Mary (Jena Malone) i jej najlepsza przyjaciółka Hilary (Mandy Moore) rozpoczynają właśnie ostatni rok nauki w chrześcijańskim liceum. Dziewczyny rozpiera żarliwa religijność, chęć naprawy świata i nawracania zagubionych duszyczek. Pewnego dnia chłopak Mary, z którym wiąże ją rzecz jasna jedynie platoniczne uczucie, zwierza się jej, że chyba jest gejem. Wstrząśnięta Mary doznaje wizji, w której ukazuje się Jezus i powierza dziewczynie misję uratowania nieszczęśnika. Mary z pełnym zaangażowaniem stara się wyprowadzić zagubionego młodzieńca na drogę ku normalności, co kończy się nieoczekiwaną ciążą. Odrzucona przez Hilary i pozostałe świętoszkowate przyjaciółeczki, Mary staje się szkolnym outsiderem. Dopiero przyjaźń z innymi szkolnymi „niedotykalnymi”: cynicznym, przykutym do wózka Rolandem (Macaulay Culkin), wyzwolonym synem dyrektora Patrickiem (Patrick Fugit) oraz zbuntowaną i wyzywającą Cassandrą (Eva Amurri) – pomoże Mary odnaleźć prawdę o życiu, o sobie i Bogu.

Producenci Sandy Stern i Michael Stipe otrzymali scenariusz „Wszystkich świętych” w 1999 roku, na fali setek scenariuszy, które zalały ich firmę Single Cell Pictures po sukcesie „Być jak John Malkovich”. Stern: „Kiedy przeczytałem „Wszystkich świętych” uznałem, że jest to niesamowicie aktualny i zabawny scenariusz, który w dodatku ma przesłanie. Posiada wszystkie cechy tradycyjnego filmu młodzieżowego, a jednak opowiedziany jest w niecodzienny sposób. Zawsze czułem, że cząstka mnie jakby zatrzymała się na etapie dojrzewania. Wszyscy wspominamy okres szkoły średniej, niektórzy jako najgorsze lata swojego życia. Dla wielu z nas był to czas wyrzucenia poza nawias, wielu z nas było szkolnymi outsiderami. Dlatego wielu widzów będzie mogło identyfikować się z bohaterami naszego filmu”. Autor scenariusza i reżyser Brian Dannelly twierdzi, że scenariusz „Wszystkich świętych” jest w dużej mierze zainspirowany jego własnymi doświadczeniami szkolnymi: „Chodziłem do katolickiej szkoły podstawowej, chrześcijańskiej szkoły średniej i jeździłem na żydowskie obozy letnie. Z tych doświadczeń wypływa najważniejsza życiowa lekcja: nigdy nie jest tak, że cała prawda jest po jednej stronie. Mój scenariusz miał mieścić się w głównym nurcie filmów młodzieżowych, równocześnie zawierając poglądy i pomysły nigdy nie występujące w tego typu filmach. Chciałem zrobić przystępny film przepojony duchem niezależności”. Wspominając czasy szkolne, Dannelly mówi: „ W mojej szkole średniej nie wolno nam było tańczyć. Musieliśmy się trzymać od przedstawicielek płci przeciwnej w odległości minimum 15 centymetrów, a na balu maturalnym musieliśmy się zadowolić oglądaniem teatrzyku kukiełkowego”. Współautor scenariusza, Michael Urban podobnie wspomina swą młodość: „Wychowałem się w tradycyjnej rodzinie baptystów na Florydzie. Regularnie spotykałem tam ludzi, którzy żyli w metafizycznym świecie pełnym kar i demonów. Mnóstwo rzeczy było wykorzystywanych lub wypaczanych w imię Boga lub religii. Chciałem to pokazać”. Aby pokazać współczesne młodzieżowe ruchy chrześcijańskie, twórcy filmu najpierw przeprowadzili badania i zebrali informacje na temat chrześcijańskich zespołów rockowych i ich fanatycznych miłośników, młodzieżowych kółek modlitewnych, pobożnych uczniów, których wiara jest często bardziej ślepa i bezwarunkowa niż dorosłych. „Przynależność do takich grup jest dla nastolatków bardzo motywująca i potrafi ich naprawdę zjednoczyć – twierdzi Dannelly . Wnosi do ich życia ekscytację i akceptację, daje im poczucie bezpieczeństwa w grupie. Jest to fantastyczne odbicie popkultury: wszystko, co fajne w świeckim świecie , znajduje swoje odbicie w świecie chrześcijańskim”. Z drugiej strony surowe zasady związane z takim stylem życia, mogą się okazać trudne do przestrzegania: „Niebezpieczne jest to, że droga ta może okazać się bardzo wąska. Nie każdy zdoła się na niej utrzymać, a jeśli nie będziesz przestrzegał biblijnych standardów, ryzykujesz wyrzucenie poza nawias i alienację” – tłumaczy Dannelly. Aby wczuć się charakter swoich bohaterów i poznać klimat religijnych spotkań, Dannelly i aktorzy uczestniczyli w „Wiecu zbawienia” na stadionie w Anaheim w Kalifornii oraz w zjeździe młodych chrześcijan w Brytyjskiej Kolumbii.

