Czułem, że to będzie moje kino i już po pierwszych pięciu minutach byłem tego pewien, więc spodziewajcie się samych superlatywów i pełnego subiektywizmu z mojej strony. Jeśli jesteście na to gotowi, to czytajcie dalej.
Sam Levinson zafundował nam jedną z najcudowniejszych kłótni w historii kina. Ten błyskotliwy twórca ma niezwykłe wyczucie i fantastycznie odwzorowuje w swych dziełach sferę emocjonalną. Poza tym posiada ogromny talent scenopisarski, co udowodnił już wyśmienitą "Euforią". Pisze pociągające dialogi, które często nawet mówiąc o rzeczach małostkowych, potrafią niesamowicie zaangażować widza oraz poruszyć wewnętrznie.
Film nie ma skomplikowanej fabuły. Malcolm, młody artysta, wraca wraz z partnerką z pierwszego pokazu swojej nowej produkcji, będącej zarówno jego debiutem reżyserskim. Jest tym faktem niezwykle podekscytowany, jednocześnie tego entuzjazmu nie odwzajemnia Marie, jego sympatia. Zaczynają rozmawiać, a ta początkowo zwyczajna konwersacja eskaluje do niespodziewanych rozmiarów kłótni i wyciąga na wierzch ukrywane do tej pory przez bohaterów przemyślenia.
Istnieje parę ciekawych projektów, w których występuje jedynie dwóch aktorów, a całość opiera się głównie na dialogu. Można zrealizować w ten sposób interesujący materiał, ale to nadal niełatwa rzecz. A Levinson spisał się w tej konwencji na medal. Maksymalne skupienie na bohaterach, ich uczuciach oraz tym wszystkim, co buzuje im w umysłach. Wymiana zdań między Malcolmem a Marie to jak oglądanie pojedynku w filmach Sergio Leone. Obie strony prezentują dwa inne spojrzenia na poruszane problemy i obie jednakowo ekscytująco wyrzucają z siebie tę całą tłumioną udrękę. Ta jednoczesna nienawiść i miłość, złość i podniecenie, gniew i przebaczenie w zestawieniu ze sobą działają wprost fascynująco. Levinson przeprowadza intrygującą wiwisekcję związku, a dodatkowo bardzo ciekawie komentuje współczesne trendy świata kina. Film ma swój charakter, potrafi zmęczyć, ale w pozytywnym znaczeniu.
Chemia między bohaterami jest wręcz uwodzicielska. Zendaya i John David Washington szarżują tu bez przerwy, wypruwając z siebie flaki oraz ukazując swój nadzwyczajny warsztat aktorski. Wymieniają się niemal co chwila wybitnymi monologami, które w innych filmach często nie pojawiają się nawet przez chwilę. Wychodzi z nich ogromna ekspresja i plastyczność. Ten tytuł zdecydowanie wygrywa aktorsko, a ja osobiście wręczyłbym obojgu Oscary.
Warto jeszcze choćby wspomnieć o tym, że to także wizualna perełka. Oprócz metatekstualności czy olśniewającego spojrzenia na rolę w związku Levinson doskonale wykorzystuje minimalizm swojego obrazu, bawiąc się możliwościami kadrowania czy podkręcaniem klimatu za pomocą muzyki Labrinth. A do tego jeszcze czerń i biel, która również efektownie wpisuje się w wydźwięk tej produkcji, a do której mam odwieczną słabość.
W ostatecznym rozrachunku to produkcja, z którą warto się zapoznać. Równocześnie jednak bardzo łatwo polaryzująca widownię. Niektórzy pokochają ten film, drudzy zaś nie zobaczą w nim nic ciekawego. Dlatego też warto sprawdzić samemu, czy ta forma, mająca na celu zachęcić nas do pewnych refleksji aniżeli posłużyć jako rozrywka, trafi w nasze gusta. Szczególnie, że pod względem aktorskim czy operatorskim trudno jej coś zarzucić.
