rozgrywała się krwawa bitwa. Mimo tego, że dziobak miał przewagę, Kowalski świetnie się bronił. Zapewne przyczyniła się do tego złość i gniew jakie skumulowały się w nim jeszcze bardziej po ostatnich słowach Parkera. Unikał zgrabnie ataków dziobaka, sam przy tym próbując unieruchomić przeciwnika.
- Nigdy ci się nie uda mnie pokonać! – powiedział pewny siebie Parker.
- Założymy się?
Walczyli dalej przemieszczając się przy tym między wybiegami. W końcu Kowalski nie wytrzymał i wyjął swoje liczydło.
- No proszę cię, będziesz teraz obliczał kąt nachylenia i siłę wiatru? Proszę cię, to śmieszne! – drwił z niego nieprzyjaciel i wymierzył cios pazurem. W momencie gdy poniósł nogę Kowalski uśmiechnął się i powiedział:
- Nie ja, tylko ty – i rzucił liczydłem prosto w ostrogę jadową dziobaka. Siła z jaką pingwin wyrzucił urządzenie oraz siła wiatru jaki wiał za nim sprawiły, że pazur oderwał się zadając ból Parkerowi i tym samym pozbawiając go sposobności ataku.
-Też mi co, mam drugi pazur – mówił Parker, ale gdy tylko poniósł zdrową nogę zawył z bólu.
- Może i tak, ale miejsce, gdzie oderwał ci się jadowy pazur jest bardzo czułe i zapewniam cię, że nie ustoisz na jednej nodze – stwierdził zadowolony z siebie Kowalski, już miał zaatakować Parkera, gdy ten nagle odwrócił się i zaczął biec. Pingwin mimo, że był bardzo wysportowany nie jest stworzeniem lądowym i nie mógł dogonić dziobaka.
- I cię dopadnę! I to razem z chłopakami, a wtedy nie będziesz miał żadnych szans! – pocieszał się Kowalski – A teraz szybko do bazy Bulgota, tam są chłopaki i Doris!

Zdecydowanie najlepsza część.Czytam to w szkole,i co chwila męczę tym innych...:D
Podoba mi się bardzo!

ja tam nikomu nie opowiadam ... bo i tak nikt nie rozumie o co mi chodzi :P w sumie to samo jest resztą zainteresowań ale od czego jest internet.

Dopóki nie założyłam tu konta zmuszona byłam prowadzić notes...
Teraz nie mam problemu z codziennym uzupełnianiem daty! :d
Lecz ostatnio moja,że tak powiem,"niekumata"w temacie PzM i PKMK znajoma dorwała się do tegoż odcinka...

Genialne, zgadzam się z Annqą - najlepsza część z dotychczasowych. Brawo!

Zgadzam się z komentarzami powyżej. Na razie najlepsza notka. :)

dzięki :) w sumie już skończyłam pisać, ale jeszcze muszę się nieco przekonać do zakończenia dlatego nie wrzucam całości tylko kolejny fragment ;p

