Francuski film o dziesięcioletniej historii kontaktu nieletniego bohatera z wymiarem sprawiedliwości.

Z jednej strony mamy więc przedstawicieli systemu, bijących głową w mur, próbujących pomóc ludziom, którzy tego nie chcą, liczą na natychmiastowe wybawienie z kłopotów, w jakie sami sie wpakowali, ale nie wykazują chęci do zmiany swego życia i niepopełniania w przyszłości tych samych błędów.

Z drugiej strony natomiast mamy ich problematycznych „petentów”, ludzi nieprzystosowanych do życia w społeczeństwie, nabuzowanych negatywną energią, agresją i wrogością do świata, który – ich zdaniem – jest zawsze przeciwko nim.

Takich jak główny bohater. On wie, że odstaje od innych, zdaje sobie sprawę z tego, że prezentuje braki w edukacji i obyciu, a przeszłość ciągnie się niczym długi cień, stale utrudniając kontakt z „systemem”. Powoduje to frustrację, co w połączeniu z cholerycznym charakterem, przejawia się wybuchami agresji, zniechęceniem oraz dalszym pogrążaniem się w nieciekawej egzystencji i ciągłym popełnianiem tych samych błędów.

Reżyser stosuje emocjonalną sinusoidę, swoistą grę uczuciami odbiorcy. Za każdym razem, gdy wydaje się, że bohater wychodzi na prostą, zrozumiał, co należy zmienić, w co włożyć więcej pracy, następuje nagły regres, czasem z jego winy, czasem z głupoty innych. Bynajmniej nie jest to jedynie tani zabieg dramatyczny, raczej obraz tego, co przeżywają urzędnicy, ci nieliczni, którzy jeszcze nie wypalili się do końca i wciąż wierzą, że niektórym można jeszcze pomóc. Racjonalizują więc, tłumaczą łamanie prawa przy pomocy dziesiątek wymówek, łapiąc się z nadzieją tego, co pozytywne, wierząc, że tym razem trafili na przypadek, któremu da się pomóc. Bo czasem się udaje, raz na jakiś czas długa i ciężka praca przynosi pozytywny skutek. Czasem.

Więcej recenzji i wrażeń z tegorocznego Cannes:

https://m.facebook.com/profile.php?id=548513951865584