Syte statystyki sprzedaży gier Capcomu już od dawna potwierdzają, że firma ta, podobnie jak Nintendo, już nie musi niczego udowadniać na rynku i mogłaby swobodnie pozwolić sobie na lekkie spuszczenie z tonu i wypuszczenie czegoś ot tak, dla zabawy. Dla wielu fanów scenariuszem idealnym byłoby zagranie w kolejną odsłonę "Okami" lub "Onimushy". Niestety, Capcom pozostaje głuchy na zawodzenia rozżalonych graczy i rzuca im do piaskownicy zabawkę, której ci nie do końca się spodziewali.
"Kunitsu-Gami: Path of the Goddess" to jedno z najmilszych zaskoczeń w leniwie snującym się sezonie ogórkowym. Ten nietypowy mariaż gry akcji z tower defense działa zadziwiająco dobrze i choć na początku może sprawiać wrażenie skomplikowanego, to dość szybko nabierzemy w nim biegłości. To też jedna z tych gier, w których do opowiedzenia historii niepotrzebne są długie i rozbudowane dialogi. Interakcje między postaciami sprowadzone są do absolutnego minimum, a pomimo tego, zostajemy wciągnięci na całego w opowieść magiczną, wyrwaną prosto z serca feudalnej Japonii.
Góra Kafuku spowita jest cieniem. Zepsucie wgryzło się w ziemię, splugawiło faunę i spętało sparaliżowanych strachem mieszkańców. Szansą na wybawienie jawi się Yoshiro, kapłanka, której magiczne moce mogą zniweczyć zło i uleczyć okoliczną ludność. Pomimo swoich zdolności, dziewczyna nie jest heroiną prosto z komiksów o superbohaterach. Nie strzela promieniami, nie wali wrogów z dyńki. Po prostu… tańczy. Okoliczności przyrody są nad wyraz niezwykłe, więc jej przygoda zapewne zakończyłaby się w sekundę po zachodzie słońca. Na szczęście, ma swojego ochroniarza, gotowego bronić jej życia za wszelką cenę.
Soh musi przeprowadzić dziewczynę przez górę. Niestety, mistyczny taniec odbywa się w ślimaczym tempie, co oznacza, że tej przedziwnej wycieczki nie zakończymy w jeden dzień. A szkoda, bo to właśnie dni na górze Kafuku należą do tej przyjemniejszej części zwiedzania. Skąpana w promieniach słońca ziemia pozwala na swobodne przemieszczanie się Soha i Yoshiro. To również czas, kiedy eksploracja jest bezpieczna, a torii trzymają w ryzach krwiożercze bestie. Pierwsza część rozgrywki pozwoli graczom na zapoznanie się z układem terenu, uwolnienie spętanych wieśniaków i przypisanie im pierwszych ról bojowych. Również wtedy kapłanka przesuwa się ku największej torii, gdzie docelowo nastąpi jej oczyszczenie.
Soh jest potężny, ale nie na tyle, by sprostać wszystkim zagrożeniom w pojedynkę. Gdy przychodzi noc, musi polegać nie tylko na sobie, ale i na zrekrutowanych wieśniakach. Jak to zwykle w tytułach spod znaku tower defense bywa, na początku będziemy mieli do dyspozycji najprostszych siepaczy. Z biegiem czasu u naszego boku staną również włócznicy, wojownicy sumo czy szamanki. Płeć wieśniaków ma znaczenie i nie każdy mobek będzie mógł zostać chociażby szamanką. Pewne ograniczenia wprowadza również koszt przydzielenia ról. Niejednokrotnie staniemy przed wyborem, czy pójść w liczebność swoich sił, czy może zaryzykować, zainwestować trochę więcej waluty i postawić u swego boku silniejszego sojusznika.