„Jena Malone, Mandy Moore, Eva Amuri, Macaulay Culkin, Patrick Fugit, Heather Matarazzo, Mary-Louise Parker - to obsada naszych marzeń” – mówi Stern. Choć w filmie w równorzędnych rolach występuje wielu aktorów, to jednak centralną postacią, wokół której rozwija się wątek komediowy jest Mary, grana przez Jenę Malone. „Zobaczyłem ją po raz pierwszy w „Bastard Out of Carolina”, w którym dała fantastyczny popis gry. Wnosi tyle prawdy, szczerości i uczucia – od razu wiedzieliśmy, że ona będzie naszą Mary” – wspomina Stern. Malone tak opisuje swoją bohaterkę: „ Kiedy widzowie poznają Mary, to jest ona już na etapie kwestionowania pewnych rzeczy. I chociaż wciąż przyjaźni się z Hilary Faye, to widać, że coś jest już nie tak. W życiu młodego człowieka przychodzi taka chwila, w której poddaje w wątpliwość fundament, zanim zacznie budować na nim własny dom. Fundamentem Mary, na którym się wychowała, jest chrześcijaństwo. Kiedy pojawiają się wątpliwości, dodatkowo napędzane przez niespodziewane okoliczności, jej wiara się załamuje. Film pokazuje ten proces i wszystkie towarzyszące mu uczucia: wściekłość, smutek, zranienie, zagubienie, a w końcu radość ze znalezienia drogi, która jest dla niej odpowiednia”. Do roli przyjaciółki Mary, Hilary Faye, twórcy filmu wybrali aktorkę i piosenkarkę Mandy Moore. Jako przywódczyni popularnej szkolnej organizacji „Klejnoty chrześcijaństwa”, Hilary jest największą religijną aktywistką w szkole. „Hilary ma silny charakter i jest bardzo religijna – mówi Moore. Jej wiara opiera się na bardzo mocnych fundamentach. Nie wstydzi się tego, kim jest, nie wstydzi się głosić Słowa Bożego. Ponieważ poza Jezusem, Hilary nie posiada innej tożsamości, wykorzystuje wiarę do manipulowania ludźmi i wykorzystywania ich dla swoich celów.” Macaulay Culkin gra Rolanda, przykutego do wózka brata Hilary. „Hilary wykorzystuje niepełnosprawnego brata, wlokąc go wszędzie za sobą jako żywy dowód jej chrześcijańskiego miłosierdzia – tłumaczy Culkin. Jednak Roland chce być sobą, chce znaleźć przyjaźń i miłość. Bratnią duszę znajduje w zbuntowanej Cassandrze, która umacnia w nim poczucie niezależności i pomaga odkryć tożsamość „bez siostry”, poza murami szkoły.” Twórcy filmu byli pełni podziwu dla Macaulaya, który musiał włożyć wiele wysiłku w przygotowanie do roli. Musiał zrozumieć, jak bardzo poruszanie na wózku inwalidzkim wpływa na codzienne życie i relacje z innymi ludźmi. Zwykłe otwarcie lodówki okazuje się niezwykle skomplikowaną operacją. Culkin przeszedł specjalny trening w centrum rehabilitacji, gdzie uczono go, jak wjeżdżać i zjeżdżać z krawężników, jak wciągnąć się na wózek z ziemi i z łóżka, jak przenieść się z wózka do samochodu oraz wykonywania innych czynności. Patrick Fugit gra syna protestanckiego duchownego, dyrektora szkoły. Jest nowy w społeczności szkolnej, bo właśnie wrócił wraz z ojcem z misji w dalekim kraju. Patrick jest bardzo atrakcyjnym, otwartym chłopakiem, mistrzem skateboardingu, który natychmiast staje się obiektem westchnień wszystkich dziewcząt. Robi w życiu tylko to, w co wierzy i robi to tylko dla siebie. Mary wzbudza jego zainteresowanie, ponieważ jest outsiderką, która kwestionuje „chrześcijański porządek” społeczności. Z tych samych powodów Patrick jest atrakcyjny dla Mary. Heather Matarazzo to filmowa Tia, która zajmuje miejsce zhańbionej Mary w „Klejnotach chrześcijaństwa”. „Chociaż Mary nazywa ją „energooszczędną żarówką” – wyjaśnia Heather, Tia w rzeczywistości jest dowcipna, sprytna i przebiegła. Okazuje się największą i najzdolniejszą manipulantką spośród wszystkich dziewcząt, która sieje największe zniszczenie.” Eva Amuri wciela się w postać Cassandry Edelstein, najbardziej ekstrawaganckiego wyrzutka szkolnej społeczności: „Cassandra jest jedyną żydówką w chrześcijańskiej szkole. Jej buntowniczy charakter przejawia się na wiele sposobów: ostentacyjnie pali, jeździ wielkim, starym różowym wozem i jest bardzo odważna.” Stern: „Jeśli przyjrzeć się bliżej jej postaci, to mimo że jest żydówką, okazuje się mieć najbardziej „chrześcijańską duszę”.