Kowalski zaczął biec w stronę wyjścia zoo, jednak zatrzymał się przy wybiegu lemurów.
- Zaraz, zaraz, muszę mieć dobry plan – mówił do siebie – Nie mogę ot tak przebrać się za jakiegoś kraba i powiedzieć, że wracam z obchodu. To byłoby najgorszym pomysłem jaki kiedykolwiek słyszałem! Prawdopodobieństwo zdemaskowania wynosi 101%. Musiałbym się zakraść koło tylnego wejścia i wentylacją dojść do mini elektrowni Bulgota. Tam odciąć zasilanie i szybko przedostać się znowu wentylacją, ale tym razem na poziom -1. Zazwyczaj tam czarne charaktery trzymają swoich zakładników. Bulgot powinien pójść sprawdzić, co działo się w elektrowni, więc na dole będą tylko maksymalnie cztery krab. Pfy! Nic trudnego. Ale… Powrót będzie trudniejszy. Doris nie da rady wejść do wentylacji, więc będzie trzeba wybrać tradycyjną drogę, choć to i tak za dużo nie da, bo przecież jak ona ma biec?! Potrzebne będzie jeździdełko Bulgota. Jak ja mam sobie z tym wszystkim dać radę?! Przydało by się wsparcie… - w tym momencie Kowalski usłyszał za plecami głos Juliana.
- Wygrałem! Jestem mistrzem podchodów! Mam moc, mam moc.
- No tak! Wkradanie się do czyjeś bazy to prawie, jak gra w podchody! Julian, podejdziesz tu na chwile? – spytał pingwin.
- Hm, ty masz sprawę, czy ja mam sprawę? Nie godzi się, żeby król zniżał się do poddanych na każde ich zawołanie.
- Yh – westchnął Kowalski i wszedł na wybieg lemurów, po czym kontynuował:
- Wiesz Julian, znam pewną osobę, która jeszcze nigdy nie przegrała w podchody i chciałaby się z tobą zmierzyć. Choć zagramy, będziemy razem w drużynie.
- Chciałaby się ze mną zmierzyć… – powtórzył przeciągając sylaby lemur – Ale czy ja tego chcę, hę? Zmierzyć się, albo nie zmierzyć…
- Matko jak u Shakespeare’a…
- Nie przerywaj mojego monologowania! – zdenerwował się Król Julian – Zmierzyć się, albo się nie zmierzyć, to wielkie pytanie. Jest li w istocie szlachetniejszą rzeczą znosić pociski zazdrosnych zazdrośników, czy też stawić czoło tym nędznym nędznikom?
- Czy ty przypadkiem się nie boisz, że przegrasz? – zapytał prowokująco Kowalski.
- Co?! A więc wchodzę w to! Mourice, Mort wy nie potraficie nigdy wygrać, zostajecie i pilnujecie zoo. A my w drogę!
Wyruszyli. Skradali się między śmietnikami, ławkami, drzewami i innymi takim. To, że Kowalskiemu udawało się wykonać każdy ruch bezbłędnie i zdążyć się schować na czas, nie było wcale takie dziwne jak to, że Julian powtarzał po pingwinie każdy krok z równie doskonałą precyzją.
- A jak właściwie nazywa się nasz przeciwnik? – zapytał Julian.
- Yyy, nazywa się… Francis – odpowiedział Kowalski, dlatego że Julian już nie raz spotkał Bulgota i mógłby się domyślić, że to nie gra, a wtedy nie wiadomo, czy by się starał tak jak dotychczas.
- Hahaha, Francis?! Hahaha – zadrwił lemur.
- Julian, cicho – zganił go szeptem nielot – Oto jest forteca, w której się schowamy, ale musimy bardzo uważać, gdyż jest pilnie strzeżona. Do środka wjedziemy tunelem wentylacyjnym – oznajmił Kowalski, po czym odbił się i wskoczył prosto do tunelu.
- A wiesz, ten, wspominałem, że nie potrafię tak wysoko skakać?
- Och, daj spokój, dasz radę.
- Nie powiedziałbym.
- Julian, idą strażnicy skacz!
- Aaa! – przerażone zwierzę odbiło się najmocniej jak potrafiło i wylądowało na krawędzi tunelu. Julian już miał się przewrócić, gdy jego łapę chwyciło pingwinie skrzydło.
- Nie ma za co – powiedział naukowiec i ruszył przed siebie.
- Jak za starych dobrych czasów, kiedy utknęliśmy przez ciebie w powierzchni wśród czasów – zauważył Julian, co sprawiło, że na dziobie Kowalskiego pojawił się uśmiech. Być może dlatego, że Julian po raz kolejny przekręcił słowa, a być może, dlatego że wróciły mu wspomnienia, kiedy to mieszkał wraz z Julianem.
- Masz na myśli przestrzeń między czasową – poprawił go Kowalski – Ale, ej! Zaraz, to przez ciebie utknęliśmy, to ty przykleiłeś gumę do żucia do Stop Czasu!
- Tak, ale to ty stworzyłeś Stop Czas.
- Dobra, nie ważne. Jesteśmy już – „przy mini elektrowni” pomyślał pingwin – prawie na mecie. Teraz musimy tylko odciąć zasilanie, żeby zyskać na czasie. Julian, słuchaj uważnie. Kiedy wyłączę światło ty pójdziesz korytarzem do przodu, skręcisz w lewo, potem miniesz dwie przecznice i skręcisz dwa razy w prawo. Tam zejdziesz na dół i jeżeli nikogo nie będzie zabierzesz segway’a. Wiesz, co to jest segway? – lemur pokiwał głową – Gdy już go zdobędziesz, pojedziesz głównym korytarzem, ale tak żeby nikt cię nie widział. KONIECZNIE, ŻEBY CIĘ NIKT NIE WIDZIAŁ. I gdy dotrzesz do windy to zjedziesz na poziom -1, tam się spotkamy.
- Hm.
- Coś powtórzyć?
- Tak, co mówiłeś po słowach „słuchaj uważnie”? – to pytanie załamało pingwina. Wziął swojego smartfona, włączył GPS, a także dodał swoje opisy instrukcji. Wręczył go Julianowi i powiedział:
- Absolutnie, koniecznie rób WSZYSTKO i TYLKO to, co będzie ci kazał mój smartfon. Dobra?
- Postaram się.
- A więc do dzieła!

