Cara Cook wychodzi z uczelni i rozmawia przez telefon ze swoją matką. Jonathan kopiący śmietnik zwraca jej uwagę, lecz dziewczyna podchodzi do tego z poczuciem humoru. Rusza samochodem i niestety w coś uderza. Marie, jej rodzicielka rozmawia ze swoim mężem Richem na temat spóźniającego się dziecka. Ojciec broni jej zaś kobieta jest poirytowana. Rano przy śniadaniu rozmawiają o znalezieniu zwłok chłopca, który zaginął miesiąc temu. Wieczorem podczas przygotowywania umówionej kolacji dalej próbuje się skontaktować z córką przez telefon. Kolejnego dnia to samo.

Dziewiętnastolatka rzuciła pracę do której chciała zadzwonić Marie. Na wieczorze rodzice świetnie się bawili ze znajomymi by rano znów obudzić się pełnymi zmartwień. Próbują dotrzeć do jak największej liczby znajomych Cary, niestety bezskutecznie. Każdy telefon traktują bardzo poważnie, bo to może dzwonić właśnie ona. Matka upiera się by skontaktować się ze znajomym detektywem Bernardem by pomógł odnaleźć ich pociechę. Do sprawy zostaję przydzielony Jonathan Brightbill. Zaczyna się szczegółowy wywiad i wzajemnie oskarżenia.

Każdy widzi to inaczej - tak mogę podsumować to co zobaczyłam. Widz przeżywa te kilka dni z trzech różnych perspektyw: Marie, Bernarda i samej Cary. Taki zabieg jest mi znany z trylogii ''Zniknięcie Eleanor Rigby'' (2014). Jest ogromny dramat, thriller trzymający w napięciu a przede wszystkim mocny film psychologiczny. Powiem szczerze brakło mi w tym jeszcze punktu widzenia Richa. Dużym minusem jest to, że produkcja przedstawia problemy bohaterów po czym na koniec nie pokazuje jak zostały one rozwiązane. Oglądający dostaje cięcie. Każda wersja kończy się zaskoczeniem, którego powodu nie poznamy. Napięcie jest skrupulatnie budowane na marne. Stany emocjonalne postaci zostały świetnie oddane. Jako przykład świetnego pokazania rzeczywistości podam pytanie Marie do detektywa ''Czy ma pan dzieci?''. Moja ocena to 9/10.