Moim zdaniem to jeden z nielicznych przykładów świetnego uzupełniania się tych dwóch, tak różnych przecież, mediów. Michael Chrichton sam zresztą pomagał reżyserować film. To czego nie mógł opisać w książce (opartej na fragmentach średniowiecznego pamiętnika), pokazał w filmie.

Pamiętam książkę, wydaną jeszcze pod idiotycznym tytułem "Zjadacze umarłych". Niestety czytałem ją bardzo dawno, a nie wiem gdzie posiałem.