Sinéad O'Connor 

Sinéad O'Connor urodziła się w Dublinie w Irlandii 8 grudnia 1966 roku. Jej dzieciństwo obfitowało w traumatyczne przeżycia; rodzice rozwiedli się, kiedy miała 8 lat, jak twierdzi O’Connor, matka, która zginęła w wypadku samochodowym w 1985 roku, znęcała się nad nią. Po tym, jak została wydalona ze szkoły katolickiej, aresztowano ją za kradzież w sklepie i osadzono w poprawczaku. Kiedy na weselu wykonywała utwór Barbry Streisant ‘’Evergreen’’, zauważył ją Paul Byrne, perkusista irlandzkiej grupy ‘’In Tua Nua’’. Po współpracy nad pierwszym singlem In Tua Nua ‘’Take my hand’’, Sinead porzuciła internat, aby skupić się na karierze muzycznej i zaczęła występować w kawiarniach. Następnie rozpoczęła naukę wokalu oraz gry na pianinie w Dublin Collage of Music.

Podpisanie kontraktu z Ensign Records w 1985 roku zmusiło ją do przeniesieni się do Londynu. Rok później ukazał się jej debiut na ścieżce dźwiękowej do filmu ‘’The Captive’’, współpracowała wówczas z gitarzystą U2, The Edge. Wyrzuciła do kosza wstępne nagrania mające składać się na pierwszą płytę, gdyż brzmiały ‘’zbyt celtycko’’. Została więc swoim producentem i rozpoczęła nagrywanie albumu na nowo. Nosił on tytuł ‘’The Lion and the Cobra’’, zaczerpnięty został z psalmu 91. Płyta została uznana za jeden z najważniejszych debiutów 1987 roku, najbardziej znane utwory to ‘’Mandinka’ i ‘’Troy’’.
Już od początku kariery O’Connor była kontrowersyjną artystką; w jednym z wywiadów broniła działalności IRA, co wywołało powszechną falę krytyki. Sinead O’Connor wciąż pozostawała jednak jedną z ważniejszych kultowych figur. W 1990 roku, tuż po rozwodzie z John’em Reynolds’em, wydała długo utrzymujący się na szczycie list przebojów album ‘’I Do Not Want What I Haven’t Got’’. Krążek promował tylko jeden teledysk – ‘’Nothing Compares 2 U’’, utwór w oryginale wykonany przez Prince’a. Album ten potwierdził, że jest wielką gwiazdą, lecz brukowce rozpisywały się na temat jej romansu z czarny wokalistą Hugh Harris’em oraz jej kontrowersyjnych poglądów politycznych.
W Ameryce artystka także stała się obiektem licznych ataków po tym, jak odmówiła występu w New Jersey, gdyż miał go poprzedzać ‘’The Star-Spangled Banner’’, hymn narodowy Stanów Zjednoczonych.
W 1992 wydała album ‘’Am I Not Your Girl’’, zbiór typowo popowych utworów i piosenek o nieszczęśliwej miłości. Płyta jednak nie odniosła takiego sukcesu jak ‘’I Do Not Want What I Haven’t Got’’. Zaczęto o niej mówić dopiero, gdy piosenkarka po raz kolejny wywołała skandal. Kiedy pojawiła się w ‘’Saturday Night Live’’, programie na żywo w stacji BBC, artystka na zakończenie programu podarła zdjęcie papieża Jana Pawła II, co wzbudziło powszechne potępienie, większe niż kiedykolwiek wcześniej. Dwa tygodnie później pojawiła się na koncercie poświęconemu Bob’owi Dylan’owi w New York’s Madison Square Garden, gdzie została wygwizdana i zmuszona do zejścia ze sceny.

Jak później informowano, O’Connor porzuciła przemysł muzyczny, twierdzono także, że wróciła do Dublina, aby zgłębiać wiedzę na temat opery. Przez następne kilka lat starała się trzymać w cieniu i nie zwracać na siebie uwagi. Zagrała Ofelię w sztuce teatralnej, uczestniczyła wraz z Peter’em Gabriel’em w festiwalu WOMAD. Przeszła także załamanie nerwowe, a nawet próbę samobójczą. W roku 1994 wróciła jednak na scenę muzyczną z albumem ‘Universal Mother’’, który pomimo dobrych recenzji nie przywrócił jej statusu wielkiej gwiazdy. Rok później oświadczyła, że nie będzie już rozmawiać z prasą. W 1997 ukazał się ‘’Gospek Oak’’, a w 2000 ‘’Faith and Courage’’. Dwa lata później wydała płytę ‘’Sean-Nós Nua’’, album inspirowany tradycyjnym irlandzkim folkiem. We wrześniu 2003 pojawił się dwupłytowy album ‘’She Who Dwells…’’, zawierający mało znane utwory, materiał wcześniej nie prezentowany oraz utwory live.