Nie wiem, czy tylko ja mam takie odczucie, ale moim zdaniem główny bohater – w odróżnieniu od obu bohaterek, które uparcie i konsekwentnie dążą do realizacji swoich celów – kompletnie nie ma pojęcia, czego tak naprawdę chce. Miota się, bez przerwy zmienia zdanie, jest niepewny, chwiejny i nieprzewidywalny. Ciągle to kobiety za niego podejmują decyzje, w mniejszy lub większy sposób starając się nim manipulować, nawet podświadomie. W relacjach z Sarah od samego początku to ona, nie on, jest inicjatorką. Bradley na okrągło się waha, nie jest pewien, zadaje setki pytań, ma wątpliwości… To samo było kiedyś, to samo wydarza się po wielu latach, gdy jest już dorosły, sławny, popularny. Rozumiem, że można zmienić przez szereg lat smak, hobby, wahać się co do nich, ale żeby tak bardzo nie być pewnym miłości? Może trzeba zrzucić to na karb ewentualnej, ciągle trwającej traumy po wypadku rodziców i wyjeździe do sierocińca, nie wiem, ale jednak moim zdaniem ta postać jest dziwaczna i mnie nie przekonuje. 13 lat to jednak już jakaś konkretna świadomość młodego człowieka. A Bradley tak zwyczajnie, nie cierpiąc wszak na sklerozę czy demencję starczą, zapomniał o drogocennej pamiątce po mamie, o złożonym ślubowaniu i ówczesnej żonie? Nie kupuję tego w stu procentach. W moim odczuciu znacznie mądrzej by było, gdyby to on sam szukał Sarah i jej pierścionka. Pomysł na fabułę jest znakomity, ze scenariuszem oraz pewnymi detalami – znacznie gorzej.