Smartfon? Będzie się działo!!

Świetna część, jak każda zresztą.

Hehe, fajne! Najlepsze i tak było: "co mówiłeś po słowach „słuchaj uważnie”?" xD

Ogromny plus za odniesienie do"Czas stop".Uśmiałam się czytając-rola Juliana jest tu bezbłędna.W swoich fan ficach staram się go unikać,ponieważ wprowadza zbyt śmiechu do akcji,podczas,gdy ja opisuję głównie dramaty xd
Mimo to jestem zdania,że król porwie ten telefon xD
Znów zwątpiłam w swe zdolności pisarskie,ale mniejsza...!
Co fragment,to ciekawiej! ;)

ja Juliana też nie za często wprowadzam, ale to dlatego, że chyba nie potrafię za bardzo go odtworzyć i tych teksów ;p

A no właśnie!
A teraz przepraszam,gdyż będę się nad sobą użalała. Ekhe,ekhe!Hyy...!
Dlaczego wszyscy piszą genialne fan fiction,a ja nie?!Naprawdę skończę jako sprzedawczyni w osiedlowym sklepie,a nie pisarka!
Ekhę.Skończyłam.

o nie prawda! Twoje opowiadania są świetne! Poza tym nawet jak nie zostaniesz zawodową pisarką to nie masz co żałować, ponoć nie ma za to wgl kasy ;p

nawet Julian drwi z prawdziwego imienia Bulgota ... świetny fragment ;) i też często mówię '' postaram się '' xD

Francis, tak szczelinowo-zębowo. Pozdro dla kumatych ;)

Bardzo dobre. Masz ogromny talent.

Brakuje mi słów do skomentowania :D
Super !! Bardzo mi się podoba i zgadzam się z tym, że talent to masz wielki ;)