Sposób pokazania chrześcijańskiego fundamentalizmu spowodował liczne komplikacje podczas realizacji filmu. Właściciel domu, w którym miała mieszkać filmowa Mary, zrezygnował z udostępnienia go ekipie, gdy dowiedział się o komediowym aspekcie filmu. Podobnie stało się w przypadku luterańskiego kościoła, w którym miała być zrealizowana część zdjęć. Również popularny chrześcijański zespół rockowy, który miał grać w filmie, już w trakcie realizacji zrezygnował z udziału, obawiając się, że urazi swoich fanów. Dyskutując o kontrowersyjności scenariusza, twórcy filmu i aktorzy podkreślają, że głównym przesłaniem filmu jest miłość i akceptacja wszystkich religii i wyznań. Film nie krytykuje chrześcijaństwa, religii czy wiary. Wypowiada się jedynie przeciwko nietolerancji i niemożności otwarcia serca i umysłu na inny sposób myślenia, niemożności zrozumienia, że każdy wierzy na swój sposób. Zdaniem Jeny Malone, film w rzeczywistości jest pochwałą religii, jeśli praktykowana jest z tolerancją; „Film jest zdecydowanie pro-religijny. Pokazuje, że każdy musi w coś wierzyć, a wiara i miłość może przybierać wiele różnych form.”. Eva Amurri uważa, że religia musi zostać przystosowana do potrzeb współczesnego życia: „Chodzi o to, by nauczyć się przekładać zasady narzucone przez religię na realia życia codziennego. W naszym filmie pokazujemy, że bohaterowie muszą usłyszeć własny głos i podejmować własne decyzje”. Producent Sandy Stern wyjaśnia, że film pokazuje obraz religijnego odrodzenia we współczesnej Ameryce, szczególnie wśród młodych ludzi: „Humor zawarty w filmie nie jest kpiną z chrześcijaństwa. Chcemy tylko pokazać, że chrześcijaństwo stało się wielomiliardowym biznesem. Po doświadczeniach związanych z AIDS, plagą narkotyków, terroryzmu, po 11 września i Columbine, coraz więcej ludzi zwraca się w stronę religii. W naszym filmie staramy się pokazać, jak młodzież wykorzystuje religię w codziennym życiu. Mandy Moore podkreśla, że film nie wyśmiewa chrześcijańskiej religijności, lecz lansuje tolerancję, akceptacją i różnorodność. Przestrzega również przed tym, że silna wiara może przerodzić się w skrajność i prowadzić do zbyt bezkompromisowego oceniania innych.

