3/4 filmu to istny snoozefest. Nie dzieje się nic, co przykuwałoby uwagę widza, nie pojawiają się żadne, nowe postacie, które mogłyby zaskarbić sobie jego sympatię (rodzina hipisów do zapomnienia, szkoda Rhysa Ifansa i Eijofora na tak badziewne kreacje), a humor jest czerstwy. Zupełnie inne wrażenie wywiera ostatni akt niniejszego filmu. Od (o dziwo), całkiem dobrze zrealizowanej walki symbiotów z „łowcami symbiotów”, po niesamowicie wzruszającą scenę poświęcenia Venoma. Nie ukrywam, iż jestem dużym fanem relacji Eddiego z tym, czarnym ufoludkiem, dlatego ich wymuszone rozstanie wywołało u mnie nadpotliwość oczu i tylko ostatni akt filmu w reżyserii Pani Mercer ratuje całość przed katastrofą. Wszystko, co dobre w ostatniej części trylogii bazowało na tym, co wypracował Serkis podczas kręcenia Venom 2, czyli odpięcie wrotek i pozwolenie na wyprawianie przeróżnych głupotek przez dwójkę głównych bohaterów, dzięki czemu finał tak uderza.
Podsumowując - szkoda, iż ostatnia część filmów o zmiennokształtnym symbiocie i jego nosicielu jest tą, najgorszą. Widać, iż Tom Hardy doskonale bawi się tą rolą i z dobrymi scenariuszami całość mogłaby być naprawdę zacną trylogią.
Last Dance to zdecydowanie film tylko dla tych, którzy przednio bawili się na poprzednich częściach (jak ja) i fanów duetu Eddie Brock- Venom.
( Ps. w trackie seansu musiałem skoczyć do kinowej kasy po małą butelkę piwka, by wytrzymać tę nudę, ale było warto dla samego zakończenia).