Film Dovera Koshashvilego rozgrywa się w Izraelu lat pięćdziesiątych. Grupa wyjątkowo trudnych do przystosowania rekrutów (u wszystkich stwierdzono jakąś formę niepełnosprawności) przechodzi szkolenie, po którym mają być rozdzieleni do różnych jednostek wojskowych. Trening nie przebiega łatwo: jeden z żołnierzy zasypia podczas warty, inny nie jest w stanie biec, jeszcze inny cierpi z powodu powtarzających się ataków padaczki. Postawy żołnierzy też są najróżniejsze - od ignorowania wojska i hierarchii, po nadgorliwość stwarzającą zagrożenie dla życia (gdy podczas nocnych manewrów jeden z żołnierzy strzela do "tajemniczego cienia").
Rekruci pochodzą z różnych środowisk. Większość z nich to imigranci, a nieliczni urodzeni w Izraelu zawsze podejrzani są o patrzenie na innych z góry. Na zewnątrz wojskowej jednostki cały czas jest niespokojnie. Rekrutom przypomina o tym jeden z dowódców, gdy podczas ćwiczeń nie chcą spać w przemokniętych namiotach; dowódca ze łzami w oczach przekonuje pluton, że cywile nie mają lepiej. W tym samym czasie toczy się życie prywatne: jeden z żołnierzy przeżywa zawód miłosny, robiący na nim większe wrażenie niż cokolwiek, co dzieje się w wojskowej jednostce.
"Infiltracja" jest parabolą "dziwnego społeczeństwa" złożonego z ludzi, których nierzadko więcej dzieli, niż łączy. Społeczeństwa ciągle w stanie mobilizacji wobec zewnętrznych zagrożeń i wrogów, które zarazem musi radzić sobie z konfliktami, które rozsadzają od wewnątrz kruchą równowagę.
Dover Koshashvili nakręcił film krytyczny wobec historii własnego kraju, zadający pytania o podstawy i sens budowanej w trudach wspólnoty. Nie jest też przypadkowe, że jako medium owej krytyki wybrał historię przedstawiającą słabości izraelskiej armii, której ciągła gotowość do walki stanowi przez lata jedną z nielicznych gwarancji państwowego bytu Izraela.
Rekruci pochodzą z różnych środowisk. Większość z nich to imigranci, a nieliczni urodzeni w Izraelu zawsze podejrzani są o patrzenie na innych z góry. Na zewnątrz wojskowej jednostki cały czas jest niespokojnie. Rekrutom przypomina o tym jeden z dowódców, gdy podczas ćwiczeń nie chcą spać w przemokniętych namiotach; dowódca ze łzami w oczach przekonuje pluton, że cywile nie mają lepiej. W tym samym czasie toczy się życie prywatne: jeden z żołnierzy przeżywa zawód miłosny, robiący na nim większe wrażenie niż cokolwiek, co dzieje się w wojskowej jednostce.
"Infiltracja" jest parabolą "dziwnego społeczeństwa" złożonego z ludzi, których nierzadko więcej dzieli, niż łączy. Społeczeństwa ciągle w stanie mobilizacji wobec zewnętrznych zagrożeń i wrogów, które zarazem musi radzić sobie z konfliktami, które rozsadzają od wewnątrz kruchą równowagę.
Dover Koshashvili nakręcił film krytyczny wobec historii własnego kraju, zadający pytania o podstawy i sens budowanej w trudach wspólnoty. Nie jest też przypadkowe, że jako medium owej krytyki wybrał historię przedstawiającą słabości izraelskiej armii, której ciągła gotowość do walki stanowi przez lata jedną z nielicznych gwarancji państwowego bytu Izraela.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