It's true :D

W tym samym czasie…
- Doris, jak to się stało, że jesteś w tym pudle? – pytał Szeregowy.
- Hm, a jak to się stało, że wy jesteście w pudle obok? – odpowiedziała pytaniem na pytanie delfinica.
- Babula bha bleh bla boob ba!
- Co? Wina Bulgota? – dziwiła się Doris – To przecież Parker mnie tu zamknął, to on mi powiedział, że zabije Kowalskiego jeśli nie przyjadę do parku na zapasowym segway’u mojego brata, którego zostawił mi koło wybiegu. Kazał mi także wziąć plany gemetratora Kowalskiego.
- I co, dałaś mu je?! - denerwował się Skipper.
- Oczywiście, że nie! To znaczy się… Chciałam, ale porwał je wiatr, wpadły do stawu i zupełnie się zniszczyły. Wtedy Parker wbił mi swój pazur jadowy i obudziłam się już tutaj, w tym strasznym pudle.
- To takie okropne! – nie zgadzał się z niesprawiedliwością Szeregowy.
- Tak i najwyższa pora zrobić coś z tym. Rico, zrób coś w kwestii tego upału – rozkazał szef.
- Ale co?
- Cokolwiek. Może być na przykład… - w tym momencie Kowalski wyłączył zasilanie, co sprawiło, że pudło przestało działać – Dokładnie Rico. Właśnie o tym mówiłem. Świetna robota. Teraz można by się stąd jakoś wydostać…
- Nie ma problemu Szefie, już otwieram – dobiegł ich znajomy głos przyjaciela.
- Kowalski, ty żyjesz! – ucieszyła się delfinica.
- Do-do-do-doris, ty też!
-Kowalski...
- Doris…
-Ej, Kowalski zapewniam cię, że o wiele przyjemniej wam będzie jak wypuścisz ją z tego pudła zamiast teraz wzdychać – zasugerował Skipper.
- A, tak, racja. Zabieram się do roboty.
- Nas też przy okazji otwórz dobra? – poprosił najmłodszy z oddziału.
- Się robi Szeregowy.
Kowalski był w swoim żywiole. Mianowicie pudło było zabezpieczone szyfrem.
- Co? Szyfr Cezara? No nie wierzę!
- Kowalski, poradzisz sobie? – martwiła się jego dziewczyna.
- Czy sobie poradzę? A czy w inercjalnym układzie odniesienia, jeśli na ciało nie działa żadna siła lub siły działające równoważą się, ciało pozostanie w spoczynku lub będzie poruszać się ruchem jednostajnym prostoliniowym? Oczywiście, że tak! Szyfr Cezara to nawet nie liczby! – odpowiedział, po czym w przeciągu 2s. otworzył swoich przyjaciół. Pierwsze, co zrobił to rzucił się i przytulił do swojej ukochanej.
- I co teraz? – pytał Rico.
- Wynosimy się wentylacją – stwierdził Skipper i spojrzał na Doris – Chociaż może lepiej jednak wybrać tradycyjną metodę.
- Spokojnie Szefie, przewidziałem to. Za chwilę powinien pojawić się tu Julian. A mówiąc za chwilę, mam na myśli… Teraz.
W drzwiach ukazał się Król Julian na segway’u.
- Wygraliśmy? – zapytał uśmiechnięty.
- Tak, choć jeszcze nie do końca. Na samym końcu musimy jeszcze wrócić do punktu skąd zaczynaliśmy, czyli do zoo – wytłumaczył Kowalski.
- Dziwne te zasady.
Rozmowę lemura i pingwina przerwał Skipper:
- Dobra panowie, zbieramy się. Doris wskakuj na segway’a. Jazda panowie, ruchy, ruchy, ruchy.
Wszyscy przemieszczali się możliwe szybko, ale i cicho. Julian nawet sobie coś podśpiewywał pod nosem i lekko tańczył. Skręcili właśnie w lewo i od wyjścia dzieliło ich zaledwie 200 metrów, gdy nagle zapaliło się światło. Pingwiny zatrzymały się, a Doris i Julian wzięli z nich przykład.
- Włączyli zasilanie… - szepnął Kowalski.
- Jesteśmy teraz widoczni w kamerach, tak? – dopytywała się Doris.
- Nie, jeszcze nie. Kamery są dopiero przy samym wejściu, tutaj są jedynie czujniki ruchu – wytłumaczył Kowalski.
- Tylko czujniki ruchu, jak niby chcesz je pokonać?! Przez ciebie przegram! –denerwował się lemur.
- Ogoniasty, a ty w ogóle wiesz, co to są czujniki ruchu?
- Nie bardzo, dlatego czuję, że to coś złego. Br.. – wzdrygnął się na samą myśl.
- Kowalski opcje.
- Tak jak wtedy w muzeum Szefie. Rico, kula dyskotekowa raz – kolega wypluł od razu to, o co prosił Kowalski. Pingwiny wskoczyły na kulę – Doris i Julian nie ruszajcie się, dopóki nie wyłączymy czujników.
Oddział przemieścił się i wyłączył, co trzeba.
- Gdy znajdziemy się przy drzwiach musimy szybko stąd wybiec. Rico, zajmiesz się megakrabem.
- Przemoc dozwolona – dodał Skipper, gdyż wiedział, że to będzie najlepsza nagroda za to, że dzielnie wytrzymał tyle czasu w ciemnym pomieszczeniu.
- Reszta jak najszybciej w pobliskie krzaki – dokończył Kowalski.

Jak już mówiłam co fragment,to lepiej.
Zdążyłam zirytować moją anty PzM mamę mówieniem,jaki element Kowaris był uroczy...!Nie mam słów.
Dodam też,że z zasady w fan ficach są takie bzdury,że ich nie czytam.Jeśli przeczytam i ocenię,to znaczy,że są świetne!

"Czy sobie poradzę? A czy w inercjalnym układzie odniesienia, jeśli na ciało nie działa żadna siła lub siły działające równoważą się, ciało pozostanie w spoczynku lub będzie poruszać się ruchem jednostajnym prostoliniowym?"
Buhahahahahaha!!! Genialne!!!
Akcja się rozkręca!!!

powili do końca zmierzamy.. ale jeszcze może jakieś opowiadanie kiedyś wstawię ;)

Oby, oby! Błuhahahaha!

"Czy sobie poradzę? A czy w inercjalnym układzie odniesienia, jeśli na ciało nie działa żadna siła lub siły działające równoważą się, ciało pozostanie w spoczynku lub będzie poruszać się ruchem jednostajnym prostoliniowym?"- Mój mózg jest zbyt mały by ogarnąć co tu jest napisane.. O_o

Bardzo dobra notka. Świetnie oddałaś charakter Julka.

no i zakończenie:

