Martin Bormann

Urodzony w Wegeleben jako syn urzędnika pocztowego. Rzucił szkołę, aby pracować na farmie. Pod koniec I wojny światowej krótko służył w armii, potem zaciągnął się do Freikorpsu.

W marcu 1924 roku otrzymał wyrok roku więzienia jako współsprawca - razem ze swoim przyjacielem Rudolfem Hössem (późniejszym komendantem obozu Auschwitz) - zabójstwa Walthera Kadowa, który prawdopodobnie zadenuncjował Francuzom w Zagłębiu Ruhry Leo Schlagetera.

Po zwolnieniu od 1925 roku aktywny działacz NSDAP w Turyngii - pomimo szorstkich manier i braku ogłady rzecznik prasowy, a potem zarządca ekonomiczny. W październiku 1933 roku mianowany Reichsleiterem NSDAP, a w listopadzie członkiem Reichstagu. Od lipca 1933 do 1941 roku był osobistym sekretarzem Rudolfa Hessa.

Po ucieczce Rudolfa Hessa do Wielkiej Brytanii od maja 1941 roku szef kancelarii NSDAP - na tym stanowisku wykazał duże umiejętności w wewnętrznych walkach politycznych. Rozwinął i zarządzał funduszem przemysłu niemieckiego na rzecz Adolfa Hitlera, w którym gromadził "dobrowolne" wpłaty, przenoszone potem jako dary na prywatne konta wysokich funkcjonariuszy partyjnych. Zawsze u boku Hitlera, jako jego zastępca i prywatny sekretarz cieszył się absolutnym zaufaniem przywódcy Rzeszy, który powtarzał: "Aby wygrać wojnę, potrzebuję Bormanna!".

Po samobójstwie Hitlera Bormann opuścił 30 kwietnia 1945 roku jego bunkier i od tej pory jego losy są nieznane, aczkolwiek przypuszcza się, że został wkrótce zabity przez oddziały radzieckie jako jedyny z przywódców Rzeszy, który zginął od "nieprzyjacielskiego ognia". W październiku 1946 roku w czasie procesu norymberskiego skazany zaocznie na karę śmierci in absentia.

Jeszcze przez dwie dekady donoszono o rzekomym pojawianiu się Bormanna w Europie i Ameryce Południowej, o nieudanej operacji plastycznej, jakiej miał się poddać, a która miała go okaleczyć. Dwa szkielety znalezione w 1972 roku w pobliżu dawnej Kancelarii Rzeszy, w pobliżu Invalidenstrasse, zostały formalnie zidentyfikowane przez niemiecki sąd jako szkielety Bormanna i Stumpfeggera, z którym Bormann uciekał z bunkra. Badanie DNA wykonane w 1998 roku na żądanie rodziny potwierdziło orzeczenie sądu.

Martin Bormann był żonaty z Gerdą Buch (córką sędziego najwyższego sądu partyjnego Waltera Bucha) i miał z nią dziesięcioro dzieci.