Jednym z moich pierwszych odczuć po seansie było to jak reżyser świetnie ukazał w filmie tzw. hipergamiczną naturę kobiet. Czyli coś co sprawia, że kobieta, jeśli jest nadarzająca się okazja, może w mgnieniu oka porzucić dobrego i darzącego ją uczuciem partnera/męża na rzecz lepiej rokującego, o lepszej pozycji, samca :) I to nie tylko w sferze fizycznej, ale uczuciowej - jakby za pomocą przełącznika, szybko i skutecznie.
Tak też było w przypadku naszej głównej bohaterki, mimo, że zapierała się iż nie będzie taka sama jak jej matka. Narażę się może tutaj trochę kobietom, ale tyczy się to niestety w dużej części Was (nie wszystkich oczywiście), w różnych konfiguracjach i nasileniach, ale jednak. Co znamienne, charakterystycznym elementem jest to, jak taka osoba potrafi się zapierać i oburzać, że ona nie jest taka, że prezentuje sobą prawe wartości - później okazuje się co innego. Dokładnie taki schemat pokazał nam reżyser w tym filmie.

Film oczywiście trzymający w napięciu, ładnie sfilmowany i okraszony dobrą muzyką, jednak osobiście nie pasował mi dobór Gyllenhaal-a do odegrania roli Tony-ego. Bardziej od strony fizycznej, bo od aktorskiej można by powiedzieć, że było ok. W filmie przedstawiony jest jako typowy samiec beta, a patrząc na jego posturę i w pewnych fragmentach filmu, na jego dobrze zbudowaną sylwetkę mięśniową coś mi tutaj zgrzytało - wyobraźnia podpowiadała mi, że taki oto osobnik nie pozwoliłby z całych sił na to co spotkało jego rodzinę i przywaliłby przynajmniej parę "gongów" tym oprychom już na samym początku ;)