Baldur von Schirach 

Baldur von Schirach był prominentnym nazistą i przywódcą Hitlerjugend, a także Gauleiterem Wiednia.

Urodził się w Weimarze, był synem reżysera teatralnego, rotmistrza, kirasjera gwardii, szambelana, generalnego intendenta Carla Bailly'a Norissa von Schiracha. Jego matka Emma była z pochodzenia Amerykanką. Wstąpił do „Wehrjugendgruppe”, w 1925 został członkiem NSDAP. Wyjechał do Monachium, gdzie otrzymał funkcję przewodniczącego Nationalsozialistischen Deutschen Studentenbunds (NSDStB, Narodowo-socjalistyczny Związek Studentów). W 1931 był już Reichsjugendführerem, a w 1933 została mu powierzona funkcja przywódcy Hitlerjugend. Otrzymał również stopień SA-Gruppenführer.

Brał udział w Kampanii we Francji (Fall Gelb). W 1940 utracił przewodnictwo nad Hitlerjugend na rzecz Arthura Axmanna, jednocześnie Hitler mianował go Gauleiterem Wiednia (funkcję tę pełnił do końca wojny).

W 1945 poddał się aliantom zachodnim i stanął przed Trybunałem w Norymberdze. Został skazany za „zbrodnie przeciw pokojowi” oraz „zbrodnie przeciw ludzkości” na 20 lat w więzieniu. Wyrok odbył w więzieniu w Spandau. Na wolność wyszedł w 1966. Opublikował swoje wspomnienia „Ich glaubte an Hitler” (Wierzyłem w Hitlera, 1967).

Razem ze swoją żoną Henriette (z domu Hoffmann, córką osobistego fotografa Hitlera, Heinricha Hoffmanna) miał trzech synów i córkę Angelikę Benedyktę, ur. 1933. Henriette i Baldur rozwiedli się w czasie pobytu Schiracha w więzieniu, w roku 1950.