Sytuacja wyjściowa jest następująca: w wielkiej metropolii (w rzeczywistości akcja toczy się w Berlinie), w starej dzielnicy mieszkaniowej stoi mieszczańska kamienica. Znajduje się w niej siedem mieszkań, w których przebywa siedemnastu bardzo różnych ludzi, w przedziale wieku od ośmiu do osiemdziesięciu lat. Taki jest przynajmniej ich adres, bowiem prawdziwe życie bohaterów toczy się na innych płaszczyznach. Stary Kempiński pochłonięty jest swymi pamiętnikami; młoda Paula usiłuje znaleźć odpowiedź na fundamentalne dla niej pytanie, co stanowi o otaczającej ją rzeczywistości i gdzie należy szukać prawdy; Hannelore marzy o dalekich obcych krajach i egzotycznych podróżach; Bona czuje się wyobcowana i zastanawia się, jak się wydobyć z trudnego położenia obcokrajowca; Maria po prostu tańczy... Za zamkniętymi drzwiami toczy się intensywne życie w całej jego różnorodności, film zaś próbuje poprzez "judasza" podpatrzeć jego okruchy, fragmenty tak odmiennych biografii. Nie wszystkie przewijające się przez film postacie mają istotne znaczenie dla jego fabuły - wszystkie jednak są elementami tego samego współczesnego fresku. Poszczególne mieszkania są symbolem życia prywatnego, intymności, sferą wyobcowaną i własną. Przesłaniem filmu jest bowiem próba ukazania codziennego życia wielkiego miasta ze wszystkimi jego ujemnymi cechami: przeludnieniem, brakiem mieszkań, brakiem pracy, inwazją cudzoziemców, a przede wszystkim samotnością człowieka, jego anonimowością w tłumie, uniformizacją działań, niemożnością wzajemnego porozumienia się.