Piszę to, bo mam już dość komentarzy typu: Fletcher był wredny i dwulicowy i oszukał Andrew na końcu, bo nie podał mu pełnego repertuaru. No i generalnie Fletcher się mścił i chciał zniszczyć Andrew... Otóż wprost przeciwnie! Fletcher wierzył w to, co mówił w klubie, że geniusz rodzi się w bólu. W końcowej scenie on wcale się nie ośmiesza oszukując Andrew, aby się na nim zemścić. Ten koleś celowo naraża swoją karierę i dobre imię na szwank (psując koncert), żeby wzbudzić w chłopaku ogień i pasję do muzyki, bez której jej granie nie ma sensu. Innymi słowy, Fletcher poświęcił swoją opinię (Andrew gdyby był słabszy psychicznie, mógłby już nie wrócić) żeby stworzyć "swojego Cole'a Parkera", co mu się udało! W tym świetle, co z tego, że koncert był chaotyczny, skoro wszyscy go zapamiętają, tak jak ową legendarną solówkę Birda (zagrał ją rok po tym, jak inny muzyk rzucił mu talerzem w głowę). Na tej sali była niby cała śmietanka i każdy z nich wyszedł ze szczeną przy glebie i poczuciem że obserwowali - być może - narodziny legendy. (Wyjaśnienie już łopatologiczne wręcz 1. Fletcher specjalnie zmienił repertuar, żeby zdenerwować Andrew, doprowadzić do ośmieszenia i załamania, z którego to miejsca są tylko dwa wyjścia - do końca kariery, albo odrodzenia, 2. w trakcie Caravan dopieprzał mu słownie, żeby jeszcze go podminować po tym jak się nie poddał, 3. kiedy Andrew zaczął grać solo poczuł dumę, 4. ekstaza Fletchera, kiedy sam widział kogo stworzył - to już widać w tym, jak podpowiadał Andrew jak budować napięcie i przejście do Whiplash.