Mówcie co chcecie, ale "Threads", zaraz obok "Dr. Strangelove" Kubricka, to mój ulubiony film. Pierwszy raz obejrzałem go podczas mojego zafascynowania tematami około nuklearnymi, jeżeli można tak rzec. Poznałem wtedy serię Fallout oraz obejrzałem inne filmy traktujące o następstwach wojny nuklearnej: "The Day After" z 1983 i "When the wind blows" z 1986, ale dziś nie o tym. Mogę z łatwością przyznać, że "Threads" to najstraszniejszy, najmroczniejszy, i najsmutniejszy film, jaki kiedykolwiek widziałem. Przebija wszystkie horrory, które dane mi było zobaczyć, wszystkie dramaty, które obejrzałem. A robi to jednym zabiegiem: pokazuje prawdę. Bo prawda jest taka, że aftermath wojny nuklearnej nie będzie groteskowy, jak w Falloucie, kolorowy, jak w Mad Maxie, a szary, jak w "Threads". Dodatki, takiej jak niski budżet, dokumentalny tryb prowadzenia narracji czy słabe efekty, tylko dodaje pikanterii temu obrazowi. Ostatnio obejrzałem go ponownie, i znowu zapadł mi w pamięć. Sceny zniszczonego Sheffield, szpitalnych operacji czy nowego pokolenia, do dziś mnie nawiedzają. Nie można też zapomnieć o najsmutniejszej sekwencji filmu, czyli o ostatnich zbiorach na wsi. Zasłużone 10/10