Ignacio jest wędrownym grajkiem, kontynuującym tradycję hiszpańskich „juglares” – minstreli, których kultura na terenie Kolumbii spotkała się z kulturą przybyszy z zachodniej Afryki – tak powstało „vallenato” (muzyka zrodzona w dolinie). Ponieważ Ignacio po utracie żony, którą odebrał mu diabeł, postanowił więcej nie grać i wyruszyć do swego mistrza by mu zwrócić akordeon, na którym ciąży diabelska klątwa, muzyka w tym filmie pojawia się bardzo oszczędnie, ale za to jak – w znakomicie filmowanych scenach walki między trubadurami (piqueria), na festiwalu Vallenato Legend w Valledupar (piękna pieśń o koniku! – akcja toczy się podczas pierwszego festiwalu w 1968), na moście podczas walki dwóch wieśniaków na maczety i u kresu podróży, po odczytaniu listu od zmarłego mistrza. Pomiędzy tymi scenami snuje się niezwykła opowieść z ducha Marqueza o tajemnicy muzyki, relacji mistrz-uczeń (chłopak Fermin, który dołącza do Ignacio jest być może jego synem) i duchowym wtajemniczeniu.