Sam Levinson zafundował nam jedną z najcudowniejszych kłótni w historii kina. Ten błyskotliwy twórca ma niezwykłe wyczucie i fantastycznie odwzorowuje w swych dziełach sferę emocjonalną. Poza tym posiada ogromny talent scenopisarski, co udowodnił już wyśmienitą "Euforią". Pisze pociągające dialogi, które często nawet mówiąc o rzeczach małostkowych, potrafią niesamowicie zaangażować widza oraz poruszyć wewnętrznie.
Film nie ma skomplikowanej fabuły. Malcolm, młody artysta, wraca wraz z partnerką z pierwszego pokazu swojej nowej produkcji, będącej zarówno jego debiutem reżyserskim. Jest tym faktem niezwykle podekscytowany, jednocześnie tego entuzjazmu nie odwzajemnia Marie, jego sympatia. Zaczynają rozmawiać, a ta początkowo zwyczajna konwersacja eskaluje do niespodziewanych rozmiarów kłótni i wyciąga na wierzch ukrywane do tej pory przez bohaterów przemyślenia.
Istnieje parę ciekawych projektów, w których występuje jedynie dwóch aktorów, a całość opiera się głównie na dialogu. Można zrealizować w ten sposób interesujący materiał, ale to nadal niełatwa rzecz. A Levinson spisał się w tej konwencji na medal. Maksymalne skupienie na bohaterach, ich uczuciach oraz tym wszystkim, co buzuje im w umysłach. Wymiana zdań między Malcolmem a Marie to jak oglądanie pojedynku w filmach Sergio Leone. Obie strony prezentują dwa inne spojrzenia na poruszane problemy i obie jednakowo ekscytująco wyrzucają z siebie tę całą tłumioną udrękę. Ta jednoczesna nienawiść i miłość, złość i podniecenie, gniew i przebaczenie w zestawieniu ze sobą działają wprost fascynująco. Levinson przeprowadza intrygującą wiwisekcję związku, a dodatkowo bardzo ciekawie komentuje współczesne trendy świata kina. Film ma swój charakter, potrafi zmęczyć, ale w pozytywnym znaczeniu.
Chemia między bohaterami jest wręcz uwodzicielska. Zendaya i John David Washington szarżują tu bez przerwy, wypruwając z siebie flaki oraz ukazując swój nadzwyczajny warsztat aktorski. Wymieniają się niemal co chwila wybitnymi monologami, które w innych filmach często nie pojawiają się nawet przez chwilę. Wychodzi z nich ogromna ekspresja i plastyczność. Ten tytuł zdecydowanie wygrywa aktorsko, a ja osobiście wręczyłbym obojgu Oscary.
Warto jeszcze choćby wspomnieć o tym, że to także wizualna perełka. Oprócz metatekstualności czy olśniewającego spojrzenia na rolę w związku Levinson doskonale wykorzystuje minimalizm swojego obrazu, bawiąc się możliwościami kadrowania czy podkręcaniem klimatu za pomocą muzyki Labrinth. A do tego jeszcze czerń i biel, która również efektownie wpisuje się w wydźwięk tej produkcji, a do której mam odwieczną słabość.
W ostatecznym rozrachunku to produkcja, z którą warto się zapoznać. Równocześnie jednak bardzo łatwo polaryzująca widownię. Niektórzy pokochają ten film, drudzy zaś nie zobaczą w nim nic ciekawego. Dlatego też warto sprawdzić samemu, czy ta forma, mająca na celu zachęcić nas do pewnych refleksji aniżeli posłużyć jako rozrywka, trafi w nasze gusta. Szczególnie, że pod względem aktorskim czy operatorskim trudno jej coś zarzucić.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Malcolm i Marie (2021)
Może chociaż makaron był dobry..Nie ukrywam, na nowy film Sama Levinsona czekałem niecierpliwie. Przecież twórca "Euforii" udowodnił, że... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
