Azjatycka kinematografia, pomimo swojej specyfiki jest ceniona na całym świecie, a wielu wschodnich reżyserów, takich jak Akira Kurosawa czy Zhang Yimou uważanych jest za mistrzów kina. Uznaniem cieszą się też azjatyckie horrory, a także popularne monster movies, których prekursorem był japoński "Godzilla". Nic więc dziwnego, że w latach 80 o stworzeniu kina światowej klasy zaczęła marzyć także odizolowana i totalitarna Korea Północna. Kim Dzong Il, syn dyktatora Kim Ir Sena, a prywatnie wielki entuzjasta sztuki filmowej, postanowił więc uczynić z Pjongjangu nowe Hollywood.
Historia powstania "Pulgasari" jest, delikatnie mówiąc, zagmatwana. Pomysł Kima na stworzenie hitu na miarę "Godzilli" nie miałby w sobie nic dziwnego, gdyby nie fakt, że do roli reżysera swojego wymarzonego dzieła wybrał popularnego południowokoreańskiego twórcę Sang-ok Shina. Niewielki entuzjazm filmowca związany z projektem wzrósł jednak szybko w... północnokoreańskim obozie pracy, w którym syn "Wielkiego Wodza" postanowił przemówić mu do rozumu. "Pulgasari" więc powstał i zgodnie z marzeniem Kima, stał się filmem kultowym.
Fabuła jest oparta na średniowiecznej koreańskiej legendzie opowiadającej o rządach despotycznego władcy. Jego poddani są przez niego ograbiani, skazani na nędzę i głód. Pewnego razu ubogi kowal niesłusznie zamknięty przez tyrana w więzieniu, lepi z ryżu małą figurkę. Dzięki tajemnym mocom i zaklęciom figurka ożywa, by z czasem przerodzić się w olbrzymiego, ale mimo wszystko przyjaznego potwora, który pomoże ciemiężonemu ludowi pozbyć się okrutnego króla.
"Pulgasari" był monumentalnym przedsięwzięciem, które aspirowało do miana sukcesora japońskiej serii o Godzilli. Jak powszechnie wiadomo, północnokoreańska kinematografia służy głównie wszechobecnej propagandzie i nie inaczej było w tym przypadku - prosty, pracujący lud obalający despotycznego władcę, czerwone flagi powiewające na wietrze, wreszcie sam Pulgasari, będący prawdopodobnie metaforą zdradliwego kapitalizmu. Właściwie przez większość seansu możemy dopatrzeć się krytyki zachodniego świata i być świadkami towarzyszącej większości scen nachalnej komunistycznej propagandy.
Ciężko jest jednak film obiektywnie ocenić. Z pewnością jest obrazem kultowym, ale jak wiadomo, "kultowy" nie zawsze znaczy "dobry". "Pulgasari" nie jest nawet przeciętny, jest po prostu zły. Obowiązkowe propagandowe wstawki, drętwe dialogi, słaba i nienaturalna gra aktorska, a także wykonanie kostiumu monstrum sprawiają, że ciężko doszukać się tu jakichkolwiek pozytywów. Dodając do tego atmosferę skandalu towarzyszącą realizacji filmu, otrzymujemy obraz kiepski, a momentami wręcz groteskowy i absurdalny, niemniej jednak warty obejrzenia. Europejscy widzowie nieczęsto bowiem mają okazję zapoznać się z trudno dostępną kinematografią Korei Północnej. "Pulgasari" można więc uznać za niewymagającą intelektualnie rozrywkę, obraz, którego nie trzeba traktować do końca poważnie. Wyłączając myślenie i pozbywając się na pewien czas poczucia estetyki, możemy jednak przygotować się na całkiem przyjemny seans.
Historia powstania "Pulgasari" jest, delikatnie mówiąc, zagmatwana. Pomysł Kima na stworzenie hitu na miarę "Godzilli" nie miałby w sobie nic dziwnego, gdyby nie fakt, że do roli reżysera swojego wymarzonego dzieła wybrał popularnego południowokoreańskiego twórcę Sang-ok Shina. Niewielki entuzjazm filmowca związany z projektem wzrósł jednak szybko w... północnokoreańskim obozie pracy, w którym syn "Wielkiego Wodza" postanowił przemówić mu do rozumu. "Pulgasari" więc powstał i zgodnie z marzeniem Kima, stał się filmem kultowym.
Fabuła jest oparta na średniowiecznej koreańskiej legendzie opowiadającej o rządach despotycznego władcy. Jego poddani są przez niego ograbiani, skazani na nędzę i głód. Pewnego razu ubogi kowal niesłusznie zamknięty przez tyrana w więzieniu, lepi z ryżu małą figurkę. Dzięki tajemnym mocom i zaklęciom figurka ożywa, by z czasem przerodzić się w olbrzymiego, ale mimo wszystko przyjaznego potwora, który pomoże ciemiężonemu ludowi pozbyć się okrutnego króla.
"Pulgasari" był monumentalnym przedsięwzięciem, które aspirowało do miana sukcesora japońskiej serii o Godzilli. Jak powszechnie wiadomo, północnokoreańska kinematografia służy głównie wszechobecnej propagandzie i nie inaczej było w tym przypadku - prosty, pracujący lud obalający despotycznego władcę, czerwone flagi powiewające na wietrze, wreszcie sam Pulgasari, będący prawdopodobnie metaforą zdradliwego kapitalizmu. Właściwie przez większość seansu możemy dopatrzeć się krytyki zachodniego świata i być świadkami towarzyszącej większości scen nachalnej komunistycznej propagandy.
Ciężko jest jednak film obiektywnie ocenić. Z pewnością jest obrazem kultowym, ale jak wiadomo, "kultowy" nie zawsze znaczy "dobry". "Pulgasari" nie jest nawet przeciętny, jest po prostu zły. Obowiązkowe propagandowe wstawki, drętwe dialogi, słaba i nienaturalna gra aktorska, a także wykonanie kostiumu monstrum sprawiają, że ciężko doszukać się tu jakichkolwiek pozytywów. Dodając do tego atmosferę skandalu towarzyszącą realizacji filmu, otrzymujemy obraz kiepski, a momentami wręcz groteskowy i absurdalny, niemniej jednak warty obejrzenia. Europejscy widzowie nieczęsto bowiem mają okazję zapoznać się z trudno dostępną kinematografią Korei Północnej. "Pulgasari" można więc uznać za niewymagającą intelektualnie rozrywkę, obraz, którego nie trzeba traktować do końca poważnie. Wyłączając myślenie i pozbywając się na pewien czas poczucia estetyki, możemy jednak przygotować się na całkiem przyjemny seans.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