Żonglowanie rolami będzie kluczowe, a zaskórniaki kiedyś się skończą. Na taki obrót wydarzeń czekają uwolnione ze smyczy bestie. Estetyka ukiyo-e wylewająca się z ekranu zachwyca, odblokowując najprzyjemniejsze wspomnienia związane z "Okami". Capcom czerpie garściami z bogatego katalogu yokai i wypuszcza na nas intrygujące i niemal urzekające w swojej brzydocie monstra. Te średnio baczą na Soha i pomagierów. Ich jedynym celem jest zabicie Yoshiro. Będą ślepo podążać w jej stronę, używając najzmyślniejszych sztuczek, by przedrzeć się przez naszą defensywę. Wystarczy chwila nieuwagi i sojusznicy zostają zmasakrowani przez groteskowego olbrzyma. Ranek wypala niedobitki wroga, a taniec przeplatający życie i śmierć zaczyna się na nowo i trwać będzie tyle, ile podróż Yoshiro pod demoniczną bramę.
W pewnym momencie straciłam czujność. Grałam z przekonaniem, że cała rozgrywka będzie wyglądała w ten sposób. Jakże się myliłam. Pierwsze zaskoczenie przyszło na planszy, w której kapłankę opętał zły duch. W konsekwencji, Soh traci powłokę cielesną i od tego momentu musi polegać na zrekrutowanych przez siebie wojach. Wcześniejsze plansze przechodziłam ze względnym spokojem, tu natomiast pierwsze podejście wyglądało trochę jak bieg kurczaka z uciętą głową – panika, chaos i brak opanowania. Zwłaszcza że zarządzanie jednostkami nie jest pozbawione wad i precyzyjne wydawanie poleceń w ferworze walk jest czasem mocno utrudnione. Poza niespodzianką z opętaniem, gra posiada kilka innych eksperymentalnych plansz, dzięki czemu trudno mówić o monotonii wdzierającej się w rozgrywkę.
W międzyczasie zajmiemy się też rekonstrukcją zniszczonych przez demony wiosek. To znakomita okazja do pozyskania dodatkowych surowców, talizmanów i innych drobiazgów wspomagających wędrówkę przez górę Kafuku. Nagrody zachęcają do wielokrotnego przechodzenia plansz, inwestowania w jednostki i doskonalenia umiejętności Soha. Co ważne, nie przekłada się to na poczucie sztucznego wydłużania rozgrywki.
"Kunitsu-Gami: Path of the Goddess" jest intrygującym eksperymentem kompletnie omijającym segment AAA, a jednak w niczym nie ustępuje wysokobudżetowym tytułom. Szkoda, że duzi wydawcy niechętnie decydują się na inwestowanie w nowe, mniejsze marki. Wiadomo, że ostatecznie o wszystkim decydują cyferki pojawiające się na kontach hegemonów, ale tracimy na tym my, gracze.
"Kunitsu-Gami: Path of the Goddess" to jedno z najmilszych zaskoczeń w leniwie snującym się sezonie ogórkowym. Ten nietypowy mariaż gry akcji z tower defense działa zadziwiająco dobrze i choć na początku może sprawiać wrażenie skomplikowanego, to dość szybko nabierzemy w nim biegłości. To też jedna z tych gier, w których do opowiedzenia historii niepotrzebne są długie i rozbudowane dialogi. Interakcje między postaciami sprowadzone są do absolutnego minimum, a pomimo tego, zostajemy wciągnięci na całego w opowieść magiczną, wyrwaną prosto z serca feudalnej Japonii.
Góra Kafuku spowita jest cieniem. Zepsucie wgryzło się w ziemię, splugawiło faunę i spętało sparaliżowanych strachem mieszkańców. Szansą na wybawienie jawi się Yoshiro, kapłanka, której magiczne moce mogą zniweczyć zło i uleczyć okoliczną ludność. Pomimo swoich zdolności, dziewczyna nie jest heroiną prosto z komiksów o superbohaterach. Nie strzela promieniami, nie wali wrogów z dyńki. Po prostu… tańczy. Okoliczności przyrody są nad wyraz niezwykłe, więc jej przygoda zapewne zakończyłaby się w sekundę po zachodzie słońca. Na szczęście, ma swojego ochroniarza, gotowego bronić jej życia za wszelką cenę.