Jena Malone (Mary) - ma 19 lat i zadebiutowała rolą w „Bastard Out of Carolina”, za którą otrzymała Young Artist Award. W 1998 roku otrzymała nominację do Złotego Globu za rolę w telewizyjnym filmie „Nadzieja”. Ponadto wystąpiła w: „Donnie Darko”, „Kontakt”, „Ministranci”, „Gra o miłość”, „Mamuśka”, „Wzgórze nadziei”. Mandy Moore (Hilary Faye) – rozwija karierę aktorską i piosenkarską. W 2003 roku wydała doskonale przyjęty przez krytykę album „Coverage”, w którym przypomina słynne piosenki Eltona Johna, Joan Armatrading czy Cata Stevensa. Wydany w roku 1999 album „So real” zyskał status platynowej płyty. Podobny sukces spotkał wydany w 2000 r. „I Wanna Be With You”. Jako aktorka zadebiutowała w „Pamiętniku księżniczki”, a następnie zagrała w „Uwierz w miłość” i „Córka prezydenta”. Użyczyła też głosu do filmu „Zebra z klasą”. Macaulay Culkin (Roland) – rozpoczął karierę aktorską w wieku 4 lat. Po raz pierwszy wystąpił u boku Burta Lancastera w „Pogrzebie Wikinga” (1988). Prawdziwe zainteresowanie wzbudził dopiero w 1989 roku, rolą w „Wujek Buck”. Status gwiazdy zyskał dzięki udziałowi w „Kevin sam w domu” i „Kevin sam w Nowym Jorku”. Poza tym wystąpił w „Drabinie Jakubowej”, „Synalek”, „Moja dziewczyna”, „Richie milioner”. Patrick Fugit (Patrick) – rozpoczął karierę aktorską w wieku 11 lat. Wystąpił w „U progu sławy”, „Spun”, „Biały oleander” oraz w serialach telewizyjnych „Dotyk anioła” i „E.R.” Heather Matarazzo (Tia) – zadebiutowała i od razu uhonorowana została Independent Spirit Award za rolę w filmie „Witaj w domu lalek” (1995). Następnie wystąpiła w: „Adwokacie diabła”, „Prawda o tobie”, „Człowiek firmy”, „Krzyk 3”, „Fajna z niego babka”. Eva Amurri (Cassandra) – po raz pierwszy zagrała w „Bob Roberts” (1992) , a następnie w „Przed egzekucją” (1995). Za rolę w „Siostrzyczkach” otrzymała Young Artist Award. Gościnnie wystąpiła w serialu „Przyjaciele” oraz w telewizyjnym filmie „Chwile szczęścia”. Martin Donovan (pastor Skip) – uznany i wszechstronny aktor, którego filmografia obejmuje tak znane tytuły, jak „Portret damy” (1996) za który otrzymał nagrodę National Society of Film Critics za najlepszą rolę drugoplanową, „Agent Cody Banks”, „Bezsenność”, „Wojna płci”, „Pełnia życia”, „Jak trzcina na wietrze”, „Kiedy ucichną działa”. Donovan przez wiele lat współpracował z niezależnym reżyserem Halem Hartley’em, dzięki któremu zadebiutował na festiwalu w Sundance rolą w filmie „Trust”. Ponadto zagrał w kolejnych filmach Hartley’a : „Amator”, „Simple Men” (oba filmy uczestniczyły w konkursie Festiwalu Filmowego w Cannes), „Flirt”, „The Book of Life” (pokazywany na festiwalu Filmowym w Nowym Jorku). Mary Louise Parker (Lilian) – uznana aktorka teatralna, od lat goszcząca na deskach Broadwayu, laureatka licznych nagród: Tony, The Drama Desk, Outer Critics Circle, Drama League i New York Magazine. Na dużym ekranie mogliśmy ją podziwiać w „Smażonych zielonych pomidorach”, „Wielkim kanionie”, „Feralnej gwiazdce”, „Chłopakach na bok”, „Strzałach na Broadwayu”, „Kliencie”. Ostatnio zagrała w „Amatorze kwaśnych jabłek” i „Czerwonym smoku”. Wystąpiła też w wielu produkcjach telewizyjnych, min. „Słodkie czasy”, „Miejsce dla Annie”, „Zakochany anioł”, „Prezydencki poker”, „Anioły w Ameryce”.

Brian Dannelly (reżyseria, scenariusz) – absolwent katolickiej szkoły podstawowej, średniej szkoły baptystów i Uniwersytetu Maryland (sztuki plastyczne), zgłębiał tajniki reżyserii w American Film Institute. „Wszyscy święci” są jego debiutem reżyserskim. Przygotowuje się do realizacji „Runner Up”, kolejnej produkcji Single Cell. Michael Urban (scenariusz) Razem z Dannellym studiował w American Film Institute na wydziale scenopisarstwa filmowego i telewizyjnego. Właśnie zakończył pracę nad scenariuszem do kolejnego projektu: „Runer Up”. Michael Stipe (produkcja) – wokalista i autor piosenek grupy R.E.M. Właściciel dwóch firm producenckich: Sigle Cell Pictures i C-Hundred Film Corp. Wyprodukował takie tytuły, jak: „Być jak John Malkovich”, „Idol”, „Oszuści”, „Brother to Brother”. Sandy Stern (produkcja) – producent „Więcej czadu”, „Wariatkowo”, „Equinox” „Red Hot”, „Być jak John Malkovich”, „Idol”. Bobby Bukowski (zdjęcia) – autor zdjęć do „Zbrodnia i kara na przedmieściu”, „The Last Time I Commited Suicide”, „Arlington Road”, „Ethan Frome”, „Na całość” oraz serialu HBO „Gdyby ściany mogły mówić”. Christopher Beck (muzyka) – wszechstronny muzyk i kompozytor. Autor 2 musicali i opery na motywach „The Tell-Tale Heart” Edgara Allena Poe. Jako kompozytor muzyki filmowej zadebiutował soundtrackiem do serialów telewizyjnych „Biały kieł” oraz „Buffy: postrach wampirów”, który uhonorowany został nagrodą Emmy.