1,5h później...
- Zoo w Central Parku. Jak miło wrócić do domu – westchnął z zadowoleniem Szeregowy.
- Wygrałem, wygrałem! – cieszył się Julian.
Kowalski przytulał się z Doris, a Skipper stał w zadumaniu. Po chwili spytał:
- Kowalski, a jak właściwie udało się Julianowi wykonać wszystko bezbłędnie i w ogóle jak to możliwe, że przez cały czas naszej ucieczki nie spotkaliśmy ani Bulgota, ani Parkera, ani krabów? No za wyjątkiem megakraba, ale ten się nie liczy.
- Możliwe Szefie, jesteśmy po prostu najlepsi – odpowiedział zadowolony z siebie pingwin.
-Hm, tak, łatwo poszło.
„Łatwo poszło, łatwo poszło, łatwo poszło…” – odbijało się echem w głowie Kowalskiego.
- Za łatwo – dodał cicho – Za łatwo. Szefie za łatwo! Szybko do bazy! Szeregowy, zaprowadź Doris do domu i zostań tam z nią!
Młody pingwin nie sprzeciwiał się i posłusznie wykonał to, o co prosił go starszy kolega. Reszta natomiast pobiegła do bazy, gdzie ujrzeli jak unosi się nad ziemią na swoim jeździdełku.
- O piiingwiiinki. Jednak się wam udało.
- Bulgot.
- Jak to możliwe, że on lata?! –dziwił się Kowalski.
- Udoskonaliłem sobie trochę mojego segway’a. Między innymi dzięki twoim raportom. W jednym z nich znalazłem opis antygrawitacyjnych skarpet. Teraz mogę spokojnie odlecieć do domu wraz ze wszystkimi twoimi rysunkami Kowalski. Żegnajcie.
- Rico! – rozkazał Skipper, a ten wypluł laskę dynamitu i rzucił w Dr. Bulgota. Nie trafił, więc powtórzył to. Wtedy z bazy wyszedł Parker, który w rzeczywistości nie miał pojęcia, że delfin go porzucił i że pingwiny wróciły.
- Zabrałem jeszcze parę jego wynala… Co jest grane?! Co wy tu? – znieruchomiał dziobak.
- Wróciłem Parker. I tym razem nie masz szans!
Kowalski wraz ze swoim dowódcą rzucił się Parkera, a że ten jeszcze nie doszedł do siebie po ostatniej walce, pingwiny po kilku sekundach obezwładniły go i zamknęły w pudle, które miało być odesłane na Wyspę Świętej Heleny. Wtedy usłyszały za sobą głośniejszy wybuch. Skipper z Kowalskim odwrócili i się i spostrzegli, ze Rico w końcu trafił dynamitem w worek z raportami Kowalskiego. Wszystkie jego rysunki spadły na ziemię, lecz Dr. Bulgot uciekł.
- O nie dobrze Szefie, muszę je pozbierać zanim wpadną w niepowołane ręce. A mówiąc niepowołane ręce, mam w rzeczywistości na myśli płetwy Doris.
- Która właśnie tu jedzie na segway’u i jest wściekła, tak? – powiedział trochę ironicznie Skipper.
- Kowalski! – krzyknęła Doris – Wytłumacz mi natychmiast, co to ma znaczyć?! – pokazała mu rysunek na którym on i kura bura się całują.
- Ja, no ten… Wiesz Doris, to było dawno i.. – jąkał się naukowiec –Szefie… - szepnął błagalnie.
„Ach, czy ja zawsze muszę go ratować?” – przemknęło przez myśl Skipperowi, po czym powiedział:
- Spokojnie Doris, to była jakby… Jedna z jego misji. Nie zrozumiesz. Ale tak jak powiedział, wydarzyła się dawno temu. A teraz idźcie na jakąś kawę, herbatę czy rybę i cieszcie się sobą. Reszta oddziału do bazy. Gołe Klaty Ninja Solo trwają już od pięciu minut. Ruchy, ruchy, ruchy!

Naprawdę każda kolejna część jest coraz lepsza!Cieszę się,że istnieją jeszcze ludzie,którzy nie piszą w swoich ff takich bzdur,że aż głowa boli...!
Zakończenie mnie powaliło.A już miałam nadzieję,że sprawa uległa przedawnieniu...!
Ponieważ najwyższa polska ocena to 6,daję 6 z plusem!

A ja szóstkę z wykrzyknikiem <3
Wyspa Św. Heleny i Kura Bura - heh, genialne!!!!

jej dzięki :) choć trochę uwierzyłam, że potrafię pisać ;p

Sprawdź moje opowiadanie. Proooszę <3

no już właśnie przeczytałam ;p podobało mi się naprawdę, ale tak jak tam napisałam, najbardziej ciekawi mnie co będzie na końcu tych wskazówek więc czekam na kolejną część ;p

:D

Ty uwierzyłaś,zaś ja zwątpiłam...!

Nie wątp!

Wątpię,jakobym mogła w jakikolwiek sposób nie wątpić...!