Soh musi przeprowadzić dziewczynę przez górę. Niestety, mistyczny taniec odbywa się w ślimaczym tempie, co oznacza, że tej przedziwnej wycieczki nie zakończymy w jeden dzień. A szkoda, bo to właśnie dni na górze Kafuku należą do tej przyjemniejszej części zwiedzania. Skąpana w promieniach słońca ziemia pozwala na swobodne przemieszczanie się Soha i Yoshiro. To również czas, kiedy eksploracja jest bezpieczna, a torii trzymają w ryzach krwiożercze bestie. Pierwsza część rozgrywki pozwoli graczom na zapoznanie się z układem terenu, uwolnienie spętanych wieśniaków i przypisanie im pierwszych ról bojowych. Również wtedy kapłanka przesuwa się ku największej torii, gdzie docelowo nastąpi jej oczyszczenie.
Soh jest potężny, ale nie na tyle, by sprostać wszystkim zagrożeniom w pojedynkę. Gdy przychodzi noc, musi polegać nie tylko na sobie, ale i na zrekrutowanych wieśniakach. Jak to zwykle w tytułach spod znaku tower defense bywa, na początku będziemy mieli do dyspozycji najprostszych siepaczy. Z biegiem czasu u naszego boku staną również włócznicy, wojownicy sumo czy szamanki. Płeć wieśniaków ma znaczenie i nie każdy mobek będzie mógł zostać chociażby szamanką. Pewne ograniczenia wprowadza również koszt przydzielenia ról. Niejednokrotnie staniemy przed wyborem, czy pójść w liczebność swoich sił, czy może zaryzykować, zainwestować trochę więcej waluty i postawić u swego boku silniejszego sojusznika.
Żonglowanie rolami będzie kluczowe, a zaskórniaki kiedyś się skończą. Na taki obrót wydarzeń czekają uwolnione ze smyczy bestie. Estetyka ukiyo-e wylewająca się z ekranu zachwyca, odblokowując najprzyjemniejsze wspomnienia związane z "Okami". Capcom czerpie garściami z bogatego katalogu yokai i wypuszcza na nas intrygujące i niemal urzekające w swojej brzydocie monstra. Te średnio baczą na Soha i pomagierów. Ich jedynym celem jest zabicie Yoshiro. Będą ślepo podążać w jej stronę, używając najzmyślniejszych sztuczek, by przedrzeć się przez naszą defensywę. Wystarczy chwila nieuwagi i sojusznicy zostają zmasakrowani przez groteskowego olbrzyma. Ranek wypala niedobitki wroga, a taniec przeplatający życie i śmierć zaczyna się na nowo i trwać będzie tyle, ile podróż Yoshiro pod demoniczną bramę.
W pewnym momencie straciłam czujność. Grałam z przekonaniem, że cała rozgrywka będzie wyglądała w ten sposób. Jakże się myliłam. Pierwsze zaskoczenie przyszło na planszy, w której kapłankę opętał zły duch. W konsekwencji, Soh traci powłokę cielesną i od tego momentu musi polegać na zrekrutowanych przez siebie wojach. Wcześniejsze plansze przechodziłam ze względnym spokojem, tu natomiast pierwsze podejście wyglądało trochę jak bieg kurczaka z uciętą głową – panika, chaos i brak opanowania. Zwłaszcza że zarządzanie jednostkami nie jest pozbawione wad i precyzyjne wydawanie poleceń w ferworze walk jest czasem mocno utrudnione. Poza niespodzianką z opętaniem, gra posiada kilka innych eksperymentalnych plansz, dzięki czemu trudno mówić o monotonii wdzierającej się w rozgrywkę.
W międzyczasie zajmiemy się też rekonstrukcją zniszczonych przez demony wiosek. To znakomita okazja do pozyskania dodatkowych surowców, talizmanów i innych drobiazgów wspomagających wędrówkę przez górę Kafuku. Nagrody zachęcają do wielokrotnego przechodzenia plansz, inwestowania w jednostki i doskonalenia umiejętności Soha. Co ważne, nie przekłada się to na poczucie sztucznego wydłużania rozgrywki.
"Kunitsu-Gami: Path of the Goddess" jest intrygującym eksperymentem kompletnie omijającym segment AAA, a jednak w niczym nie ustępuje wysokobudżetowym tytułom. Szkoda, że duzi wydawcy niechętnie decydują się na inwestowanie w nowe, mniejsze marki. Wiadomo, że ostatecznie o wszystkim decydują cyferki pojawiające się na kontach hegemonów, ale tracimy na tym my, gracze.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
