James Garfield III

Osierocony w wieku dwóch lat, wcześnie musiał zacząć zarabiać na swoje utrzymanie. Po ukończeniu edukacji pracował jako nauczyciel języków klasycznych.

W 1859 został z ramienia republikanów członkiem senatu stanu Ohio. W czasie wojny secesyjnej dowodził brygadą. Dosłużył do stopnia generała-majora (generała dywizji).

Gdy w 1862 został wybrany do Kongresu, prezydent Abraham Lincoln poprosił go o zdjęcie munduru. Łatwiej było bowiem znaleźć wtedy generała, który by go zastąpił, niż dobrego republikańskiego polityka w Kongresie. Przez następne 18 lat Garfield był wybierany członkiem Kongresu. Z czasem wyrósł na lidera republikanów.

W 1880 Garfield minimalną różnicą głosów zwyciężył kandydata demokratów generała Hancocka.

Jako prezydent umocnił władzę Białego Domu nie chcąc być, jak to określił, urzędnikiem zatwierdzającym decyzje Senatu. W proteście kilku senatorów zrezygnowało ze swoich funkcji. Garfield odniósł poważne zwycięstwo.

2 lipca 1881 na stołecznej stacji kolejowej prezydent został postrzelony przez adwokata, któremu nie udało się zdobyć stanowiska konsularnego. Przez kilka tygodni ranny Garfield leżał w Białym Domu. W próbach uratowania mu życia uczestniczył Alexander Graham Bell, który próbował zlokalizować kulę tkwiącą w ciele prezydenta za pomocą skonstruowanego przez siebie urządzenia. We wrześniu Garfielda przewieziono do New Jersey. Przez kilka dni wydawało się, że ranny wyzdrowieje. 19 września Garfield zmarł z powodu infekcji i krwotoku wewnętrznego. Był drugim po Lincolnie zamordowanym prezydentem, z ręki zamachowca zginęli później także William McKinley i John Kennedy.

Ciekawostką jest fakt, że Garfield jest autorem jednego z licznych dowodów twierdzenia Pitagorasa, na który wpadł w 1876.