Cóż, może i film nie jest czarną komedią „zabijającą śmiechem”, ale jest czymś innym,
oryginalnym i godnym uwagi pewnej, może niewielkiej, grupy odbiorców. W sumie ścieżko
zaklasyfikować to inaczej, niż jako czarną komedię, bo niby jak? Tyle tylko, że humor jest tu
specyficzny, makabryczny i tylko lekko zabawny i nie ma go tak wiele. Pojawia się za to
prawdziwy romans… Choć niestety nie tak prawdziwy, jak w „Prawdziwym romansie”, gdzie
bohaterowie byli jednak na swój sposób pozytywni. W „Turystach” naszej parze nie brak
swoistej charyzmy (zwłaszcza dziewczynie), ale są jednak ewidentnie złymi ludźmi. I właśnie
tu się pojawia problem – podziwami romantyczne przygody pary morderców, którzy potrafią
nawet wzbudzić jakąś sympatię, co potrafi wzbudzić w widzu pewien dyskomfort, a może
nawet niepokój. Zwłaszcza, że pomimo absurdu, nie jest tak zabawnie, by traktować to jako
zwykły żart. Forma jest tu bardzo istotna – strona audiowizualna pasuje perfekcyjnie, zdjęcia
oddają urok miejsc zwiedzanych przez naszych bohaterów i kompozycja niektórych scen
doskonale pasowała by jako tło romansu, w któremu chcielibyśmy kibicować… na dodatek
romans do różowych nie należy. Ba! Są tu nawet smutne momenty, a te są przyczyną
kolejnych momentów, mogących budzić u widza pewien dyskomfort. Panna płacze, ma
sympatyczna buzię, starała się, a facet brzydko się zachował. Smutno się robi, nie? Ale zaraz,
zaraz, o czym ja w ogóle myślę?! Toż to seryjni mordercy! No i co? I jest dziwnie. Ale jeśli
lubicie makabryczne i pogodne zarazem dziwadła – polecam. Bo mi się to naprawdę podobało.